«Στην Ελλάδα αυτό που συμβαίνει για πολλά χρόνια είναι το ίδιο με αυτό που τώρα βλέπετε στην Ουάσινγκτον. Η Ελλάδα, όπως όλες οι καπιταλιστικές χώρες, μπαίνει συνεχώς σε δίλημμα – κι αυτό είναι μια αντίφαση αυτού του συστήματος. Οι πολιτικοί μπαίνουν συνέχεια σε δίλημμα από μία θεμελιώδη δυσλειτουργία. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι θέλουν την κυβέρνηση να τους υπηρετεί κι όχι να τους βάζει φόρους. Καμία έκπληξη. Ο λαός θέλει επίσης το ίδιο. Θέλει την κυβέρνηση να τους ωφελεί και να μην τους φορολογεί. Αυτό φέρνει τους πολιτικούς σε μία πολύ άσχημη θέση. Από τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις χρειάζονται τα χρήματα για την πολιτική τους δράση. Από το λαό χρειάζονται τις...
ψήφους.
Με ποιο τρόπο θα χειριστούν αυτό το δίλημμα; Λύση: Δώσε και στις δυο πλευρές αυτό που θέλουν. Μη φορολογείς κανέναν και λύσε το πρόβλημα με δανεισμό. Είναι πολύ καλή λύση. Ο λαός δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Τουλάχιστον δεν έχουν φόρους κι έχουν και τις κρατικές υπηρεσίες τους. Είναι χαρούμενοι. Οι πλούσιοι είναι εξίσου χαρούμενοι – παίρνουν αυτό που θέλουν, δεν πληρώνουν, αλλά έχουν κι ένα έξτρα μπόνους: Τα χρήματα που δεν πληρώνουν φόρους είναι τα χρήματα που δανείζουν στην κυβέρνηση για το έλλειμμα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πλούσιοι δεν ενοχλούνται από τα ελλείμματα. Κερδίζουν διπλά.
Εάν η κυβέρνηση χρειάζεται να πάρει χρήματα για να πληρώσει τα προγράμματά της, μπορεί να πάει στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις και να τους φορολογήσει. Δεν το κάνει. Αντιθέτως δανείζεται τα χρήματα από αυτούς. Σ’ αυτό το σημείο εάν είχαμε χρόνο θα έπαιζα ξανά τον εθνικό ύμνο. Εάν καταλαβαίνετε τι σας είπα μόλις τώρα, το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους.
Θα σας δώσω έναν υπολογισμό, μια πολύ απλή επεξήγηση. Στις ΗΠΑ υπάρχει αυτό το όνομα: HNWI (High Net Worth Individuals). H Μέριλ Λιντς, σε συνδυασμό με άλλους οίκους, δίνει έναν κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αμερικής. Για την ακρίβεια, τον δίνει για τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα όνομα. Άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης. (ΑΥΚΘ) Σε περίπτωση που το βρίσκετε σέξι, υπάρχουν και τα ΑΕΥΚΘ (UHNWI - Ultra High Net Worth Individuals). Άτομα Εξαιρετικά Υψηλής Καθαρής Θέσης. Είτε θα κλάψετε με αυτό είτε θα γελάσετε. Πρέπει να κάνετε το ένα ή το άλλο. Αν δεν κάνετε τίποτα από τα δύο, χρειάζεστε βοήθεια.
Τι είναι το ΑΥΚΘ; Είναι ένας πολίτης που έχει τουλάχιστον ένα ή περισσότερα εκατομμύρια δολάρια στο μετοχικό του χαρτοφυλάκιο. ΑΕΥΚΘ είναι κάποιος που έχει 30 ή περισσότερα εκατομμύρια. Αυτή είναι η διαφορά. Πόσα ΑΥΚΘ υπήρχαν στις ΗΠΑ το 2009, το τελευταίο έτος για το οποίο διαθέτουμε αριθμούς; 2,9 εκατομμύρια άτομα. Με άλλα λόγια, λιγότερο από 1% του πληθυσμού στις ΗΠΑ είναι AYKΘ. Το συνολικό ποσόν των μετοχικών τους χαρτοφυλακίων το 2009 ήταν περίπου 12,7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Θέλω να βεβαιωθώ ότι το καταλάβατε. Η Υψηλή Καθαρή Θέση αναφέρεται μόνο στο μετοχικό τους χαρτοφυλάκιο. Δεν υπολογίζονται σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα, έργα τέχνης ή κάτι άλλο. Μονάχα χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων.
