Η «Realpolitik» του Γιώργου

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μετά το τραγικό επεισόδιο των Ιμίων, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας εισήλθε στη φάση ενός ιδιόμορφου πραγματισμού που κατέληξε να συμπληρώσει το παρελκυστικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε», με την πρακτική «τα συζητάμε όμως όλα». Ήταν η απαρχή μιας περιόδου, στην εξωτερική μας πολιτική, κατά την οποία έγινε προσπάθεια να μετατραπούν σχέσεις δομημένες σε hard-politics σε μια μορφή προβληματοποίησης των εθνικών μας θεμάτων στη βάση soft-politics.
Από τότε, δηλαδή, ξεκίνησε η διαφορετική προβληματοποίηση των εθνικών μας θεμάτων και κυρίως η «χαλαρή» προσέγγιση της λανθάνουσας διένεξης της χώρας με την Τουρκία. Η Ελλάδα επί Σημίτη αναγνώρισε δύο φορές, επίσημα, την ύπαρξη συμφερόντων της γείτονος στο Αιγαίο και επεδίωξε να τα διασκεδάσει μέσω της ανάπτυξης μηχανισμών και διακρατικών φορέων χαμηλής πολιτικής. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός εξωτερικών, θήτευσε ουσιαστικά σε αυτήν την σχολή της νεοελληνικής Realpolitik, την οποία μοιάζει να....
κατανοεί δογματικά. Όταν ο πραγματισμός δεν στηρίζεται σε πραγματικότητες διεθνώς διαπιστωμένες και αποδεκτές, διεθνείς και διμερείς σχέσεις σχετικά σταθερές και σε μακρόπνοη στρατηγική στην εξωτερική πολιτική, που να υπηρετεί το εθνικό συμφέρον σε μια σταθερή βάση εθνικής ταυτότητας, τότε αυτός αποτελεί φενάκη. Άλλωστε το ζητούμενο σε μια Realpolitik είναι το μίγμα hard-soft politics και όχι όπως μοιάζει να νομίζει η ελληνική πλευρά, η μετατροπή των πρώτων στις δεύτερες.
Η Ελλάδα σήμερα δεν κάνει Realpolitik. Realpolitik ασκεί αυτή την περίοδο η Τουρκία και μάλιστα πολύ σοβαρή. Η επιχείρηση για την δόμηση μιας ελληνικής Realpolitik, αν και ημιτελής και πρόχειρη μέχρι ....η συνέχεια στο Ακτιβιστής