Σοβαρότητα για να βγούμε από το τούνελ

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Οσοι κατοικοεδρεύουν στα πέριξ του ΔΝΤ ήταν βέβαιοι την Παρασκευή ότι το ισχυρό μήνυμα εναντίον των εκλογών είχε παραληφθεί στο Μαξίμου, το οποίο διαβεβαίωσε ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δεν υλοποίησε την εκβιαστική απειλή του για προσφυγή στις κάλπες στην περίπτωση που το ποσοστό των δυνάμεων, οι οποίες εναντιώνονται στο Μνημόνιο ήταν υψηλό. Οσοι κατοικοεδρεύουν στα πέριξ του ΔΝΤ ήταν βέβαιοι την Παρασκευή ότι το ισχυρό μήνυμα εναντίον των εκλογών είχε παραληφθεί στο Μαξίμου το οποίο διαβεβαίωσε ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Οι υπουργοί που συνομίλησαν με στελέχη του ΔΝΤ είχαν αντιληφθεί ότι δεν κινδύνευε μόνο η ελληνική οικονομία από την προσφυγή στις κάλπες αλλά και η καλή φήμη που απέκτησε ο πρωθυπουργός με τις πλάτες των δανειστών μας. Η οργή όσων ξένων στήριξαν τον κ. Παπανδρέου θα γινόταν χείμαρρος τη Δευτέρα εάν προκήρυσσε εκλογές.

Ο πρωθυπουργός βγήκε τραυματισμένος από την εκλογική διαδικασία αν και έχει ακόμα...
ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή για να συνεχίσει να κυβερνά απρόσκοπτα. Αλλωστε σε αυτή την πραγματικότητα «πατούσαν» οι δανειστές της Ελλάδας: Διέρρευσαν πως η κυβέρνηση είναι ισχυρή και δεν κινδύνευε να καταρρεύσει ακόμα και εάν έχανε τις εκλογές, όπως και συνέβη. Το μέγα ερώτημα βέβαια είναι κατά πόσο θα επηρεαστούν από τη λαϊκή αποδοκιμασία κάποιοι από τους βουλευτές που κάθε Σαββατοκύριακο αντιμετωπίζουν την οργή της βάσης του ΠΑΣΟΚ για τα σκληρά μέτρα.

Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Τα έσοδα έχουν βαλτώσει, οι δαπάνες δεν έχουν μειωθεί αποτελεσματικά τους τελευταίους δύο μήνες. η δε ανάπτυξη δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τί θα συμβεί στην περίπτωση που παραμείνει η ίδια στασιμότητα σε όλα; Και πώς θα αντιμετωπίσει τη λαίλαπα εάν οι «Ταλιμπάν των Βρυξελλών» επιτύχουν την επιβολή νέων μέτρων το 2010; Θα αντέξει την οργή του λαού; ρωτούν οι δανειστές της Ελλάδας οι οποίοι πριν από την απειλή του πρωθυπουργού για εκλογές γνώριζαν την απάντηση. Και ήταν θετική... Τώρα δεν είναι.

Οι γνώμες για τον κ. Παπανδρέου άλλαξαν. Είδαν ένα άλλο άνθρωπο στη διακαναλική συνέντευξη και δεν τον αναγνώρισαν. Θεώρησαν πως από τη μία στιγμή στην άλλη επέστρεψε στη μικροπολιτική. Δεν ήταν ο ίδιος Παπανδρέου που -κατ΄ αυτούς- τόλμησε να ζητήσει βοήθεια από το μισητό ΔΝΤ και να αντέξει μία πίεση από τους αντιπάλους του που αντιπροσώπευαν, όπως αποδείχθηκε προχθές, τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Ηταν ένας πολιτικός σαν όλους τους άλλους. Που στην προκειμένη περίπτωση είχε αποφασίσει να βάλει πάνω από τη σωτηρία της οικονομίας το κόμμα του.

Ο κ. Παπανδρέου πιάστηκε όμηρος από τις δικές του πράξεις. Δεν οδήγησε μόνο το κόμμα του στην ήττα ένα χρόνο μετά τον εκλογικό του θρίαμβο αλλά πέτυχε να μην έχει ούτε τη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κατά πλειοψηφία δεν υποστήριξε τις δυνάμεις που επιθυμούν το Μνημόνιο. Ο πρωθυπουργός δεν δικαιούται να απειλεί τον λαό κάθε φορά που δεν τον υποστηρίζει. Πρέπει να ασχοληθεί αποκλειστικά με την οικονομία και να αφήσει κατά μέρος τη διευθέτηση των εθνικών θεμάτων. Εάν ο λαός αποδοκίμασε την οικονομική του πολιτική, σίγουρα το όχι στο άρον άρον κλείσιμο των εθνικών θεμάτων θα είναι κόλαφος.

Ο λαός απαίτησε με την ψήφο του σοβαρότητα και δουλειά για να βγει η χώρα από το τούνελ. Οι εκλογές πέραν από εκβιασμό αποτελούσαν και επιβάρυνση της οικονομίας. Είναι τυχαίο ότι στο Ταμείο υποστήριζαν πως όσα κέρδισε το κράτος από τις μειώσεις των συντάξεων θα έπρεπε να τα δώσει για να καλύψει το κόστος των βουλευτικών εκλογών;