Ποιο ήταν το έλλειμμα, δηλαδή το συνολικό ποσόν που η κυβέρνηση έπρεπε να δανειστεί για να ζωντανέψει την οικονομία το 2009; Το έλλειμμα ήταν περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. 12,7 τρις ο συνολικός πλούτος που είχε λιγότερο από 1% του πληθυσμού – μόνο για μετοχές και ομόλογα, όχι για σπίτια. Συνολικό έλλειμμα 1,3 τρις.
Εάν εφαρμόζαμε ως έθνος 10% φορολόγηση στο χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων των ΑΥΚΘ, χωρίς να πειράξουμε τα σπίτια τους, τα τιμαλφή τους, τα αυτοκίνητά τους, και το χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων τους έπεφτε μόλις στο 90% απ’ ό,τι ήταν πριν ένα χρόνο, εάν δηλαδή φορολογούσαμε με 10% τα 12,7 τρις, βγαίνει περίπου αυτό το ποσό (1,27δισ). Δεν θα υπήρχε καθόλου έλλειμμα. Κανένα τόκος για να πληρώσουμε. Καμία μεγάλη κρίση για ν’ ανησυχούμε. Καθόλου έλλειμμα. Θα πήγαινε στους λιγότερο από 1% πλουσιότερους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι 99% από εσάς θα μένατε ανεπηρέαστοι από αυτό. Δε θα είχατε όμως έλλειμμα, ούτε ανησυχία μήπως φορολογηθείτε για να το καλύψετε. Καμία ανάγκη να κόψετε τα κοινωνικά προγράμματα. Τίποτα από αυτά. Οι πλούσιοι θα είχαν να πληρώσουν 10% από το χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων τους.
Τα τελευταία 30 χρόνια αυτοί με τις μετοχές και τα ομόλογα τα πήγαν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Είχαν τα καλύτερα 20 χρόνια στην ιστορία του χρηματιστηρίου της Αμερικής. Θα πας λοιπόν στους πλουσιότερους που είναι λιγότεροι από 1%. Αυτοί που είναι προφανώς πιο ικανοί να πληρώσουν και τα πήγαν καλύτερα από όλους τα τελευταία 30 χρόνια. Και θα μπορούσες να πας και να τους πεις: "Ως πατριώτης και πιστός Αμερικάνος, είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις: 10%. Κι αυτό καλύπτει όλα όσα χρειαζόμαστε, και δε θα επιβαρύνουμε την κυβέρνηση ούτε στο ελάχιστο."
Αν λοιπόν κάποιος σας πει: "Έχουμε τρομερό έλλειμμα και πρέπει να περικόψουμε τις κρατικές δαπάνες και πρέπει…" Σταμάτα! Αυτό μοιάζει σα να σε σταματάει κάποιος στο δρόμο και να λέει: "Θα σου δώσω τώρα ελευθερία επιλογής. Μπορείς να επιλέξεις αν θα σε μαχαιρώσω ή αν θα σε στραγγαλίσω." Κι όλοι σας γνωρίζετε ότι η απάντηση σ’ αυτό είναι: "Δεν αποδέχομαι το εύρος των επιλογών."
Όταν λοιπόν κάποιος σας πει ότι έχουμε έλλειμμα κι επομένως πρέπει να πληρώσετε με μεγαλύτερους φόρους, διαφορετικά θα ξοδέψουμε λιγότερα για κοινωνικές υπηρεσίες, η απάντηση ξανά είναι "δεν αποδέχομαι αυτές τις επιλογές". Θα προτιμούσα να τα χώσω σε αυτούς εδώ. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Κι αυτό θα έλυνε το πρόβλημά μας, και δε θα είχαμε έλλειμμα. Και παρεμπιπτόντως, τα καταναλωτικά έξοδα των πλουσιότερων αυτών ανθρώπων δεν θα άλλαζαν σημαντικά, εάν φορολογήσεις τον πλούτο τους. Κάθε οικονομολόγος που έκανε ποτέ μακροοικονομία το γνωρίζει. Όσοι από σας είχατε αυτά τα μαθήματα, θα θυμάστε ότι μάθατε κάτι για την οριακή τάση προς αποταμίευση. Οριακή τάση προς αποταμίευση. Οριακή τάση προς κατανάλωση.
Κεντρική ιδέα: Όσο πιο φτωχός είσαι, τόσο περισσότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Όσο πλουσιότερος είσαι, τόσο λιγότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Γιατί; Διότι είσαι πλούσιος και δεν χρειάζεται. Πολύ "περίπλοκο". Οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να ξοδεύουν, διότι τα έξοδά τους δεν καθορίζονται ποτέ από τον πλούτο τους. Κι αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, είναι επειδή δεν είστε ένας από αυτούς. Αυτό μπορεί να σας πληγώνει, αλλά έτσι είναι. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί. Επομένως δεν υπάρχει λογική.
Θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματά της; Φυσικά και θα μπορούσε. Η ελληνική κυβέρνηση θα έλυνε τα προβλήματά της εάν φορολογούσε τον πλούτο. Ο πλούτος στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Υπάρχει ένα σχετικά μικρό μέρος του ελληνικού πληθυσμού το οποίο είναι εξαιρετικά πλούσιο. Τι γίνεται με αυτούς; Στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν αυτό που σας είπα. Πολιτικοί, δεξιοί, αριστεροί δεν έχει διαφορά, όλοι τους δανείστηκαν χρήματα και τα ξόδεψαν.
Όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της ΕΕ όλοι είπαν: ωραία, είναι μέλη της Ε.Ε., κι όλα αυτά τα πλούσια κράτη, Γαλλία, Γερμανία, θα τους στηρίξουν. Θα δανείσουμε λοιπόν την Ελλάδα. Υπέροχα, είπε η ελληνική κυβέρνηση. Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Συνεχίστε να δανείζεστε. Κρατάμε τις μάζες χαρούμενες δίνοντας χρήματα χωρίς να τις φορολογούμε. Οι πλούσιοι θα είναι χαρούμενοι. Τους δίνουμε ό,τι θέλουν χωρίς να τους φορολογούμε. Δανειζόμαστε, δανειζόμαστε, δανειζόμαστε. Μέχρι που φτάνει η μέρα που οι δανειστές λένε: "Η κατάσταση πάει να ξεφύγει εδώ."
Στο σημείο αυτό η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει μία απόφαση. Κι αυτή θα ήταν: οκ, πρέπει να περικόψουμε το δανεισμό μας. Κι ο τρόπος να το κάνουμε χωρίς να πειράξουμε τα κρατικά έξοδα είναι να αυξήσουμε τους φόρους στους πλούσιους. Θα μπορούσε να το κάνει. Ίσως αυτό θα περιμένατε να ακούσετε. Στην ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται το σοσιαλιστικό κόμμα ΠΑΣΟΚ. Κέρδισαν τις εκλογές. Βρίσκονται στην εξουσία αυτή τη στιγμή.
Η λιτότητα, η αύξηση φόρων στο μέσο Έλληνα πολίτη, οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες και την απασχόληση, οι οποίες είναι υπερβολικές στην Ελλάδα, εφαρμόζονται από το σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας. Και ο αρχηγός τους ονομάζεται Παπανδρέου, κατάγεται από την οικογένεια πολιτικών Παπανδρέου. Ο πατέρας του και ο παππούς του ήταν ηγέτες της Ελλάδας. Είναι λοιπόν μια από παλιά εδραιωμένη οικογένεια αριστεριστών πολιτικών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν φοιτητής οικονομικών στο κολλέγιο Άμχερστ της Μασσαχουσέτης. Κι όσο ήταν εκεί παρακολούθησε μαθήματα από εμένα. Με άλλα λόγια, τον δίδασκα.Έπρεπε να είχατε κάνει καλύτερη δουλειά. Έπρεπε. Προσκλήθηκα και πήγα στην Ελλάδα το Μάιο αυτού του έτους (2010). Ακριβώς στη μέση της κρίσης πήγα να δώσω διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κάποια στιγμή οι καθηγητές που με προσκάλεσαν έμαθαν – δεν ξέρω πώς – ότι ήμουν καθηγητής του Πρωθυπουργού και μου είπαν ότι ίσως δεν μου επιτραπεί η είσοδος.
Δεν ξέρω τι θα λέγατε κάτω από τέτοιες συνθήκες, αλλά αποφάσισα να πάω, και το χειρότερο που θα μπορούσαν να μου κάνουν θα ήταν να μη με αφήσουν να βγω από το αεροδρόμιο, κι έτσι να πάω κάπου αλλού στην ηλιόλουστη Νότια Ευρώπη και να περάσω καλά. Δεν υπήρξε όμως πρόβλημα. Πήγα εκεί, κανείς δεν με ενόχλησε κι έδωσα τις διαλέξεις μου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Και τους είπα όλα αυτά που σε γενικές γραμμές έχω πει και σ’ εσάς.»
Δυστυχώς, φαίνεται ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ως φοιτητής οικονομικών ήταν ανεπίδεκτος μάθησης... Θα μου πεις, αυτά του είπαν να κάνει, αυτά έκανε. Άλλωστε το ομολόγησε από το Καστελλόριζο ότι είναι πρωθυπουργός μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Άλλοι αποφασίζουν. Τομειωμένης αντίληψης που λένε οι κακιές γλώσσες είναι επειδή τον ζηλεύουν.
