Γράφει ο Χρήστος Μαγγούτας, Τορόντο Καναδά
Είχαμε κάποτε ένα βασιλιά και τον διώξαμε – και καλά κάναμε – με το επιχείρημα ότι δε μπορεί η ηγεσία να είναι κληρονομική, θα πρέπει το παιδί μου και το παιδί σου και το παιδί κάθε Νεοέλληνα να έχει τις ίδιες πιθανότητες να γίνει αρχηγός της χώρας. Σωστά;
Όχι, λάθος! Η κληρονομική διαδοχή ισχύει και τώρα στην Ελλάδα όπως ίσχυε επί δυναστείας Γκλύξμπουργκ. Είναι ελάχιστα διαφορετική, μια και τώρα έχουμε δύο αντί μιας δυναστείας για να διαλέξουμε: δηλαδή Coca Cola ή Pepsi Cola, που τελικά μπορεί να έχουν την ίδια γεύση.
Από τη μεταπολίτευση και μετά ο ελληνικός λαός ψηφίζει απαρασάλευτα μια από τις δυο δυναστείες: Καραμανλή ή Παπανδρέου (αν είστε αντιρρησίας, ναι στα 35 χρόνια του 4ου Ελληνικού Πολιτισμού, υπήρχαν και μερικά χρόνια που πέρασαν κάμποσοι μη κληρονομικοί ηγέτες, αλλά τελικά το καθεστώς ξαναβρήκε επιτυχώς την ισορροπία του και τους κληρονομικούς ηγέτες του).
Αλλά αν πρόκειται να εκλέγουμε τους ηγέτες μας με τον ίδιο τρόπο όπως (δεν εκλέγαμε) τους βασιλιάδες μας, γιατί χρειάζονται εκλογές; Γιατί δεν αποφασίζουμε....
να μας κυβερνούν εναλλάξ κάθε 4 χρόνια ή γιατί δεν τραβάμε κλήρο μπροστά σε κάποιο συμβολαιογράφο με τα ονόματα Καραμανλής – Παπανδρέου να γλιτώνουμε από τα έξοδα των εκλογών και κυρίως να απαλλαγούμε από την αυταπάτη μας ότι δήθεν ψηφίζουμε για να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα -- με παλιά σάπια υλικά;
να μας κυβερνούν εναλλάξ κάθε 4 χρόνια ή γιατί δεν τραβάμε κλήρο μπροστά σε κάποιο συμβολαιογράφο με τα ονόματα Καραμανλής – Παπανδρέου να γλιτώνουμε από τα έξοδα των εκλογών και κυρίως να απαλλαγούμε από την αυταπάτη μας ότι δήθεν ψηφίζουμε για να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα -- με παλιά σάπια υλικά;
Αν οι κληρονομικοί μας ηγέτες ήθελαν μια νέα Ελλάδα και όχι αυτή που αναπόφευκτα σαν τέλος αρχαίας τραγωδίας την οδήγησαν στην Τροϊκοκρατία, είχαν δεκαετίες να το κάνουν και δεν το έκαναν. Όπως το Παλάτι είχε μπήξει βαθιά τις ρίζες του για να είναι πάντα εξαρτημένη η Ελλάδα και να μην εξεγερθεί, έτσι ακριβώς έμπηξαν τις ρίζες τους και οι πολιτικές δυναστείες. Δε σας κάνουν εντύπωση οι πολιτικές γνωριμίες και διασυνδέσεις του Γιώργου στην διεθνή πολιτική σκηνή; Τι τις χρειάζεται ο λαός; Διεθνείς επαίτες είμαστε; Χρησιμοποιούνται για το καλό του λαού ή για να στεριώσουν τις προσωπικές του φιλοδοξίες του Γιώργου;
Απλά βλέπουμε ότι όπως κάποτε οι βασιλείς άλλαζαν ελέω Θεού από Γεώργιο σε Παύλο και σε Κωνσταντίνο, έτσι κι εμείς τώρα ελέω λαού αλλάζουμε από Κωνσταντίνο σε Κώστα και από Γεώργιο σε Ανδρέα και Γιώργο. Κάποιος Αρειανός θα μας έλεγε: «καλά, βρε Έλληνες, που λέτε ότι δώσατε τα φώτα σ’ όλη την ανθρωπότητα, ομολογείτε ότι όλοι είστε κρετίνοι και το φως το αληθινό, οι μεγαλοφυίες και οι σωτήρες πηγάζουν από δυο μόνο οικογένειες; Σε ποια άλλη σημερινή σημοκρατία συμβαίνει αυτό;» (κατά σύμπτωση οι δυο οικογένειες είναι κολλητά η μια με την άλλη στις βόρειες συνοικίες της Αθήνας). Δυστυχώς δεν υπάρχουν Αρειανοί να μας πουν αυτή τη σκληρή αλήθεια, ας κοιμηθούμε ήσυχα.
Ήταν εύκολο να αλλάξουμε το πολίτευμα από Βασιλευόμενη σε Αβασίλευτη, αλλά δυστυχώς αποδείχτηκε αδύνατο να αλλάξουμε και τη νοοτροπία μας του «νάχουμε ένα βασιλιά για να μας θαμπώνει» (Κ. Βάρναλης).
Προτείνω να καθιερώσουμε ξανά το δικέφαλο αετό ως εθνικό μας σύμβολο – ένα κεφάλι μπλε, ένα πράσινο – για να θυμούμαστε τουλάχιστο την πολιτική ανωριμότητά μας όταν θα αρχίσουν να μας έρχονται σωρηδόν οι λογαριασμοί των νέων βασιλιάδων μας.
Οι βασιλείς μας απέθαναν, ζήτωσαν οι νέοι βασιλείς μας.
(Για καλό και για κακό βάλτε κι ένα μικρό τρίτο κεφάλι – που έτσι γίνεται ο τρικέφαλος Κέρβερος, αλλά δεν πειράζει πάλι τέρας είναι--, επειδή υπάρχει μισή ακόμα δυναστεία που υποσκάπτει τις άλλες εδώ και μισό τουλάχιστο αιώνα και ποιος ξέρει τι μπορεί να φέρει το μέλλον ...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου