Του Domenico Losurdo*
Μετάφραση: Ρεσάλτο
*Domenico Losurdo: Καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Urbin (Ιταλίας) Διευθύνει από το 1988 τη Διεθνή Εταιρεία Χέγκελ-Μαρξ για τη διαλεκτική σκέψη9( Internationale Gesellschaft Hegel-Marx für dialektisches Denken), και είναι ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Μαρξ 21ου αιώνα (l’Associazione Marx XXIesimo secolo).
Πρόλογος από το Reseau Voltaire (Οκτώβριος 2010).
Λίγες μέρες μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ ειρήνης στον Liu Xiaobo ο δυτικός τύπος εξακολουθεί να μην ενημερώνει τους αναγνώστες του για τις ιδέες που υπερασπίζεται. Κι όχι χωρίς λόγο. Το Νόμπελ ειρήνης απενεμήθη σ’ ένα νοσταλγό της αποικιοκρατίας ο οποίος βλέπει τη σωτηρία μέσα από την συντριβή του ιδίου του πολιτισμού από τις δυτικές στρατιές.
Το έτος 1988 ο Liu Xiaobo δήλωσε σε μία συνέντευξη ότι η Κίνα είχε ανάγκη να υποστεί 300 χρόνια αποικιοκρατικής κατοχής προκειμένου να γίνει μία αξιοπρεπής χώρα, προφανώς δυτικού τύπου. Το 2007 ο Liu Xiaobo επαναβεβαίωσε τη θέση του αυτή και επικαλείται μία ριζική ιδιωτικοποίηση ολοκλήρου της κινέζικης οικονομίας...
Αντλώ τις πληροφορίες αυτές από ένα άρθρο των Barry Sautman et Yan Hairong που δημοσιεύθηκε στην South China Morning Post (Hong Kong) .Δεν πρόκειται για μια εφημερίδα ευθυγραμμισμένη με το Πεκίνο που αντιθέτως κριτικάρεται μέσα στο ίδιο άρθρο επειδή χτύπησε μία «επαίσχυντη» γνώμη όχι δια της κριτικής αλλά δια της κρατήσεως.
Από μεριάς μου θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις. Μπορεί κανείς να διαβάσει ακόμη και στα εγχειρίδια της δυτικής ιστορίας την πιο τραγική περίοδο της ιστορίας της Κίνας που ξεκινάει από τους πολέμους του όπιου: Μία χώρα με πολύ αρχαίο πολιτισμό κυριολεκτικά «σταυρώθηκε», γράφουν διαπρεπείς ιστορικοί. Στο τέλος του 19ου αιώνα οι μαζικοί θάνατοι από ασιτεία αποτελούσαν μία καθημερινή υπόθεση, πολύ τετριμμένη.
Σύμφωνα όμως με τον Liu Xiaobo η περίοδος αυτή της αποικιοκρατίας διήρκεσε πολύ λίγο. Θα έπρεπε να είχε διαρκέσει τον τριπλάσιο χρόνο!
Το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν «νεγκασιονισμό» (θεωρία που αρνείται την ύπαρξη του ολοκαυτώματος). Βέβαια, η Δύση δεν διστάζει να φυλακίσει τους «νεγκασιονιστές» (αρνητές) των διαπραχθέντων εγκλημάτων εις βάρος του εβραϊκού λαού, αλλά απονέμει το «Νόμπελ ειρήνης» στους «νεγκασιονιστές» των εγκλημάτων που διεπράχθησαν επί μακρύ χρόνο εις βάρος του κινέζικού λαού κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας!
Το δυστύχημα είναι ότι η αριστερά δεν τοποθετείται κατά πολύ διάφορο τρόπο. Αυτή η αριστερά που επιφυλάχθηκε να καταγγείλει έγκαιρα τη σύλληψη του David Irving κι άλλων εκπροσώπων αυτού του ρεύματος που βρίσκονται ακόμη φυλακισμένοι κι η οποία όμως στις μέρες μας ψέλνει τα εγκώμια στο Liu Xiaobo.
Αυτός ο τελευταίος δεν περιορίστηκε να εκφράσει απόψεις, «επαίσχυντες» (όπως αναγνωρίζει η εφημερίδα China Morning Post). Αφού επικαλέστηκε το έτος 1988 τρεις αιώνες αποικιακής κατοχής στην Κίνα, επέστρεψε το επόμενο έτος απερίσκεπτα (άραγε με δική του πρωτοβουλία;) από τις ΗΠΑ στην πατρίδα του προκειμένου να λάβει μέρος στην εξέγερση της Πλατείας Τιενανμέν και να αναλάβει να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Πρόκειται για ένα όνειρο για την πραγματοποίηση του οποίου εξακολουθεί να ενεργεί, όπως αποδεικνύουν οι πανηγυρισμοί του (σε μία συνέντευξη του 2006 σε σουηδό δημοσιογράφο) για τον πόλεμο που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ προκειμένου να εξαγάγουν τη δημοκρατία στο Ιράκ.
Όπως μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί είμαστε ενώπιον μιας προσωπικότητας, η οποία, σε αντίθεση με τη χώρα της, επικαλείται άμεσα την αποικιοκρατική κατοχή και έμμεσα τους επιθετικούς πολέμους.
Είναι αυτό το ίδιο όνειρο που του κόστισε συγχρόνως, την κράτησή του στις κινέζικες φυλακές από τη μια και το «Νόμπελ Ειρήνης» από την άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου