Μίκης: Ο αετός που πετάει ακόμα ψηλά…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Είχαμε γράψει κάποτε για το Μίκη: «Οι αετοί πετάνε πολύ ψηλά, αλλά, κάποτε και πολύ χαμηλά.

Ο Μίκης επιβεβαιώνει τις πτήσεις των αετών. Η ιστορία του χαρακτηρίζεται από υψηλότατες πτήσεις, αλλά και δραματικές πτώσεις…».
Το ΡΕΣΑΛΤΟ αγκάλιασε πολύ θερμά τις «υψηλές πτήσεις» του Μίκη, αλλά άσκησε και σκληρή κριτική στις «δραματικές πτώσεις».
Πιστεύουμε βαθιά ότι ο Μίκης είναι ένα αγωνιστικό ΣΥΜΒΟΛΟ της ελληνικής ιστορίας και έτσι θέλουμε να μείνει. Είναι αυτός ο λόγος που όταν «αμαυρώνεται» αυτό το ΣΥΜΒΟΛΟ γινόμαστε ανελέητοι στην κριτική μας.
ΔΕΝ είναι κριτική μίσους. Είναι κριτική Αγάπης, κριτική Πίστης προς το ηρωικό σύμβολο ΜΙΚΗΣ. Είναι κριτική αμείλικτη εναντίον κάθε Λόγου και Πράξης (και του ίδιου του Μίκη) που θολώνουν και καρατομούν το ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ Μίκης.
Σε μια εποχή που η Νέα Τάξη ισοπεδώνει τα έθνη και τους λαούς, τις ιστορικές αγωνιστικές μνήμες, τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ και τα ΣΥΜΒΟΛΑ ταυτότητας και των αγώνων του λαού μας, η ΔΙΑΣΩΣΗ όλων αυτών αποτελεί καθήκον πρώτης προτεραιότητας.
ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ μας σύμβολα υπερβαίνουν τα ατομικά μας όρια. Δεν έχουν να κάνουν με το δείνα ή το τάδε πρόσωπο.
ΣΥΝΕΠΩΣ το σύμβολο «ΜΙΚΗΣ» υπερβαίνει το «άτομο» Μίκης. Οι πράξεις λοιπόν του «ατόμου» ΜΙΚΗΣ που δεν εναρμονίζονται με το ιστορικό σύμβολο «ΜΙΚΗΣ» βρίσκονται υπό ΑΥΣΤΗΡΟ ΕΛΕΓΧΟ και ΣΚΛΗΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ, ακριβώς για τη διάσωση του ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ…
Η τελευταία πράξη του Μίκη που εκτυλίχτηκε στο θέατρο «ΑΛΦΑ» ταυτίζεται με το ΣΥΜΒΟΛΟ «Μίκης» και την χειροκροτούμε.
Χειροκροτούμε το σάλπισμά του: ΟΤΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ…

ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ…

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι ο Μίκης πλέον θα βαδίζει στα βήματα του συμβόλου του…

Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από μια παλιά μας κριτική: .....


«…Το ιδιαίτερο αυτής της αντιφατικής διάνοιας (Μίκης) που αποτελεί και «άθλο» είναι τούτο: Ενώ είναι εγκλωβισμένος μέσα στις μυλόπετρες του κατεστημένου (πολιτικού και πνευματικού) «δραπετεύει» συχνά, σε στιγμές μεγάλων διανοητικών αναλαμπών, και κατεδαφίζει το πολυεδρικό κατεστημένο μέσα στο οποίο ανήκει και ο ίδιος.
Αυτό είναι πραγματικός άθλος που μόνο το «δαιμόνιο» μιας μεγαλοφυΐας μπορεί να επιτελέσει. Να είσαι δηλαδή στην ελίτ του πολύχρωμου κατεστημένου (η «αριστερά» σήμερα είναι ιδεολογικό και πολιτικό κατεστημένο), να ασκείς εξουσία μέσα από τους κατεστημένους μηχανισμούς του καπιταλιστικού οικοδομήματος και να επιφέρεις, συχνά, θανάσιμα κτυπήματα στο ιδεολογικό και πολιτικό οικοδόμημα του κατεστημένου μέσα στο οποίο είσαι και ο ίδιος. Όπως π.χ. οι θέσεις του στα εθνικά και η τόλμη του να καταγγέλλει τη μετάλλαξη της «αριστεράς» και τα νεοταξικά ιδεολογήματα του «αντιεθνικισμού», «αντιρατσισμού» και πολλά άλλα…
Και είναι αυτό το «δαιμόνιο» του Μίκη που δεν μπορεί να ανεχθεί ο αστικός κόσμος. Είναι αυτές οι πολιτικές εξάρσεις του και αναλαμπές του και η αγωνιστική αριστερή ιστορία του που αποτελούσαν ένα «οχυρό» σήμερα ενάντια στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης και την τραγική μετάλλαξη της «αριστεράς»: Ένα από τα πιο ισχυρά «οχυρά», παρά τις δραματικές, ιστορικές μεταπτώσεις του…»