Γραφικοί πολιτευτές του χτες και του σήμερα

Ορισμένες φορές στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος εμφανίστηκαν κάποιοι πολιτευτές, οι οποίοι ζήτησαν την ψήφο του εκλογικού σώματος. Μόνο, που είτε το παρουσιαστικό τους είτε το πρόγραμμά τους ή ακόμα και το ίδιο τους το ύφος μαρτυρούσε πρόσωπα πρόσφορα για πλάκα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν σήμερα λησμονηθεί, άλλοι πάλι εξακολουθούν να μνημονεύονται και, βέβαια, υπάρχουν και οι νεότεροι εκπρόσωποι αυτής της παραδοσής μας.

Αξίζει, νομίζω, να θυμηθούμε ορισμένους από αυτούς τους πολιτευτές, οι οποίοι σκόρπισαν το γέλιο την εποχή τους και έγιναν στόχος σκωπτικών σχολίων, χωρίς απαραίτητα να λένε ασυναρτησίες. 

ΑΡΜΑΝΔΟΣ ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗΣ : Η αλήθεια είναι, ότι ουδέποτε πολιτεύτηκε το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά λειτουργούσε ως δυνάμει υποψήφιος πολιτικός και για το λόγο αυτό τον περιέλαβα στην παρούσα ανάρτηση. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τηλέμαχος Νταλάκας και καταγόταν από τη Μικρά Ασία, απ' όπου και κατέφυγε η οικογένειά του στη Μυτιλήνη, για να γλυτώσουν από τους διωγμούς των Νεοτούρκων. Εκεί εργάστηκε για μερικά χρόνια ως υπάλληλος σε συμβολαιογραφείο, μέχρι που κάπου σε ηλικία 30 ετών αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του '20, όταν ο εν λόγω κύριος εμφανίστηκε στην Πλατεία Συντάγματος και άρχισε να αγορεύει. Συστήθηκε ως ο πρόεδρος του κόμματος των κυανολεύκων και το πρόγραμμά του περιελάμβανε τη σύσταση υπουργείου έρωτος αλλά και την κατάργηση των συρματοπλεγμάτων, που περικύκλωναν τότε το Δαφνί, "διότι δεν επιτρέπεται να υπάρχoυν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματoπλέγματoς". Ο κόσμος των κεντρικών καφενείων της Αθήνας έκανε απίστευτο κέφι μαζί του, το οποίο, όμως, δεν ξεπερνούσε τα όρια της ευπρέπειας. Μάλιστα, την εποχή της ακμής του, ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης συντηρούνταν από πλουσίους των Αθηνών, οι οποίοι όχι μόνο του δάνειζαν κομμάτια από τη γκαρνταρόμπα τους αλλά και τον μετέφεραν στις οικίες τους, όπου παρουσία των φίλων τους τον παρότρυναν να αγορεύσει. Η φήμη του, όμως, δεν άργησε να...
σβήσει και ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης έζησε ξεχασμένος απ' όλους για αρκετά χρόνια στο Δαφνί έως το θάνατό του το 1960.

ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΛΑΙΣΤΗ : Όσοι έζησαν τη δεκαετία του '60 στην Αθήνα και ενημερώνονταν για τα πολιτικά δρώμενα, δεν θα έχουν ξεχάσει τη Μαρικα Παλαίστη. Επρόκειτο για μια γυναίκα μέσης ηλικίας με παρουσιαστικό, όμως, που θύμιζε γυναίκα τρίτης ηλικίας, απόρροια του ατιμέλητου της εμφάνισής της. Ηγούνταν του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού Κόμματος Ελληνίδων σε μια εποχή, που η ψήφος των γυναικών ήταν ακόμα πρόσφατη. Έκλεινε αίθουσες για τις ομιλίες της και αυτά, που έλεγε, δεν ήταν καθόλου γραφικά. Το πρόβλημα ήταν το σουλούπι της αλλά και ο όλος αέρας της, που πρόδιδε φευγάτο άτομο. Οι αίθουσες, στις οποίες μιλούσε, γέμιζαν ασφυκτικά, όχι, όμως, από ψηφοφόρους της αλλά από πλακατζήδες, που δε δίσταζαν να κουβαλούν ολόκληρους λαχανόκηπους μαζί τους με στόχο την επίδοξη πολιτεύτρια. 

ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑΣ : Πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο εν λόγω πολιτικός δεν ήταν καθόλου μα καθόλου γραφικός. Απεναντίας, ήταν επιεικώς επικίνδυνος για την πολιτική ζωή της χώρας, αφού δεν είχε διστάσει να συμπλεύσει με το Παλάτι σε αρκετές από τις αντισυνταγματικές ενέργειες του τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου. Το καλοκαίρι του 1965, όντας Υπουργός Εθνικής Αμύνης, είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσταση μεταξύ του τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και του τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου του Β'. Φυσικά, ο ρόλος του φανερώθηκε αμέσως και ο εν λόγω πολιτικός στιγματίστηκε και τούτο φάνηκε κατά τη Μεταπολίτευση, όταν επεχείρησε να πολιτευτεί ως βασιλόφρων, σε μια εποχή, όπου είχε, πλέον, κριθεί η τύχη του εν λόγω θεσμού στην Ελλάδα. Οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις καλύπτονταν από συνθήματα, τύπου "ΠΕΤΡΟ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ" και άλλα συναφή, που τον κατέστησαν επιεικώς γραφικό, ενώ η Εθνική Δημοκρατική Ένωση, της οποίας ηγούνταν, κατήλθε στις εθνικές εκλογές του 1974, απέσπασε ποσοστό 1% και δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή. 

ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ : Ο μοναδικός από τους εν λόγω πολιτικούς, που απέκτησε ορκισμένη νεολαία, τη γνωστή "νεολαία του Μπάμπη". Είχε συστήσει το κόμμα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ" και κατήλθε στις εκλογές του 1974 αλλά η καζούρα, που έπεφτε στις συγκεντρώσεις του άφησε εποχή, αφού έφτασαν μέχρι και να του ζητήσουν θάλασσα στα Τρίκαλα, χωρίς να λησμονούμε τα απίστευτα συνθήματα. Και, βέβαια, η καθιερωμένη ρίψη φρούτων και λαχανικών με στόχο τον ίδιο τον πολιτευτή δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Ο ίδιος διατεινόταν, ότι μιλούσε με εξωγήινους και άλλα παρόμοια, οπότε μάλλον δικαίως κατέχει θέση στο πάνθεον των γραφικών πολιτευτών μας. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ : Στο ξεκίνημα της ελεύθερης τηλεόρασης κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90, εμφανίστηκε σε κάποιο τηλεοπτικό σταθμό ένα πρόσωπο, το οποίο με οργίλο ύφος τα έβαζε με όλο το πολιτικό καταστημένο και υποσχόταν, ότι, αν τον ψήφιζε ο κόσμος, θα έφερνε την κάθαρση στην Ελλάδα. Επρόκειτο για το Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος ίδρυσε το 1992 την Ένωση Κεντρώων και με αυτή έχει κατέλθει σε όλες τις εκλογές, που διεξήχθησαν στην Ελλάδα από το 1993 έως και τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Το πολιτικό του πρόγραμμα δεν είναι καθόλου αμελητέο αλλά το όλο ύφος του κ. Λεβέντη, το παρουσιαστικό του και οι αντιδράσεις του στα καλαμπούρια των συνομιλητών του ("εγκάθετοι", "ζώα" και άλλα συναφή) τον έχουν εντάξει στη συνωμοταξία των γραφικών πολιτευτών της ημεδαπής. 

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΕΡΓΗΣ : Ή όταν η γραφικότητα συνάντησε το κιτς. Ο Δημοσθένης Βεργής, σε αντίθεση με το Βασίλη Λεβέντη, δεν έκρυψε ποτέ την πίστη του στη γραφικότητα. Με μια σειρά από υπερρεαλιστικές εμφανίσεις, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η περιβόητη προεκλογική αφίσα της εποχή, που η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία για το θέμα των βραχονησίδων στο Αιγαίο Πέλαγος ευρίσκετο στο αποκορύφωμά της, που τον εμφάνιζε γυμνό και με στύση πάνω σε κάτι βράχια και με τη λεζάντα "ΤΣΙΛΕΡ, ΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ", κατάφερε όχι μόνο να αποσπάσει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και να προκαλέσει ατελείωτα γέλια. Άλλες φορές εμφανίζεται σε προεκλογικές ομιλίες του συνοδεία καλλίγραμμων θηλυκών υπάρξεων, ενώ στις πρόσφατες ευρωεκλογές συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιό του τον πασίγνωστο Νικόλαο Κατέλη, τον "ΚΑΤΜΑΝ" των εκπομπών της Ανίτας Πάνια.

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΠΑΤΣΑΝΤΖΗΣ : Ηγείται του κόμματος "ΧΡΙΣΤΟΠΙΣΤΙΑ" και είχε συμμετοχή σε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις από το 1999 και εντεύθεν, μέχρι, που αποφάσισε να απόσχει από τις ευρωεκλογές του 2009, διατεινόμενος, ότι είναι έργο του Σατανά. Η εμφάνισή του στην εκπομπή "Φάκελλοι" στο Μέγκα το 2004 ήταν ενδεικτική των πεποιθήσεών του, αφού χαρακτήριζε εαυτόν βασιλέα των βασιλέων της γης, χρισμένο από τον ίδιο το Χριστό. Περισσότερο αφελής και λιγότερο γραφικός αποτελεί μια από τις πιο συμπαθείς φιγούρες της ήσσονος πολιτικής ζωής της Ελλάδος.

Υ.Γ. Αναφέρθηκα σε εκείνους τους γραφικούς πολιτευτές μας, οι οποίοι υπήρξαν ή παραμένουν εντελώς ακίνδυνοι. Διότι υπάρχουν και πολιτικοί με αρκετά στοιχεία γραφικότητας πάνω τους, πλην, όμως, η ανάδειξή τους σε διάφορα πόστα έχει αναδείξει και το επικίνδυνο των απόψεών τους. Και στις περιπτώσεις αυτές, η γραφικότητα υποχωρεί και ο πολιτευτής ή πολιτικός αλλάζει κατηγορία. Και, κυρίως, το πράγμα παύει να έχει πλάκα. 

Το διαβάσαμε στο:http://periousios.blogspot.com