Αυτές οι φράσεις που βρίσκονται στα χείλη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εναρμονίζονται πλήρως με το βαθύτερο πολιτικό μήνυμα των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Και αυτό αποτελεί το σύμπτωμα μιας βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος: Κρίση του πολιτικού εποικοδομήματος, των θεσμών και των κομμάτων!
Για να έχουμε σαφή εικόνα των εκλογικών δεικτών και των μηνυμάτων δεν μπορούμε να στηριχτούμε στα ποσοστά. Αυτά δίνουν μια πλασματική εικόνα. Γενικά κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι ο κυρτός καθρέπτης της πραγματικότητας: ...
Ένδειξη αποτελούν τα εκλογικά αποτελέσματα των κοινωνικών διεργασιών και πολιτικών ροπών και όχι πλασματική απεικόνιση της πραγματικότητας. Οι ποσοστιαίες συγκρίσεις συσκοτίζουν παραπέρα και πλαστογραφούν αυτές τις ενδείξεις.
ΟΤΑΝ οι μισοί Έλληνες γύρισαν την πλάτη στο καθεστώς ΣΥΝΟΛΙΚΑ και στα κόμματά του τότε η ποσοστιαία απεικόνιση είναι δραματικά πλασματική.
Ένα ποσοστό κόμματος στο 30% σημαίνει στο σύνολο του ελληνικού λαού 15%!!!
Αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της πλασματικής απάτης των ποσοστών.
Η βάση της ανάλυσης και σύγκρισης είναι ο πραγματικός αριθμός των εκλογέων που ψήφισαν τα κόμματα. Και σε αυτόν τον αριθμό πρέπει να συνυπολογιστούν και οι νέοι ψηφοφόροι, που δεν είναι αμελητέα ποσότητα, όπως και τα άκυρα-λευκά.
Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα, τα εκλογικά αποτελέσματα αποτελούν ψυχρολουσία για όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα για το ΚΚΕ, το οποίο θριαμβολογεί για άλλη μια φορά ότι κράτησε ή και αύξησε λίγο τα ποσοστά του!!!
Όταν τα ποσοστά της αποχής μαζί με άκυρα-λευκά πλησιάζουν το 60%, αυτό σημαίνει τούτο το απλό: ότι η απόρριψη είναι γενικευμένη. Η δυσαρέσκεια δεν στρέφεται μόνο κατά των δύο κυβερνητικών κομμάτων, αλλά κατά πάντων.
Ο βασικός, συνεπώς δείκτης και αυτών των εκλογών (περισσότερο από κάθε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση), δείχνει ότι οι πολιτικές ροπές της ελληνικής κοινωνίας είναι η καταδίκη του υπάρχοντος κομματικού τοπίου.
Το κεντρικό μήνυμα αποτυπώνει μια ογκούμενη αγανάκτηση και αηδία για όλα τα κόμματα.
Αυτό για την παραδοσιακή Αριστερά είναι διπλά καταδικαστικό.
Γιατί αν στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές που εύκολα και ανώδυνα μπορεί να εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, δεν μπορεί να πείσει και να καρπωθεί την κοχλάζουσα λαϊκή οργή, σημαίνει ότι δεν λειτουργεί, ότι είναι πολιτικά νεκρή.
Μια δεύτερη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ παράμετρος των εκλογικών δεικτών είναι ότι αυτά, ακόμα και στη βάση του πραγματικού αριθμού των ψηφισάντων, πάλι δεν απεικονίζουν την πραγματικότητα, αλλά απλώς δείχνουν τις κοινωνικές και ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΡΟΠΕΣ της ελληνικής κοινωνίας: Τα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα.
Το εκλογικό σώμα ψηφίζει κάτω από πολλά και πολυεδρικά συρματοπλέγματα: Πολιτικά διλήμματα, κρατικούς και κομματικούς εκβιασμούς, οικονομικές εξαρτήσεις και με ένα βομβαρδισμό υστερικής και αχαλίνωτης προπαγάνδας.
ΟΛΑ αυτά τα καθεστωτικά, κομματικά και προπαγανδιστικά «όπλα» αναγκάζουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να ψηφίσουν.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι «χειροπέδες» αυτά τα τμήματα δεν θα ψήφιζαν.
ΣΥΝΕΠΩΣ τους εκλογικούς δείκτες πρέπει να τους παίρνουμε ως ΔΕΙΚΤΕΣ που δείχνουν τις ΡΟΠΕΣ της κοινωνίας και μάλιστα σε πολύ μικρότερο μέγεθος από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
ΟΤΑΝ, λοιπόν, σήμερα κάτω από αυτές τις ασφυκτικά τρομοκρατικές συνθήκες των εκβιασμών, των απειλών, της αφηνιασμένης προπαγάνδας κατά της ΑΠΟΧΗΣ, οι μισοί Έλληνες δεν προσήλθαν στις κάλπες αυτό είναι ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ που εκφράζει τελεσίδικα τις ΡΟΠΕΣ του ελληνικού λαού: ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΠΟΡΙΨΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ…
ΕΠΙ μήνες, από το καλοκαίρι ακόμα, κλιμακώθηκε μια επίθεση κατά της ΑΠΟΧΗΣ από όλα τα κόμματα και τα πολύχρωμα παπαγαλάκια του.
Και τι δεν είπανε: Μέχρι ότι η ΑΠΟΧΗ είναι «έγκλημα» κατά της δημοκρατίας.
Και τώρα βρίζουν τον ελληνικό λαό (το συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας), οι τραγικές κομματικές μειοψηφίες, σαν βλάκα που δεν κατάλαβε τη «σπουδαιότητα» αυτών των εκλογών!!!
ΟΛΟΙ, εν χωρώ, συκοφαντούν την ΑΠΟΧΗ σαν αρνητικό πολιτικό χαρακτηριστικό. Ότι εκφράζει: Την απογοήτευση, τη μοιρολατρία, την από-πολιτικοποίηση, την έλλειψη πεποιθήσεων και ενεργητικής διάθεσης, ότι είναι νοσηρό φαινόμενο.
Ακόμα όμως και αν δεχτούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα και πάλι αυτό είναι μια κραυγή καταδικαστική για το σύστημα και τα κόμματα.
Δεν είναι όμως έτσι. Η αποχή αποτυπώνει μια υγιή αντίδραση και απόρριψη των απατηλών και νόθων εκλογικών διαδικασιών.
Μια ΑΡΝΗΣΗ (συνειδητή, μισοσυνειδητή, ή ενστικτώδη) των κατεστημένων θεσμών και κομμάτων. Ο ελληνικός λαός μέσα από τις πλουσιότατες αγωνιστικές και πολιτικές του εμπειρίες, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες έχει συνειδητό ή μισοσυνειδητό τούτο: Η ψήφος δεν είναι φετίχ, φενάκη είναι! Που σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός δεν πιστεύει πλέον την απάτη: Δεν πιστεύει, δηλαδή, ότι μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή με το ψηφοδέλτιο.
Το γκρέμισμα αυτής της αυταπάτης αποτελεί στοιχείο, όχι νοσηρό, αλλά στοιχείο επαναστατικής δυναμικής.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού τρέφει όλο και μεγαλύτερη αηδία για τα κόμματα της βουλής, γιατί βλέπει ότι κανένα απ’ αυτά δεν κάνει τίποτα για να τον προστατέψει από τις σύγχρονες μάστιγες της ακρίβειας, της ανεργίας, της γενικής ανέχειας και εξαθλίωσης.
Κανένα κόμμα δεν καταπιάνεται και δεν νοιάζεται για τα πραγματικά προβλήματα και για τους κινδύνους που τον απειλούν: εθνικοί κίνδυνοι, μέγιστοι κίνδυνοι από την εισαγωγή ξένων εργατών και την αντικατάσταση των Ελλήνων, κίνδυνοι αποσάθρωσης της ιστορικής του οντότητας, πολυπολιτισμικής αλλοίωσης και ισοπέδωσης των πάντων.
Και το χειρότερο: αυτά τα κόμματα στιγματίζουν συκοφαντικά και τρομοκρατικά κάθε εκδήλωση εθνικής και κοινωνικής ανασφάλειας του ελληνικού λαού.
Νιώθει και βιώνει καθημερινά ο ελληνικός λαός τις απειλές της νεοταξικής ισοπέδωσης, αρχίζει να αισθάνεται εξόριστος μέσα στο ίδιο του το σπίτι και για αυτά του τα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τα κόμματα (κυβερνητικά και «αριστερά») τον βρίζουν σαν «ρατσιστή» και «εθνικιστή»!
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, με τη σημερινή κατοχή του και τα μακάβρια «συμβόλαια θανάτου» που εκτελεί η κυβέρνηση των ανδρεικέλων, ο ελληνικός λαός ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ ότι όλα τα κόμματα όχι μόνο δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ, αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΑ νομιμοποίησαν και συναίνεσαν στη σημερνή ΦΡΙΚΗ , έστρωσαν το δρόμο σε αυτή τη ΦΡΙΚΗ.
ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ να ζητήσουν ΤΩΡΑ την ψήφο του για να νομιμοποιήσει τη ΦΡΙΚΗ του ίδιος ο ελληνικός λαός με την ψήφο του…
Η αποχή, συνεπώς είναι μια βοερή κραυγή καταδίκης αυτού του άθλιου πολιτικού και κομματικού σκηνικού.
Μπορεί να είναι κραυγή απελπισίας, απελπισία όμως, που δεν μεταφράζεται σε παθητικότητα (όπως θέλουν να την εμφανίζουν), αλλά σε ενεργητική οργή.
Αυτή η ενεργητική οργή έχει εκδηλωθεί ήδη στην εκρηκτική άνοδο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων:
Στη ρωμαλέα έκρηξη των λιμενεργατών.
Στις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Στην εξέγερση των φορτηγατζήδων
Στις σφοδρές απεργιακές κινητοποιήσεις που εκτόνωσαν τα πουλημένα κόμματα της «αριστεράς» και το πασοκικό παρακράτος των εργατοπατέρων με τις παρελάσεις και τις φιέστες…
Σε άπειρες λαϊκές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα…
Αυτοί οι αγώνες αντανακλούν το μαχητικό πνεύμα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Αν τοποθετηθεί, λοιπόν η αποχή, μέσα σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο αντανακλά τις αγωνιστικές διεργασίες του ελληνικού λαού και αποτελεί το προανάκρουσμα των αυριανών κοινωνικών εκρήξεων.
Ρεσάλτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου