Το τόνο, τον χαρακτήρα και το βηματισμό κάθε κοινωνίας τον δίνει η άρχουσα τάξη της. Έτσι σε μια φεουδαρχική κοινωνία άρχουσα τάξη είναι οι μεγαλογαιοκτήμονες μεγαλοτσιφλικάδες, σε μια αστική κοινωνία άρχουσα τάξη είναι οι μεγαλοαστοί κεφαλαιοκράτες, σε μία κομμουνιστική κοινωνία άρχουσα τάξη είναι η κομματική νομενκλατούρα κ.λ.π.
Στη δική μας ερμαφρόδιτη σοσιαλιστική κοινωνία, άρχουσα τάξη είναι τα κρατικοδίαιτα μεγαλοπαράσιτα, τα οποία και δίνουν τον τόνο, τον χαρακτήρα και το βηματισμό σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Επόμενο ήταν λοιπόν, ολόκληρη η κοινωνία μας να έχει μετατραπεί σε μια.....
αντιπαραγωγική, κρατικά επιδοτούμενη και δανειοδοτούμενη κοινωνία. Αυτή λοιπόν η κοινωνία σήμερα είναι ασύνδετη, αφού δεν υπάρχει εκείνος ο συνεκτικός ιστός, είτε αυτός είναι ο τρόπος παραγωγής είτε κάποιος άλλος εθνικός, θρησκευτικός κ.λ.π. ιστός που θα ένωνε και θα δημιουργούσε ετοιμοπόλεμες κοινωνικές ομάδες ή κοινωνικές τάξεις.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μεγάλο μειονέκτημα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έτσι πέφτει συνεχώς θύμα εκμετάλλευσης, μέσα από μία κατευθυνόμενη βολική αντιπαραγωγική οκνηρία και ιδεολογία της ήσσονος προσπάθειας.
Προκειμένου λοιπόν, οι μεγαλονταβατζήδες του τόπου και τα περιφερειακά κρατικοδίαιτα παράσιτα, να διατηρούν ακέραια τα προνόμιά τους σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, είναι απαραίτητο να ελέγχουν την πολιτική εξουσία του τόπου. Αυτό το επιτυγχάνουν πάρα πολύ εύκολα, μέσα από το ευάλωτο και φοβικό πολιτικό σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και κυρίως λόγω της πρωθυπουργοκεντρικής και αρχηγοκεντρικής μορφής που στην περίπτωσή μας αυτό έχει.
Όμως, για να εκμεταλλευτούν αυτό το πολιτικό σύστημα θα πρέπει είτε να ενισχύουν τον δικομματισμό για να μπορούν να παίζουν εκβιαστικά με τη ματαιοδοξία των δύο κύριων πολιτικών αρχηγών και τη δίψα για εξουσία και κέρδη των παρατρεχάμενων κομματικών, είτε να ενισχύουν τον πολυκομματισμό (πολλά μικρής δύναμης κόμματα) για να μπορούν και πάλι ανεξέλεγκτα να έχουν το πάνω χέρι.
Σήμερα τι συμβαίνει;
Κατ’ αρχήν μέχρι σήμερα οι μεγαλονταβατζήδες του τόπου στήριζαν τον δικομματισμό, γιατί δεν ήθελαν ένα μόνο πανίσχυρο κόμμα που κάποια στιγμή θα αμφισβητούσε τα προνόμιά τους, αλλά έπαιζαν με εκβιαστικό τρόπο πάνω στο πολιτικό δίπολο.
Τώρα όμως η χρεοκοπία κτύπησε τη χώρα και μάλιστα από καθαρά δική τους ευθύνη. Η όλη προσπάθειά τους σήμερα συγκεντρώνεται στο να διατηρηθεί αλώβητο το ΠΑΣΟΚ και να μην καταρρεύσει. Τη Νέα Δημοκρατία την έχουν «στο περίμενε» στη γωνία. Όμως ετοιμάζονται και για την περίπτωση που τελικά δεν αντέξει το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και δεν θέλουν από την άλλη πλευρά μια ανερχόμενη ισχυρή Νέα Δημοκρατία, γιατί απλά θα συμβεί αυτό που είπαμε προηγουμένως, δηλαδή θα κινδυνεύσουν να δημιουργηθεί ένα ισχυρό Κεντροδεξιό κόμμα που σίγουρα θα αμφισβητήσει τα κρατικοδίαιτα προνόμια της άρχουσας τάξης. Επομένως ο στόχος είναι να ψαλιδιστεί η Νέα Δημοκρατία και να ανεβάσουν περίπου σε ίση δύναμη άλλα κεντροδεξιά κόμματα ώστε, αν τελικά διασπαστεί το ΠΑΣΟΚ, να υπάρχει ένας ελεγχόμενος πολυκομματισμός και κυβερνήσεις συνεργασίας. Με αυτή την προοπτική παίζει ο ΛΑΟΣ, αλλά και άλλο κόμμα που τυχόν δημιουργηθεί στο χώρο της Κεντροδεξιάς.
Προσέξτε όμως το εξής:
Αν τελικά τα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει, τότε η κρατικοδίαιτη άρχουσα τάξη θα ανεβάσει σε επίπεδο δικομματισμού, εκείνο από τα κεντροδεξιά κόμματα που θα εγγυάται τα προνόμια και τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της και θα υποβαθμίσει ή θα εξαφανίσει τα υπόλοιπα. Ο ΛΑΟΣ παίζει ακόμα και με αυτή την προοπτική, άλλωστε βλέπουμε τελευταία δημοσκοπήσεις να τον φέρνουν περίπου σε ίση «κοινωνική αποδοχή» με την Νέα Δημοκρατία.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η κοινωνία θα πρέπει να αντιληφθεί, να αφυπνιστεί και να ετοιμαστεί να συγκρουστεί, με αυτή την άρχουσα τάξη, τον πραγματικό εχθρό της, που εννοεί να διαιωνίζει την κρατικοδίαιτη ύπαρξή της σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Εκεί είναι το μυστικό.
Όμως είναι πολύ δύσκολο να ξεσηκώσεις μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει με επιδοτήσεις, δανεικά και ήσσονα προσπάθεια και να την πείσεις ότι πρέπει να συγκρουστεί με στόχο να πάει σε μια άλλη κοινωνική μορφή όπου την περιμένει εργασία, προσπάθεια και ανταγωνιστικότητα.
Όχι απλά δύσκολο.
Ακατόρθωτο.
Γι’ αυτό και τα λόγια του Σαμαρά για μια φιλελεύθερη κοινωνία εργασίας και παραγωγής, που δεν θα εξαρτάται από δανεικά, ακούγονται στα αυτιά μας σαν παρωχημένες ενοχλητικές φωνές.
Γι’ αυτό και οι νταβατζήδες θα συνεχίσουν το πάρτι τους ανενόχλητοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου