Μαθήματα απ’ την εξέγερση στην Τυνησία.

Το κείμενο είναι τμήμα άρθρου του Sari Hanafi που δημοσιεύτηκε στο Αλ Τζαζίρα.
Υπάρχουν πολλά μαθήματα που μπορούν να αντληθούν από την γνήσια Τυνησιακή λαϊκή επανάσταση, αλλά θα περιοριστώ εδώ σε τέσσερα.
Το πρώτο μάθημα είναι για οι κύριοι παράγοντες αυτής της εξέγερσης εργατικές και επαγγελματικές ενώσεις ήταν σε θέση να κινητοποιήσουν τις μάζες και σε δεύτερο βαθμό τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Ναι, η εξέγερση ξεκίνησε...
ως μια ανοργάνωτη και αυθόρμητη εκδήλωση, αλλά και τα οργαμωμένα εργατικά συνδικάτα σύντομα την μετέφεραν από τη μια πόλη στην άλλη.
Η Γενική Ένωση Εργατών Τυνησίας ήταν αριστοτεχνική όσον αφορά την αντιμετώπιση του καθεστώτος: Στη βόρεια Τυνησία, ιδίως στην πρωτεύουσα, οι ηγέτες της ένωσης ήταν σε διαπραγματεύσεις με το καθεστώς, ενώ οι ομόλογοί τους στο νότο ήταν αντίθετοι.
Ο δικηγορικός σύλλογος είχε επίσης ένα σημαντικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην επέκταση των διαμαρτυριών. Ίσως, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τα κοινωνικά κινήματα, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε κινήσεις δικηγόρων και δικαστών σε περισσότερες από μία τοποθεσία στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, όπως στην περίπτωση της Αιγύπτου και του Πακιστάν. Αλλά τι γίνεται με τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις πολιτικές των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ); Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν αυτοί που θα φέρουν τους ανέμους της αλλαγής. Οι ενώσεις αυτές έπαιξε βοηθητικό ρόλο στα συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο ρόλος αυτός ήταν η διάδοση τεκμηριωμένων πληροφοριών. Ως εκ τούτου, ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας των πολιτών είναι η συνέργεια μεταξύ συνδικάτων, κομμάτων και ΜΚΟ. Είναι καιρός για τους πολίτες που επικεντρώνεται μόνο στις ΜΚΟ να διανείμουν την υποστήριξή τους σε όλα αυτά τα όργανα. Σε αντίθετη περίπτωση, με επίκεντρο τις ΜΚΟ αποκλειστικά δεν θα προκαλέσει μόνο τον πληθωρισμό των ΜΚΟ, αλλά θα αποδυναμώσει τα συνδικάτα και τα κόμματα των οποίων οι καλύτεροι νέοι άνθρωποι θα στραφούν στη συνέχεια σε συνεργασία με τις ΜΚΟ. Το δεύτερο μάθημα είναι ότι υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ ψωμιού και ελευθερίας. Παρά τις υποσχέσεις του Ben Ali για την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας και την διαμόρφωση σωστών τιμών για τα βασικά τρόφιμα, η επαναστατημένη μάζα δεν σταμάτησε.
Η νεολαία και οι επαγγελματίες της χώρας έκριναν ότι πρέπει η επιβίωσή τους να συνδεθεί με την ελευθερία του τύπου και την άρση των περιορισμών στο Διαδίκτυο, όπως εκφράζεται από την αντιπολίτευση.
Ο κυβερνοχώρος είναι πλέον καίριο σημείο της κινητοποίησης και της γνώσης μέσα κατασκευάστηκε από την απλή efforts των bloggers ατόμων, και των ενώσεων χρησιμοποιείται για να επικοινωνεί με τον κόσμο και να κρατήσει ενήμερους για το τι συμβαίνει στην Τυνησία, γεγονός που εξαλείφει την ανάγκη ενημέρωσης από τα παραπλανητικά επίσημα μέσα. Το τρίτο μάθημα αντικατοπτρίζεται στην φοβερά ύποπτη σιωπή των χωρών της δύσης, η οποία είχε υποστηρίξει πλήρως αραβικές δικτατορίες με το πρόσχημα ότι είναι οι μόνες δυνάμεις που είναι ικανές να διατηρήσουν την πολιτική σταθερότητα και να συμμέχουν στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»
. Η τρομοκρατία δεν αναφέρεται συχνά μόνο για τις κινήσεις της Αλ Κάιντα, αλλά και για το πολιτικό Ισλάμ. Η Γαλλία είχε κρατήσει σιωπή για περισσότερο από τρεις εβδομάδες, για το τι συμβαίνει στην Τυνησία προκειμένου να υποστηρίξει κακομαθημένο παιδί της, Ben Ali. Ο εκπρόσωπος των Ηλυσίων, Φρανσουά Baroin, είπε πριν από μία εβδομάδα (Ιαν 8) ότι αυτό που συμβαίνει στην Τυνησία είναι μια εσωτερική υπόθεση. Αν ναι, γιατί δεν ισχύει στην περίπτωση των όσων συνέβησαν στο Ιράν και το Λίβανο, στις εκλογές στην Ακτή του Ελεφαντοστού; Πολλές δυτικές χώρες υποστηρίζουν την αλλαγή στην αραβική περιοχή, αλλά μόνο όταν η μορφή της νέας ελίτ είναι ελεγχόμενη, όπως συνέβη στο Ιράκ.
Το τέταρτο δίδαγμα είναι ότι παρ 'όλη την καταπίεση του καθεστώτος του Μπεν Αλί το καθεστώς αυτό δεν είναι ένα συνολικό θεσμικό όργανο, που ελέγχει τα πάντα. Μπορεί να επισημανθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις, η καταπίεση είναι σημάδι αδυναμίας και όχι δύναμης. Αυτό είναι προφανές όταν το «ισχυρό» καθεστώς του Μπεν Αλί, δεν ήταν σε θέση να πάρει το στρατό για να καταπιέζει το λαό με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η αστυνομία. Ως εκ τούτου, ο στρατός είχε ένα σημαντικό ρόλο στο να φύγει ο Ben Ali .
Το σύστημα απέτυχε επίσης στη φίμωση της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα, πολλοί διανοούμενοι της Τυνησίας στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Κατάρ διέδωσαν και ευαισθητοποίησαν σχετικά με την εξέγερση εντός και εκτός της Τυνησίας. Η απουσία ενός τέτοιου μέτρια κυκλοφορία έχει οδηγήσει πολλούς νέους Τυνήσιοι να στραφούν προς τη συντηρητική δόγμα Salafi, και πολύ λίγους από αυτούς που εγκρίθηκαν, ακόμη και σκέψεις της Αλ Κάιντα. Sari Hanafi είναι αναπληρωτής καθηγητής της κοινωνιολογίας στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού.

http://ideopigi.blogspot.com/2011/01/blog-post_2793.html