Είναι ένας ιδεολόγος, υπέρμαχος των φτωχών και των αδυνάτων, όπως ο ήρωας του Θερβάντες, και άξιος ακολουθητής του Σιμόν Μπολιβάρ και του Τσε Γκεβάρα, ή πρόκειται για έναν αδίστακτο λαϊκιστή που αντλεί στήριξη από τις φτωχές λαϊκές μάζες, τροφοδοτώντας τις με κορώνες εναντίον του ιμπεριαλισμού και των ΗΠΑ που τόσο αγαπούν να μισούν οι Βενεζουελάνοι;
Ελάχιστοι κυβερνήτες, παγκοσμίως, έχουν δυσφημιστεί συστηματικά με τόσο μεγάλο μίσος όσο ο Ούγκο Τσάβες, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας. Οι εχθροί του δεν δίστασαν καθόλου : πραξικόπημα, πετρελαϊκή απεργία, έξοδος κεφαλαίων στο εξωτερικό, απόπειρες δολοφονίας... Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική μόνο οι επιθέσεις της Ουάσιγκτον ενάντια στον κουβανό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο ξεπερνούν τη λύσσα αυτή.
Τα πιο αισχρά ψέματα διαδίδονται ενάντια στον Τσάβες, αποκυήματα της φαντασίας των...
νέων κέντρων προπαγάνδας (National Endowment for Democracy, Freedom House κ.λπ.), τα οποία χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους.
Διαθέτοντας ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους, η προπαγανδιστική μηχανή χειραγωγεί τα μέσα ενημέρωσης (ακόμα και έγκυρες εφημερίδες) και τους οργανισμούς υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα οποία στρατεύονται, με τη σειρά τους, στην υπηρεσία των
σκοτεινών στόχων της. Μερικές φορές, όνειδος του σοσιαλισμού, ακόμα και η σοσιαλδημοκρατική αριστερά, ενώνει τη φωνή της με τη χορωδία όσων διασκορπίζουν τις φήμες.
Γιατί, άραγε, τόσο μίσος ; Επειδή, την ώρα που η σοσιαλδημοκρατία περνάει κρίση ταυτότητας στην Ευρώπη, η ιστορική συγκυρία μοιάζει να έχει εμπιστευτεί στον Τσάβες την ευθύνη να ηγηθεί, σε διεθνές επίπεδο, στην ανασυγκρότηση της αριστεράς. Ενώ στη Γηραιά Ηπειρο η ευρωπαϊκή οικοδόμηση είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει σχεδόν αδύνατη κάθε εναλλακτική λύση στο νεο-φιλελλευθερισμό, στη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Βολιβία και τον Ισημερινό, εμπνεόμενοι από το παράδειγμα της Βενεζουέλας, οι πολιτικοί πειραματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα ακόμα και για τα πιο φτωχά στρώματα.
Από αυτήν την άποψη, τα αποτελέσματα της πολιτικής Τσάβες είναι θεαματικά. Καταλαβαίνουμε γιατί σε δεκάδες φτωχές χώρες έχει γίνει σημείο αναφοράς. Μήπως, σεβόμενος τη δημοκρατία και τις ελευθερίες της, δεν επανίδρυσε το έθνος της Βενεζουέλας σε νέα βάση, προσδίδοντάς του νομική υπόσταση με το νέο Σύνταγμα που εγγυάται τη λαϊκή συμμετοχή στη διαδικασία κοινωνικής αλλαγής ; Μήπως δεν χάρισε σε πέντε εκατομμύρια περιθωριοποιημένους πολίτες -ανάμεσά τους και οι ιθαγενείς- οι οποίοι δεν είχαν δελτία ταυτότητας, την αξιοπρέπεια τού να είσαι πολίτης ; Μήπως δεν πήρε τα ηνία της εταιρείας πετρελαίου Petroleos ; Μήπως δεν κρατικοποίησε την (ιδιωτικοποιημένη) κύρια εταιρεία τηλεπικοινωνιών της χώρας καθώς και την εταιρεία ηλεκτρισμού του Καράκας ; Μήπως δεν εθνικοποίησε τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ορενόκ ; Και τέλος, μήπως δεν αφιέρωσε μέρος των εσόδων από το πετρέλαιο για να αποκτήσει ουσιαστική αυτονομία από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και για να χρηματοδοτήσει κοινωνικά προγράμματα ;
Περισσότερα από τρία εκατομμύρια εκτάρια γης μοιράστηκαν στους ακτήμονες. Εκατομμύρια ενήλικοι και παιδιά έμαθαν γράμματα. Χιλιάδες πρωτοβάθμιοι σταθμοί ιατρικής περίθαλψης εγκαινιάστηκαν στις λαϊκές συνοικίες. Δεκάδες χιλιάδες άποροι που υπέφεραν από μολύνσεις στα μάτια εγχειρίστηκαν δωρεάν. Η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής επιχορηγείται και τα προϊόντα της πωλούνται, στους πιο φτωχούς, σε τιμές κατά 42% χαμηλότερες από εκείνες της αγοράς. Η εβδομαδιαία διάρκεια της εργασίας πέρασε από τις 44 στις 36 ώρες, ενώ ο ελάχιστος μισθός έφτασε τα 204 ευρώ το μήνα - ο δεύτερος μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική μετά την Κόστα Ρίκα.
Ποια ήταν τα αποτελέσματα των μέτρων αυτών ; Ανάμεσα στο 1999 και το 2005, η φτώχεια μειώθηκε από το 42,8% στο 33,9%, ενώ το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε από τη μαύρη αγορά έπεσε από το 53% στο 40%. Η υποχώρηση της φτώχειας επέτρεψε μια δυναμική υποστήριξη της μεγέθυνσης, η οποία, τα τρία τελευταία χρόνια, βρίσκεται κατά μέσον όρο στο 12% και είναι μία από τις υψηλότερες στον κόσμο. Ενισχύεται δε από την κατανάλωση, η οποία αυξήθηκε κατά 18% το χρόνο.
Μπροστά σε τέτοια αποτελέσματα, και χωρίς να υπολογίσουμε τις επιτυχίες του στην εξωτερική πολιτική, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση που ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες έγινε για τους κυρίαρχους του κόσμου και τους υποστηρικτές τους στόχος κατάρριψης.
Με πληροφορίες από τη le monde και την Ελευθευροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου