Τα χνώτα της Νέας Τάξης

Του Ηλία Σιαμέλα

Σε ραϊσμένο καθρέφτη βλέπω μια πατρίδα ανάποδα και σιωπώ και γελώ ως να κλαίω

Κούφια μάτια, λόγια θολά, μυριάδες χαμένες αιώνων ιδέες, σα σκόνη κει δα

Να φεύγει ο νους μου σε χώρα λεπρή, να πλέει η καρδιά μου σε ομίχλη πηχτή

Πορεία να χαράζει φίλαρχος υπερατλαντικός, εκεί ο κουρσάρος, εδώ ο σκορπιός

Εκεί να φτύνουν της ιστορίας το φως, εδώ να στοιβάζουν χαφιέδων το βιός.

Όμως ας αφήσουμε το σύγχρονο «κλέφτικο τραγούδι». Τέρμα για την ώρα τα μοιρολόγια, τα μισόλογα και όλα αυτά. Aς βαδίσουμε και λίγο πεζοί. Ας ανέβουμε στον Όλυμπο μήπως και μυρίσουμε λίγη αλήθεια.. Αρκετή φρίκη, μυρωδιές, έμπυο και ντροπές μας πότισαν οι τοξοκύρτωτοι «Ανανεωτές», οι «αριστεριστές», οι «ήσυχοι» διανοητές, οι «πανεπιστημιακοί», αλλά κι αυτό το τρωικό άλογο του «σοσιαλισμού», με την καθοδήγηση εκείνου του δίμορφου Σημίτη.
Ας αγναντέψουμε απ’ εκεί ψηλά κι ας δούμε με τον απλό και υγιή κοινό νου, τι γίνεται στην πατρίδα μας.
Ο λαός βλέπει, αγωνιά, προβληματίζεται, αλλά δεν ανεβαίνει στα ψηλά βουνά για να πάρει ανασασμό. Μένει εκεί στην Αθήνα, στην «Καλκούτα» της Ευρώπης, φοβισμένος, ανήμπορος, πεινασμένος, δυστυχισμένος. Βλέπει την ολοκληρωτική κυριαρχία του φαρμακερού συμπλέγματος της Νέας Τάξης, των πολυεθνικών, των βαρόνων των ΜΜΕ και σιωπά. Βλέπει την εγχώρια «εμπλουτισμένη» νεοταξική γροθιά με τους μπροστάρηδες «αντιρατσιστές» της ενσωματωμένης αριστεράς και αντιδρά μοιρολατρικά.
Έτσι οι νεοφιλελεύθερες, νεοταξικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών βρίσκουν έδαφος, για να μικροαστικοποιήσουν ακόμη τον πληθυσμό, για να βαθύνουν την πολιτική της διαφθοράς, για να διαβρώσουν αξίες, για να κουρελιάσουν κάθε συνείδηση ελληνική.
Έφεραν με το έτσι θέλω δύο εκατομμύρια αλλοδαπούς εργάτες, για να σπάσουν τις εργατικές κατακτήσεις. Για να μας γυρίσουν στον εργασιακό μεσαίωνα. ΄Ήδη η ανεργία, η φτώχεια, η δυστυχία, θέριεψαν.
Το πείραμα είναι σε πλήρη εξέλιξη. Στα σχέδια της Νέας Τάξης είναι η πλήρης υποδούλωση αυτού του λαού. Θέλουν ανθρωπάκια φοβισμένα και τρομοκρατημένα. Γι αυτό οι υποτακτικές κυβερνήσεις θα εισάγουν και άλλους αλβανούς δολοφόνους. Θα φέρουν και άλλους ρώσους μαφιόζους. Θ’ «αφήσουν» κι άλλους ληστές ν’ αποδράσουν. Θα κάνουν κι άλλες «επιχειρήσεις» με πραγματικά πυρά και με χειροβομβίδες, μέσα στην καρδιά των πόλεων. Θ’ αφήσουν κι άλλους ληστές να κλέψουν οχήματα από το στρατό. Θα βάλουν κι άλλους κουκουλοφόρους «αναρχικούς» να δείρουν συνδικαλιστές, δικούς τους ή όχι. Θα κατασκευάσουν ή καλύτερα θα μεγεθύνουν και άλλους ιούς, σαν της γρίπης των πουλερικών. Θα βρούνε κι άλλες θανατηφόρες τοξίνες στους χοίρους. Ακόμη και τα εμβόλια θα καθυστερήσουν, προκειμένου να επικρατήσει πανικός, για να έρθουν μετά και όλα τα άλλα.
Και αυτά τα άλλα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Ήδη τα χνώτα της Νέας Τάξης, έχουν φτάσει στο ριζάφτι μας.
Η επέμβαση στα Βαλκάνια, οι αλλαγές συνόρων είναι πολύ κοντά! Οι εξελίξεις ραγδαίες. Το θέατρο-«Παράσταση» των τριών υπουργών για τις «υποκλοπές» των τηλεφώνων είναι ενδεικτικές. Η Αμερικάνικη πρεσβεία στο ρόλο του κακού και η ελληνική κυβέρνηση σε ρόλο… «Αντιστασιακού»!
Από την άλλη μεριά οι Ουτσεκάδες, κάτω από την ιδιότητα του «κατατρεγμένου μετανάστη», είναι έτοιμοι να δώσουν την πισώπλατη μαχαιριά. Οι διαδηλώσεις τους και οι προκλήσεις τους στο κέντρο της Αθήνας είναι μια πρόγευση για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Ποιος θα φωνάξει γι αυτή την επίδειξη δύναμης των Αλβανών; Ποιος θα διαμαρτυρηθεί για τον νέο εποικισμό της Ελληνικής επικράτειας; Ο φοβισμένος ραγιάς; Αλλά κι αν υπάρξει κανένας, δίπλα του στέκεται σαν κέρβερος η παραδουλεύτρα Αριστερά:

-Είσαι «Ρατσιστής», «Ακροδεξιός», «Χρυσαυγίτης» ή … «Χίτης»!

Κι εσύ ο ραγιάς, στην Ελλάδα είν’ που ζεις, μια ζωή κακομοίρης, ψωμοζήτης, ψειρής, τι μπορείς να πεις. Προκειμένου να σε εκθέσουν και να σε χαρακτηρίσουν «ρατσιστή», κάθεσαι στη γωνίτσα σου και κλαις τη μοίρα σου. Κι εκεί που σου μιλάνε για κατεστραμμένη οικονομία, μισθούς πείνας και όλα αυτά, ξοδεύουν εκατομμύρια από την τσέπη σου, σε προγράμματα δήθεν κατά της… «Ξενοφοβίας»! Πλήρωνε κι από πάνω κερατά!

«Τα παλικάρια του Μοριά κ’ οι έμορφες της Πάτρας ποτές δεν καταδέχτηκαν πεζοί να περπατήσουν,και τώρα πως κατάντησαν σκλάβοι στους Αρβανίτες!».

Το ξεχασμένο αυτό τραγούδι, που αναφέρεται στην καταστροφή της Πάτρας το 1770, (επανάσταση Ορλώφ), όταν οι πατρινοί ξενιτεύτηκαν στη Ζάκυνθο και επί δέκα χρόνια οι Τουρκαλβανοί κατέστρεφαν και ρήμαζαν τον κατακαημένο Μοριά,* γίνεται και πάλι επίκαιρο. Όμως τώρα, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με Τουρκαλβανούς, αλλά και με εκατομμύρια ντόπιους και ξένους ουτιδανούς!
Πατρίδα μου, που «βγήκα από μέσα σου κυνηγημένος, όλο γένια και φτώχια, χωρίς παλτό, χωρίς χαρτί για να ‘γραφα τα γράμματα που είναι η ζωή μου…»

Πατρίδα μου, «όλες τις νύχτες διαβάζω την περιγραφή σου, τα ποτάμια σου: αυτά οδηγούνε τ’ όνειρό μου, την εξορία μου, το σύνορό μου».**

Πατρίδα μου, τώρα που είναι σχεδόν «απαγορευμένο» να πω τ’ όνομά σου, αυτό που έχω να κάνω είναι να προλάβω ν’ αντιγράψω στο χαρτί λίγα μαθήματα φιλοπατρίας, από γράμματα που ήρθαν από μακρινούς ωκεανούς «νοτισμένα». Αύριο δεν ξέρω αν θα μπορώ. Το θεριό της Νέας Τάξης είναι Εντός των Τειχών !

* «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά». Το τραγούδι είναι από συλλογή δημοτικών τραγουδιών του Ν. Γ. Πολίτη.
** Πάμπλο Νερούντα : «Γενικό Άσμα». Μετ. Δανάη Στρατηγοπούλου, εκδ. gutenberg .

Γραμμένο το Μάρτιο του 2006.
ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-4