Με ορεκτικό τη μονιμότητα, κύριο γεύμα την διαβεβαίωση «βρέξει χιονίσει η καραβάνα θα γεμίσει» και επιδόρπιο ένα καλό εφάπαξ (και, φυσικά, ότι προκύψει για μερικούς από …»μπαξίσια») υπάρχει κοινός θνητός στον πλανήτη που να μπορεί να αντισταθεί στο δέλεαρ της απόκτησης του επίζηλου τίτλου του… «δημόσιου υπάλληλου;»Σαφώς όχι!
Πώς θα μπορούσε να αντισταθεί, λοιπόν, και ο Έλληνας σε αυτόν τον πειρασμό, να αφήσει όλα αυτά για μια θέση στον ιδιωτικό τομέα όπου ορεκτικό, κύριο γεύμα και επιδόρπιο συνοψίζονταν στη διαπίστωση «αφού σε ξεζουμίσουνε σαν στυμμένο λεμόνι μετά, χωρίς την διασφάλιση της μονιμότητας, θα σε πετάξουν στα…αζήτητα της ανεργίας σε μια ηλικία που κανείς δεν θα σε θέλει!...»
Υπήρξε, λοιπόν, εύλογη η έντονη επιθυμία των Ελλήνων για «αποκατάσταση» σε μια θέση στο ελληνικό Δημόσιο (όπου μέχρι και πρόσφατα κανείς δεν γνώριζε πόσοι απασχολούνται καθώς το Υπουργείο Εσωτερικών ανέφερε καμιά 300,000, άλλες υπηρεσίες μιλούσαν για καμιά 800,000 περιλαμβάνοντας και απασχολούμενους σε.....Δήμους, Νομαρχίες και ΔΕΚΟ μαζί με τους «έκτακτους»).
Και έτσι με την ΑΣΥΔΟΣΙΑ των Κομμάτων να... http://apneagr.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου