Όταν… γουστάρουν

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΛΜΗΣΕ κάτι «περιβαλλοντολογικό» η κα Μπιρμπίλη και πετάχτηκαν σαν ελατήριο. Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (οι άλλοι δεν πρόλαβαν), συμφεροντολόγοι και εξόχως… σοσιαλιστές. «Καθάρισαν» το νομοσχέδιο και την Υπουργό και η ζωή συνεχίζεται. Εμείς δεν μπαίνουμε στην ουσία, απλά μετράμε τις ευαισθησίες των κοινοβουλευτικών μας που (ξ)αγρυπνούν μη τους πιάσουν στον ύπνο, πιάνουν πουλιά στον αέρα, προλαβαίνουν καταστάσεις, είναι αποτελεσματικοί. Όταν, βέβαια, το «θέμα» είναι…
ενδιαφέρον (για τη τσέπη, για το επαγγελματικό τους σινάφι κι όταν λήξει η περίοδος των προνομίων τους ως εθνοπατέρων).

ΠΑΜΕ στους «πυρήνες της φωτιάς». Έσκασαν κάποιες βόμβες και η Ελλάδα σε συναγερμό. Με τις υπηρεσίες, τους ανθρώπους και τη σχετική νομοθεσία, οι «πιτσιρικάδες» είναι «μέσα». Κι εδώ αγρυπνώσα, εξόχως αποτελεσματική η Ελλάδα-μπάχαλο και ανοιχτομάτα, γιατί… γουστάρει (αλληθωρίζουσα όταν δεν γουστάρει).

ΜΕ τα κατορθώματα των πολιτικών και τις διώξεις(!;), το πράγμα αλλάζει. Φοβήθηκαν οι Άκηδες, αλλά οι πολιτικοί μας πανικοβλήθηκαν. Μιλάει για «σκευωρία» ο κ. Τσοχατζόπουλος και τον αγνοούν, θεωρώντας τον καμένο χαρτί. Όταν όμως κραδαίνει το «αρχείο» του, το βάζουν στα πόδια, μη βρεθούν στην ακτίνα δράσης της «βόμβας» που θα σκάσει-αν σκάσει κι εμείς τη θεωρούμε ακίνδυνη κροτίδα. Και, βέβαια, μην σηκώσουν τη μύτη της δεξιάς τα παλικάρια επιδεικνύοντας τα λευκά φτερά που τους φόρεσε ο χρόνος, μετά την κολυμβήθρα (του Σιλωάμ). Γιατί; Γιατί και ο Παναγούλης κουβαλούσε το αρχείο της ΕΣΑ, αλλά δεν βγήκαν στο φως του Ήλιου. Τον πρόλαβε το «τροχαίο και τυχαίο».

ΤΟΥΣ βλέπουμε και τους… θαυμάζουμε. Τι σκαρφίζονται, πόσο αριστοτεχνικά συνεργάζονται, πώς μας μπερδεύουν με το «εδώ - εκεί παπάς». Κόμματα και πολιτικοί, αθώοι και αμαρτωλοί, «ιδεολόγοι» ψηφοθήρες και παρατάξεις στην υπηρεσία της συσκότισης. Με τη «συναδελφικότητα» να συνθλίβει το δίκαιο και την αναποτελεσματικότητα στόχο και μέσο, μη δυσαρεστηθούν «συνάδελφοι» (σήμερα εσύ αύριο εγώ και το μέλλον αόρατον). Όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά υπολογίζουν τις ημερομηνίες με τον νόμο περί «μη ευθύνης» υπό μάλης, ρίχνουν απ’ τη… φυσούνα τεχνητή ομίχλη μη διακρίνουμε πρόσωπα κι εμείς κοιτιόμαστε και περιμένουμε.

ΟΤΑΝ θέλουν μπορούν. Ποινές και τιμωρία για «συναδέλφους» δεν τις θέλουν, δεν τις γουστάρουν, το δείχνουν και τους φαίνεται.