Ο στρατηγικός στόχος του Γ.Παπανδρέου...

Ο στρατηγικός στόχος του Γ. Παπανδρέου είναι η «κινεζοποίηση» των Ελλήνων εργαζομένων. Η καταβαράθρωση, δηλαδή, των αποδοχών τους όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε το μηδαμινό κόστος εργασίας να προσελκύσει ξένα κεφάλαια που θα χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες πάμφθηνων ιθαγενών και θα αγοράζουν, εννοείται, και τις ελληνικές επιχειρήσεις έναντι εξευτελιστικών ποσών.

Οι νεοφιλελεύθεροι που εκστασιάζονται μπροστά στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας φροντίζουν να αποσιωπούν βεβαίως το γεγονός ότι οι Κινέζοι εργάτες έχουν μεροκάματο από...
80 λεπτά (!) έως το πολύ 2 ευρώ και επομένως οι μισθοί τους κυμαίνονται από 25 έως 60 ευρώ τον μήνα -όχι την ημέρα!

Αυτό το μοντέλο θέλει να επιβάλει στην Ελλάδα ο Γ. Παπανδρέου, τηρουμένων ίσως κάποιων αναλογιών. Αδιαφορεί, φυσικά, για την κραυγαλέα αποτυχία του ακόμη και στη Βουλγαρία, όπου οι μισθοί των 200 - 250 ευρώ έχουν αποδειχθεί ανίκανοι να προσελκύσουν αξιόλογες επενδύσεις, αφού τα 30 ή 50 ευρώ της Κίνας και του Βιετνάμ είναι προφανώς πολύ λιγότερα.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι πλέον η κυβερνητική πολιτική. Εκτός από τους εθελοτυφλούντες, οι πάντες έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ή έχουν αρχίσει να διαισθάνονται ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για τους περισσότερους σε αυτήν τη χώρα όσο η κυβέρνηση Παπανδρέου μπορεί να συνεχίζει αυτή την πολιτική.

Το ερώτημα, επομένως, που πρέπει να μας απασχολεί είναι άλλο, πολύ διαφορετικό: είναι οι εργαζόμενοι της χώρας μας διατεθειμένοι να παλέψουν για να υπερασπιστούν τους μισθούς τους, τα εργασιακά τους δικαιώματα, το βιοτικό τους επίπεδο, το μέλλον των παιδιών τους ερχόμενοι σε αντίθεση, ενδεχομένως και σε μαχητική σύγκρουση, με την κυβερνητική πολιτική; Αν ναι, μέχρι ποιου σημείου είναι αποφασισμένοι να φτάσουν και πόσο γρήγορα;
Οι μάζες των πολιτών είναι συντηρητικές στις αντιδράσεις τους. Πείθονται αργά, σταδιακά, με βάση τις εμπειρίες τους και αντιδρούν συνήθως μόνο αφότου υποστούν κάτι στο πετσί τους. Ο κανόνας είναι ότι πρώτα βυθίζονται στη μιζέρια, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση και έπειτα αντιδρούν, αν φυσικά αντιδράσουν. Αυτός είναι ένας από τους θεμελιώδεις λόγους που οι εργαζόμενοι της χώρας μας εδώ και οκτώ μήνες, από τότε που η χώρα υπήχθη στο καθεστώς του Μνημονίου της κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, αντιδρούν γενικά πολύ πιο υποτονικά από όσο θα αντιστοιχούσε στη βιαιότητα των πληγμάτων που δέχονται τα εισοδήματα και τα δικαιώματά τους. Απαιτείται χρόνος για να συνειδητοποιήσουν βάσει της προσωπικής τους πείρας οι εργαζόμενοι το σωρευτικό εύρος και βάρος των απωλειών εισοδημάτων και δικαιωμάτων που τους επιφέρει η κυβερνητική πολιτική.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι όταν οι εργαζόμενοι αποφασίσουν να αντιδράσουν ίσως να είναι πλέον πολύ αργά. Ενδέχεται οι ζημιές που θα έχουν υποστεί μέχρι τότε να είναι πια ανεπανόρθωτες. Το βέβαιο είναι ότι κάθε δικαίωμα που τώρα καταλύεται αφαιρείται με πρόθεση να μη δοθεί ποτέ πια πίσω οικειοθελώς από την κυβέρνηση και τους εργοδότες, όσους ψεύτικους όρκους και αν δίνουν περί του αντιθέτου.

Τίποτα δεν διασφαλίζει δε ότι ακόμη και με σκληρούς αγώνες οι εργαζόμενοι θα μπορέσουν ποτέ να ανακτήσουν δικαιώματα που χάνουν σήμερα.

Αποσπάσματα από το άρθρο του Γ.Δελάστικ: Σήμερα η μεγάλη μάχη