Χωρίς δημοσιογράφους…

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη

ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΙ σε όλα, δεν θα’ χαμε λιγότερα κανάλια απ’ όσα χρειάζονται, εφημερίδες, περιοδικά, δημοσιογράφους και «δημοσιογράφους». Έφτασε ο κόμπος στο χτένι και αντιδρούν. Με τους απαραίτητους και οι… παραπανίσιοι. Με τα ιδιωτικά και τα δημόσια κανάλια.

ΝΑ τα πάρουμε απ’ την αρχή και με τη γεύση απ’ την… έλλειψή τους λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων. «Εν αρχή ην το Κράτος» κι όταν το κράτος διορίζει, περίμενε μιαν ΕΡΤ κεκορεσμένη από χρήμα και ανθρώπους. Με το επίπεδο των καναλιών της, ωστόσο, με δαπάνες ασυλλόγιστα και με χρυσοπληρωμένους «Γενικούς». Με τηλεσχολιαστές του χιλιάρικου (έκαστος), ημερησίως, που θα τους ανανέωναν τα συμβόλαια, αν δεν είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Κι αν η κρίση σου επιβάλλει «διευθετήσεις» στην ΕΡΤ, αντιδρούν οι «εργαζόμενοι» και σου πασάρουν τη μικρή οθόνη λευκή, «μαρμαρωμένη». Τους διορίσατε με τη σέσουλα; Πληρώστε τους απ’ το…
υστέρημά σας κ.κ. νομοθέτες του κοινοβουλίου μας, που συνδέσατε το μηνιάτικο σας με εκείνο του Προέδρου του Αρείου Πάγου, για να μην πέσετε ποτέ έξω.

ΑΠΗΡΓΗΣΑΝ οι δημοσιογράφοι. Με τους «φανερούς» και τις «φίρμες» απείργησαν και οι «κρυφοί» πολυθεσίτες, άεργοι, χωρίς έργο και ιδρώτα, διορισμένοι υψηλόμισθοι της ενημέρωσής μας, δαπανηρής και χρυσοπληρωμένης. Τα αφανέρωτα τσακάλια που βγήκε η λίστα τους στη φόρα, αλλά την έπνιξαν (οι ίδιοι) στη σιωπή και την υποβάθμιση. Δυο μέρες χωρίς κάποιους ημιαγράμματους σε πρωινά ιδιωτικά (μεγαλο)κάναλα και «μεσημεριανούδες», που κι αυτές δηλώνουν «δημοσιογράφοι».

ΚΑΙ ο Τύπος; Είδε τον ηλεκτρονικό και τον… φοβήθηκε. Όπως το κάρο το αυτοκίνητο, ο κλασικός γραφιάς το κομπιούτερ, η «Ντακότα» το αεριωθούμενο. Με την αταξία του ο ηλεκτρονικός τύπος, με την επιμονή των bloggers να φιλοξενούν (και) την «ανώνυμη καφρίλα», ωστόσο, το αύριο είναι «ηλεκτρονικό» και το σήμερα δεν αντέχει τόσους «εργάτες της πένας».

ΜΕΙΝΑΜΕ χωρίς ειδήσεις στο «γυαλί», τις βρήκαμε στα ηλεκτρονικά ΜΜ(;)Ε. Μας έλειψαν «τα κορίτσια» του μεσημεριού με τη φούστα επιμελώς και υπολογισμένα ανασηκωμένη; Απολαύσαμε ταινίες κλασικές. Από τη ζωή του Μπετόβεν, μέχρι ντοκιμαντέρ που ελάχιστα κανάλια το συνηθίζουν. Μέχρι και… ΑγιοΒασίλη είδαμε και θυμηθήκαμε πως πάμε για… Χριστούγεννα. Μας έλειψε και σοβαρότητα ως τηλεθεατών; Την (ξανα)βρήκαμε στην ήρεμη, σοβαρή και κλασική (είτε στη σβηστή) μικρή οθόνη.