Το χρέος δεν είναι δικό μας

 Οι αναγνώστες του Citypress-gr.blog αρθρογραφούν:

Ελλάδα… Η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία και τον Δυτικό πολιτισμό. Η θέση της στον χάρτη(στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης) προκάλεσε πολλούς να την κατακτήσουν και να ελέγξουν την ανατολική Μεσόγειο. Σε αντίθεση με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, η Ελλάδα, εκτός από κάποιες περιοχές κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία-όπως και τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη-, με συνέπεια μια ΤΕΛΕΙΩΣ ιδιόμορφη ιστορική πορεία και ταυτότητα. ‘Πήραμε’ πολλά στοιχεία από τους Οθωμανούς ως ιδιοσυγκρασία όσον αφορά την σχέση πολιτών-εξουσίας. Εδώ μάλλον είναι το φταίξιμό τους, αλλά μόνο αυτό. Ακόμα και στα πλαίσια της οθωμανοκρατίας η Ελλάδα είχε επαφές, κυρίως εμπορικές με τις ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες κυριαρχούσε η λατρεία για την Αρχαιότητα. Οι Έλληνες, τότε, κατάλαβαν ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να δημιουργήσουν ένα κράτος(στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα). Πίστευαν, κάποιοι, ότι η Δύση θα βοηθούσε χωρίς ανταλλάγματα την νέα Ελλάδα που οραματίζονταν, γιατί ήταν απόγονος της σπουδαίας αρχαίας. Όμως, στην Ελλάδα... κυριαρχούσε τότε και η ‘βυζαντινή ανάμνηση’, που έτρεφε όνειρα για ελληνικό κράτος με πρωτεύουσα την Κων/λη. Οι Μ. Δυνάμεις(από την Επανάσταση του 1821 ως και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία(και ΕΣΣΔ και-λιγότερο- σύγχρονη Ρωσία), Γερμανία(η Δυτική κυρίως επί ‘Ψυχρού Πολέμου’) και Γερμανία(λιγότερο η Ιταλία) και μετά τον Β’ Παγκόσμιο μαζί με τις παραπάνω και ίσως και περισσότερο από αυτές οι Η.Π.Α.) ΠΡΙΝ ακόμα από την Επανάσταση αναλώθηκαν σε έναν ανταγωνισμό στην Α. Μεσόγειο για την κυριαρχία στην περιοχή, που συνεχίζεται ως σήμερα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι Μ. Δυνάμεις ‘έφτιαξαν’ για την χώρα… το κράτος από την αρχή. Επέλεξαν πρωτεύουσα(Ναύπλιο αρχικά, Αθήνα τελικά, λόγω κυρίως του Παρθενώνα και του αρχαιοελληνικού κλέους που το μνημείο αποπνέει διαχρονικά, παρά τα μύρια όσα έχει περάσει από ανθρώπινα λάθη και εγκλήματα), επέλεξαν ανώτατο άρχοντα(1^ος βασιλιάς ορίστηκε ο Όθων(Όθωνας Α’ ο τίτλος του ως ‘ελέω Θεού βασιλέως της Ελλάδας’), πρίγκιπας της Βαυαρίας, αν και ήταν μόλις 17 ετών. Ακόμα και η επιλογή του άρχοντα έγινε με σκέψη προς το συμφέρον των. Ανήκε σε ουδέτερη χώρα αλλά, λόγω ηλικίας και συμφωνίας των Δυνάμεων, θα ήταν ο δικός τους άνθρωπος στην νέα Ελλάδα. Της οποίας η έκταση αυξανόταν με το πέρασμα του χρόνου, όταν και όσο οι ‘ευεργέτιδες’ χώρες επιθυμούσαν. Το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ όμως είναι αυτό: η δομή του νέου κράτους ήταν δυτικοευρωπαϊκή και οι ανώτερες θέσεις ‘πιασμένες’ από μέλη της Βαυαρικής ακολουθίας του Όθωνα. Αυτό ήταν κάτι πολύ απότομο για τους μαθημένους στο ‘σαρίκι’ Έλληνες. Από τότε φάνηκε το χάσμα Ελλάδας-Ευρώπης. Χρειαζόταν χρόνος για να γεφυρωθεί. Όλα στην Ελλάδα ήταν ξένα και εχθρικά. Γι’ αυτό οι Έλληνες δεν άντεξαν και απαίτησαν(1844) Σύνταγμα. Ως τότε ο Όθωνας βασίλευε ελέω Θεού… και Μ. Δυνάμεων. Όποιος δεν συμμορφωνόταν μόνος του, του το θύμιζε η Βαυαρική Αντιβασιλεία που επηρέαζε και κατηύθυνε, μαζί με τους πρεσβευτές των Μ. Δυνάμεων, τον νεαρό βασιλιά και τις τύχες της Ελλάδας. Ακόμα και το Σύνταγμα φανέρωνε το παραπάνω. Οι όποιοι ‘πολιτικοί παράγοντες’ υπήρξαν και εμφανίστηκαν στο αυτόνομο ελληνικό βασίλειο το 1832, επέλεξαν-είχαν άραγε επιλογή ή δεν τους ένοιαζε κάτι άλλο παρά η εξουσία;- τον ρόλο του πιονιού και του κομπάρσου. Πέρα από ορισμένες εξαιρέσεις, αυτόν τον ρόλο διατηρούν και σήμερα. Έχουν κέρδος από αυτό την εξουσία(έστω και ‘περιορισμένης ευθύνης) και τα οφέλη της. Αυτές οι ομάδες επίσης έχουν ως χαρακτηριστικό τους την συσπείρωση γύρω από 2 κεντρικά και μεγάλα αντίπαλα κομματικά κέντρα, με εξαίρεση τα 3 ‘ξενικά κόμματα’-πειθήνια όργανα Γαλλίας, Αγγλίας και Ρωσίας. Αυτός όλος ο ετερόκλιτος όχλος δεν ψήφιζε ένα συγκεκριμένο κόμμα για το κοινό καλό(υπήρχαν και τέτοιοι βέβαια). Περίμενε και κάποια ‘ανταπόδοση’. Από αυτή την προσμονή φτάσαμε στα ρουσφέτια, που απαιτούσαν και το ανάλογο αντίτιμο για τον ‘ευεργέτη πολιτικό’. Αυτή η πρακτική συνεχίζεται… Το πιο κοινό αίτημα από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους είναι ο διορισμός στο Δημόσιο. Με αποτέλεσμα την διόγκωσή του και την ανεπαρκή και κακή λειτουργία και στελέχωσή τους από ανίκανους και αγενείς τουλάχιστον υπαλλήλους. Άλλο αίτημα είναι η απαλλαγή από τον στρατό ή η υπηρεσία όσο πιο κοντά στο σπίτι γίνεται. Βέβαια ο κάθε ψηφοφόρος ήθελε και ζητούσε ως και τα πλέον περίεργα και ανέφικτα πράγματα. Άλλη μια παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι η οικογενειοκρατία(τα ‘τζάκια’ στην καθομιλουμένη-και συχνά καταλληλότερη, λόγω του αυθορμητισμού της, γλώσσα να δείξει και θίξει όλα όσα ταλανίζουν την χώρα που λέγεται Ελλάδα). Εμφανίστηκε στην Ελλάδα από τα τέλη του 19^ου αι. αλλά ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ από τα μέσα του 20^ου και ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ως σήμερα, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, δίνοντάς μας μόνο αρνητικά δείγματα εξουσίας και θετικά αναξιοπιστίας… Μονοπωλούσαν πλούτο και εξουσία, τον μοίραζαν κατάλληλα στους ‘ανθρώπους τους’. Βασίλειο αναξιοκρατίας, ευνοιοκρατίας, αναρχίας, γραφειοκρατίας, πολιτικής δημαγωγίας, κατάχρησης εξουσίας, καταλήστευση και κατάχρηση δημοσίου πλούτου, προδοσίας, έλλειψης πολιτικού και όχι μόνο ήθους και, τέλος(;), εξουσιομανίας(πάθος για την καρέκλα) κατάντησε η χώρα και τέτοια παραμένει και αφότου έβγαλε την κορώνα και δεν στρατοκρατείται. Η βία, η νοθεία, η χειραγώγηση ψήφου, η προπαγάνδα των εκάστοτε ΜΜΕ και τα ‘ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’ πάντα χαρακτήριζε τις ελληνικές εκλογικές αναμετρήσεις, είτε με τον πιο ωμό τρόπο είτε με πιο έμμεσο ‘πολιτικά πολιτισμένο’ τρόπο. Για να δημιουργηθεί όλο αυτό το οικοδόμημα της σύγχρονης Ελλάδας, οι Μ. Δυνάμεις, προσέφεραν στην νεοσύστατη χώρα πόρους, έχοντας σχέδιο. Της παραχώρησαν ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ και μαζί ένα δάνειο!!! Από τότε ξεκινά το ‘φέσι’.  Ή για την ακρίβεια από το 1824. Από την εποχή της Επανάστασης δηλ. το μέλλον μας είναι υποθηκευμένο.

ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/artra/art4_11_9_928.php [η ιστορία των αναγκαστικών δανείων στην γερμανική κατοχή είναι άλλο κεφάλαιο]

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι η Ελλάδα έλαβε μικρότερο ποσό χρημάτων από το συμφωνημένων, λόγω των  μη συμφωνημένων κρατήσεων των τραπεζών! Φυσικά, ο λαός χρεωνόταν ΟΛΟ το ποσό. Τα δε χρήματα πήγαν, τις περισσότερες περιπτώσεις, σε δωροδοκίες δημοσίων λειτουργών(‘λάδωμα’), σπατάλες λόγω διαμαχών(ως και εμφυλίων συρράξεων) με αιτία/αφορμή την διαχείριση των χρημάτων για ίδιον όφελος, εξυπηρέτηση προηγούμενων δανείων, συντήρηση κομματικού μηχανισμού, έξοδα συμμετοχής σε πολέμους, ανασυγκρότηση χώρας μετά από δύσκολες συγκυρίες, ενσωμάτωση νέων περιοχών και πληθυσμών καθώς και των Μικρασιατών προσφύγων στην Ελλάδα, διενέργεια δημοσίων έργων και έργων κοινής ωφέλειας(με τον δαπανηρό και επιβλαβή ελληνικό τρόπο), αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών… Από όλη αυτή την κατάσταση, η Ελλάδα ‘κληροδότησε’ στις επόμενες γενεές ένα διαρκώς μεγάλο ως τεράστιο έλλειμμα(που πολλές φορές όταν ήταν μικρό στην πραγματικότητα ήταν... κρυφά μεγάλο). Μετά από πολλές περιπέτειες, εσωτερικές και εξωτερικές, και αφού είχε χάσει, λόγω μετανάστευσης ένα μεγάλο μέρος του καλού ανθρώπινου δυναμικού της, η Ελλάδα άρχισε τις διαδικασίες ένταξής της στην Ε.Ο.Κ.. Όλοι πίστεψαν, και με την βοήθεια των ‘γλυκών λόγων’ των πολιτικών, ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η Ελλάδα θα άλλαζε σελίδα, ίσως και βιβλίο, και θα γινόταν ένα δυτικοευρωπαϊκό κράτος-πρότυπο. Τι λάθος! Ακόμα και όλα τα καλά της ένταξης, η χώρα τα κατέστρεψε. Ο πλούτος, κυρίως με την μορφή των επιχορηγήσεων και των επιδοτήσεων, πήγε στους συνήθεις σκοπούς και στις συνηθισμένες ‘τσέπες’. Η δομή του κράτους ΔΕΝ άλλαξε. Δυστυχώς, ο Έλληνας άλλαξε, προς το χειρότερο. Ο νεοέλληνας έγινε ο χειρότερος εχθρός της χώρας που αγαπά… να μισεί. Είναι πιόνι, με την θέλησή του κάποτε, των ‘τζακιών’. Ευνοεί και εκτρέφει μια κατάσταση παρακμής και οπισθοδρόμησης. Βλάπτει και την εικόνα και την ουσία της Ελλάδας και ό τι αυτή η χώρα σημαίνει ή μπορεί θεωρητικά να γίνει. Οι συνέπειες είναι φανερές παντού: εκπαίδευση, υγεία, αστικό περιβάλλον, φύση, οικονομία, αθλητισμός, εξωτερική και εσωτερική πολιτική κ.λπ.. Έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια από την Μεταπολίτευση και τα όσα οι νεόπλουτοι και οι γόνοι πολιτικοί της υποσχέθηκαν και δεν τήρησαν για να μάθουμε ή να αναγκαστούμε να παραδεχθούμε ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ δυτικοευρωπαϊκό κράτος και ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ οι Μ. Δυνάμεις μας χρησιμοποίησαν! Και ότι ΔΕΝ έχουμε ηγέτες αλλά τυχοδιώκτες και ανίκανους ηγετίσκους. Οι οποίοι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε-προϊόν πειράματος των μεγάλων κέντρων εξουσίας-, φοβούνται και κρύβονται από τον λαό τους ή στα ‘παλάτια’ τους ή στην Βουλή για να μην δεχθούν τις συνέπειες της πολιτικής τους. Έπρεπε τώρα να γυρίσουμε 30 χρόνια πίσω για να δούμε ότι ουσιαστικά μας ‘έμπασαν’ στην Ε.Ο.Κ.(Ε.Ε. μετέπειτα) και ΜΟΝΟΙ μας ΔΕΝ θα περνούσαμε ούτε απ’ έξω από την έδρα του οργανισμού, σύμφωνα με τα κριτήρια ένταξης σ’ αυτόν! (Βλ. http://europa.eu/abc/12lessons/lesson_3/index_el.htm ). Παρά τα όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα της Ε.Ε. (βλ. http://ec.europa.eu/ellada/abc/greece_and_the_eu/index_el.htm) περί ισοτιμίας Ελλάδας-Ε.Ε., ενίσχυση της δημοκρατίας και προοπτικών για την οικονομία… Ειδικά το τελευταίο είναι χλευασμός στην χείριστη θέση που έχουμε περιέλθει! Η αλήθεια είναι ότι οι ‘πολιτικοί’ μας έπαιξαν το παιχνίδι των Μ. Δυνάμεων και καταχράστηκαν τα κονδύλια του οργανισμού υποβαθμίζοντας το βιοτικό μας επίπεδο και μειώνοντας την αγοραστική μας δύναμη συνεχώς. Το κερασάκι στην ευρωπαϊκή τούρτα ήταν η ένταξή μας στην Ο.Ν.Ε. και στην ‘ζώνη του ευρώ’(ή λυκόφωτος όπως αποδείχθηκε). Ούτε γι’ αυτή πληρούσαμε τα κριτήρια αλλά είμαστε ένα πρόσφορο έδαφος, λόγω ‘ηγεσίας’, για πειράματα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. Όπως όλοι πλέον παραδέχονται, το έλλειμμα στην Ελλάδα είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ πολιτικό. Γιατί ελλείμματα έχουν όλες οι δυτικές χώρες. Το τίμημα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας! Εξαιτίας αυτού καταφύγαμε στον ‘μηχανισμό στήριξης’ του Δ.Ν.Τ.  και της Ε.Ε.. Εξαιτίας αυτού υποθηκεύσαμε το μέλλον και τα όνειρά μας, υπογράφοντας την διακήρυξη της υποτέλειάς μας, το λεγόμενο ‘μνημόνιο’. Του οποίου, ποτέ δεν θα μάθουμε το παρασκήνιο, καθότι αυτή είναι η πολιτική του Δ.Ν.Τ. (να μην ανακοινώνονται όλες οι αποφάσεις για να μένουν αποφεύγονται λαϊκές εξεγέρσεις). Και το οποίο, κάθε τόσο ακούμε, δεν ξέρουμε ως πότε θα μας ‘καθοδηγεί’. Τα ερωτήματα που τίθενται τώρα είναι: Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, ως αντίδραση στην κατάσταση που έχει φθάσει η Ελλάδα; Ποια θέση πρέπει να πάρουμε στην Ιστορία; Να σκύψουμε το κεφάλι μοιρολατρικά στις επιθέσεις και την απροκάλυπτη κάποιων ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ ενάντια στην αξιοπρέπειά μας; Ή να αποδείξουμε ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ το δίκιο μας; Πώς μπορούμε να δικαιωθούμε; Κάποιες χώρες στην Ευρώπη έδειξαν τον δρόμο. Το ένα φωτεινό παράδειγμα για μας έρχεται από την Ισλανδία. Οι Ισλανδοί πέτυχαν τον στόχο τους και άλλαξαν σελίδα. Έγραψαν την ιστορία. Δεν αποδέχθηκαν το κοστούμι που τους έραψαν. Και εκεί το ‘σύστημα’ ήταν διεφθαρμένο και μέσω των ΜΜΕ εκφόβιζε τον κόσμο να ψηφίσει ‘ΟΧΙ’ στο δημοψήφισμα για την άρνηση πληρωμής του χρέους. Εδώ, με τα ‘κομματόσκυλα’ η κατάσταση είναι δύσκολη, γιατί είναι ακόμα παντού και τελειώνουν το 35ετές μεταπολιτευτικό τους έργο. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει…  

Σοφία