"Ελληνική Αναγέννηση" - Άρθρο του "Ορφέα
Με λύπη μου παρατηρώ μουδιασμένα κορμιά να περπατούν στους δρόμους, πονεμένα μυαλά ανθρώπων που βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι ευθύνονται κυρίως οι ίδιοι για ό,τι έγινε σε αυτή τη χώρα. Οι ζωές τους άλλαξαν προς το χειρότερο και δεν μπορούν να ηρεμήσουν. Παρασύρθηκαν, ναι. Ξεγελάστηκα, ναι. Τα προηγούμενα χρόνια ζητούσαν περισσότερα απ’ ό,τι πραγματικά χρειάζονταν, ναι. Στο τέλος όμως, κάνοντας τον απολογισμό, συνειδητοποιούν ότι κακώς έκλεισαν τα αυτιά τους σε πολλούς που μάταια προσπάθησαν να τους συνετίσουν. Κάπου, στη μέση... της διαδρομής προς την ευτυχία, χάθηκαν, λοξοδρόμησαν και τελικά έφτασαν σε αδιέξοδο. Αυτή τη στιγμή, οδηγούνται προς τη λήθη και τη σύνθλιψη πράξεων και ιδεών χιλιετηρίδων. Το αντιλαμβάνονται, αλλά οι ρίζες της αναβλητικότητας έχουν αγκαλιάσει τα σωθικά τους. Μετανιωμένοι, που δεν άκουσαν τον ανώνυμο «σοφό», ως άλλο Σόλωνα, να τους προειδοποιεί για τις μελλοντικές περιπέτειες στις οποίες οδηγούν τη χώρα, καθώς ενδιαφέρονταν μόνο για την εκπλήρωση των ιδιοτελών τους σκοπών, ζητούν παρηγοριά από την πραγματική πνευματική ηγεσία του έθνους Μίκης Θεοδωράκης, Χρήστος Γιανναράς, Ελένη Γλυκατζή, Νεοκλής Σαρρής, Σαράντος Καργάκος, κ.α. στο ρόλο του αρχαίου Έλληνα σοφού. Ιδού λοιπόν, τι μας διδάσκει το παρακάτω περιστατικό που διαδραματίστηκε στην αρχαία Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου