Οικουμενική: το τελευταίο καταφύγιο του πολιτικού συστήματος

Μετά την τεράστια αποχή στις τελευταίες εκλογές και την εμφανή κρίση νομιμοποίησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, έγινε πιο αναγκαία από  ποτέ για την κυβέρνηση, η λεγόμενη «συμμαχία των προθύμων».

Πρόκειται για την αξιοποίηση εκείνων των πολιτικών  δυνάμεων και κομμάτων που θα μπορούσαν να στηρίξουν, ο καθένας  για τους δικούς του λόγους,  το κυβερνητικό έργο. (Εικάζεται ότι αυτοί είναι η Δημοκρατική Συμμαχία  με την  κ. Μπακογιάννη, η Δημοκρατική Αριστερά με τον κ. Κουβέλη, το ΛΑΟΣ, με τον κ. Καρατζαφέρη, ο κ. Μάνος, ο κ. Ανδριανόπουλος, ίσως και άλλοι).

Το ερώτημα είναι: ....
 μπορεί μια πολυκομματική κυβέρνηση, σήμερα, να δώσει διέξοδο; Είναι δυνατόν, όλα μαζί τα κόμματα, αν υποθέσουμε ότι συνεργάζονται, να ανατρέψουν τα δεδομένα και να ακολουθήσουν  πολιτική συμφέρουσα για την κοινωνία;

Αν τα κόμματα   εξέφραζαν την κοινωνία, ίσως. Αλλά σήμερα, όπως είναι δομημένα, απλώς υπηρετούν  τα συμφέροντα της κυρίαρχης οικονομικής ομάδας με μικρές διαφορές μεταξύ τους.

Ποιες είναι  οι ομοιότητες; Κατ’ αρχήν  η εσωτερική τους λειτουργία.  Είναι άκρως δεσποτικά και απολυταρχικά. Δεν ανέχονται  την  διαφορετική άποψη.  Στα συνέδριά τους και στις επιτροπές τους, η επιλογή των αντιπροσώπων γίνεται με  όρους φατριών, ομάδων κλπ. Σκοπός της  κάθε  «τάσης» είναι να ελέγξει τα   « κομματικά όργανα» και να επιβάλλει την άποψή της στην άλλη. Ο «κομματικός λαός» είναι για να περνάει την άποψη της πλειοψηφούσας  ομάδας στην κοινωνία. Η άμεση δημοκρατία στην εσωτερική λειτουργία, προκαλεί αλλεργία στα κόμματα.

Αφού λοιπόν έχουν  αυταρχική   εσωτερική δομή, είναι λογικό να έχουν και παρόμοιες ιδέες  για την διακυβέρνηση της χώρας. Έτσι συμφωνούν μεταξύ τους στα βασικά και διασταυρώνουν τα ξίφη τους γιατί «έτσι πρέπει να φαίνεται».

Ας δούμε μερικά   από τα βασικά που  συμφωνούν:

Συμφωνούν στη μορφή του πολιτεύματος. Είδατε κανένα κόμμα, να θέτει σε πρώτο πλάνο το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης; Όχι. Το θεωρούμε δεδομένο. Όπως θεωρούμε δεδομένα και άλλα στοιχεία της σημερινής «διακυβέρνησης». Π..χ. ότι οι αντιπρόσωποι εκλέγονται και δεν κληρώνονται. Ότι μπορούν να εκλέγονται όσες φορές θέλουν (βλέπετε  αυτές οι οικογένειες, είναι ικανές να μας κυβερνήσουν, κανένας άλλος).    Ότι οι αντιπρόσωποι, δεν λογοδοτούν, δεν είναι υπεύθυνοι για οτιδήποτε κακό προκάλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Συμφωνούν για την διάρκεια της θητείας τους και  για το ότι δεν μπορεί ο «εντολέας» λαός να τους καθαιρέσει. Ότι μπορούν οι ίδιοι να καθορίζουν το ύψος των αμοιβών τους και  όλα  τα  προνόμια  που έχουν.

 Τα κόμματα εκτός  από τα παραπάνω συμφωνούν και στο ότι πρέπει να παίρνουν κρατική επιχορήγηση. Χρήματα δηλαδή, που τα ίδια ορίζουν το ύψος       τους.

Συμφωνούν  και σε άλλα: στο ότι ο πρωθυπουργός διορίζει  τους υπουργούς και ότι οι βουλευτές από την στιγμή που θα  πατήσουν το πόδι τους  στη βουλή, ακολουθούν όχι  τις εντολές των ψηφοφόρων, αλλά του … αρχηγού.   Ότι πρέπει να «βολεύουν τα δικά τους τα παιδιά», αφού αυτά είναι τα «αδιάφθορα» και οι αντίπαλοι οι διεφθαρμένοι.  Ότι παρέλαβαν «καμένη γη» από τους προκατόχους τους.  Ότι λένε την αλήθεια «ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους» και  ότι οι αντίπαλοι είναι ψεύτες λαϊκιστές και δημαγωγοί. Ότι οι αποφάσεις  τους είναι σωστές στη «δεδομένη συγκυρία». Ότι δεν χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (απλά τα τελευταία  υποστηρίζουν το σύστημα γιατί είναι το … καλύτερο).  Ότι σκοπός τους είναι  το καλό του κοινωνικού συνόλου κλπ.

Όχι, δεν έχουν μόνο συμφωνίες τα κόμματα. Διαφωνούν σε ένα θέμα, που είναι ουσιώδες για αυτά, αλλά άνευ ουσίας για το λαό (όχι τον κομματικό).  Διαφωνούν ως προς το ποιο  θα έχει την εξουσία. Η εξουσία, (η κουτάλα λένε μερικοί), είναι ο στόχος  τους. Αυτό επιδιώκουν με μανία. Για αυτό πληρώνουν τις εταιρίες επικοινωνίας και τους image makers. Γιατί η εξουσία και χρήμα  έχει και  ικανοποιεί την τάση τους να ελέγχουν  ανθρώπους.

Τι είναι λοιπόν τα κόμματα;  Μήπως είναι εταίροι στην πιο μεγάλη επιχείρηση της χώρας, που ονομάζεται κοινοβουλευτικό σύστημα;  Μήπως ως εταίροι, στην επιχείρηση, είναι οι καλύτεροι συνεργάτες ( για αυτό άλλωστε υποστηρίζουν με τόση μανία τη «δημοκρατία μας»;  Μήπως έχουν όλοι θέση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας  και τσακώνονται   μόνο για τη θέση του διευθύνοντος συμβόλου;

Η εταιρία όμως, δεν έχει άλλη λύση, πριν επιβάλλει και στρατιωτικά την παρουσία της, από το να  προσποιηθεί πως οι διάφοροι «αντίπαλοι»  (είδαμε παραπάνω πόσο αντίπαλοι είναι) συνεργάζονται για το καλό του τόπου. Είναι πιθανόν  εκτός από την οικουμενική να προταθούν και άλλα μέτρα για να πετύχουν την  χαμένη νομιμοποίηση. Νέος εκλογικός νόμος, «αναβάθμιση»  των οργανώσεων  της « κοινωνίας των πολιτών», ηλεκτρονική διακυβέρνηση κλπ.

Αλλά το τεράστιο ποσοστό αποχής,   αποδεικνύει πως οι  Έλληνες προβληματίζονται  για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας και όχι για τα επιμέρους κομμάτια και κόμματα. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε  ότι βασική προϋπόθεση για να υπάρχει  νομιμοποίηση σε ένα πολιτικό σύστημα  είναι να ανταποκρίνεται στις βασικές ανάγκες των πολιτών.

Το σημερινό, δεν ανταποκρίνεται. Για αυτό,  όσο οι μάσκες της «δημοκρατικότητας» πέφτουν, τόσο είναι πιθανότερο να θελήσει να επικρατήσει με    τη βία. 

Α.Κ.