Με ποιο τρόπο θα χειριστούν αυτό το δίλημμα; Λύση: Δώσε και στις δυο πλευρές αυτό που θέλουν. Μη φορολογείς κανέναν και λύσε το πρόβλημα με δανεισμό. Είναι πολύ καλή λύση. Ο λαός δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Τουλάχιστον δεν έχουν φόρους κι έχουν και τις κρατικές υπηρεσίες τους. Είναι χαρούμενοι. Οι πλούσιοι είναι εξίσου χαρούμενοι – παίρνουν αυτό που θέλουν, δεν πληρώνουν, αλλά έχουν κι ένα έξτρα μπόνους: Τα χρήματα που δεν πληρώνουν φόρους είναι τα χρήματα που δανείζουν στην κυβέρνηση για το έλλειμμα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πλούσιοι δεν ενοχλούνται από τα ελλείμματα. Κερδίζουν διπλά.
Εάν η κυβέρνηση χρειάζεται να πάρει χρήματα για να πληρώσει τα προγράμματά της, μπορεί να πάει στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις και να τους φορολογήσει. Δεν το κάνει. Αντιθέτως δανείζεται τα χρήματα από αυτούς. Σ’ αυτό το σημείο εάν είχαμε χρόνο θα έπαιζα ξανά τον εθνικό ύμνο. Εάν καταλαβαίνετε τι σας είπα μόλις τώρα, το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους.
Θα σας δώσω έναν υπολογισμό, μια πολύ απλή επεξήγηση. Στις ΗΠΑ υπάρχει αυτό το όνομα: HNWI (High Net Worth Individuals). H Μέριλ Λιντς, σε συνδυασμό με άλλους οίκους, δίνει έναν κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αμερικής. Για την ακρίβεια, τον δίνει για τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα όνομα. Άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης. (ΑΥΚΘ) Σε περίπτωση που το βρίσκετε σέξι, υπάρχουν και τα ΑΕΥΚΘ (UHNWI - Ultra High Net Worth Individuals). Άτομα Εξαιρετικά Υψηλής Καθαρής Θέσης. Είτε θα κλάψετε με αυτό είτε θα γελάσετε. Πρέπει να κάνετε το ένα ή το άλλο. Αν δεν κάνετε τίποτα από τα δύο, χρειάζεστε βοήθεια.
Τι είναι το ΑΥΚΘ; Είναι ένας πολίτης που έχει τουλάχιστον ένα ή περισσότερα εκατομμύρια δολάρια στο μετοχικό του χαρτοφυλάκιο. ΑΕΥΚΘ είναι κάποιος που έχει 30 ή περισσότερα εκατομμύρια. Αυτή είναι η διαφορά. Πόσα ΑΥΚΘ υπήρχαν στις ΗΠΑ το 2009, το τελευταίο έτος για το οποίο διαθέτουμε αριθμούς; 2,9 εκατομμύρια άτομα. Με άλλα λόγια, λιγότερο από 1% του πληθυσμού στις ΗΠΑ είναι AYKΘ. Το συνολικό ποσόν των μετοχικών τους χαρτοφυλακίων το 2009 ήταν περίπου 12,7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Θέλω να βεβαιωθώ ότι το καταλάβατε. Η Υψηλή Καθαρή Θέση αναφέρεται μόνο στο μετοχικό τους χαρτοφυλάκιο. Δεν υπολογίζονται σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα, έργα τέχνης ή κάτι άλλο. Μονάχα χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων.
Ποιο ήταν το έλλειμμα, δηλαδή το συνολικό ποσόν που η κυβέρνηση έπρεπε να δανειστεί για να ζωντανέψει την οικονομία το 2009; Το έλλειμμα ήταν περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. 12,7 τρις ο συνολικός πλούτος που είχε λιγότερο από 1% του πληθυσμού – μόνο για μετοχές και ομόλογα, όχι για σπίτια. Συνολικό έλλειμμα 1,3 τρις.
Εάν εφαρμόζαμε ως έθνος 10% φορολόγηση στο χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων των ΑΥΚΘ, χωρίς να πειράξουμε τα σπίτια τους, τα τιμαλφή τους, τα αυτοκίνητά τους, και το χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων τους έπεφτε μόλις στο 90% απ’ ό,τι ήταν πριν ένα χρόνο, εάν δηλαδή φορολογούσαμε με 10% τα 12,7 τρις, βγαίνει περίπου αυτό το ποσό (1,27δισ). Δεν θα υπήρχε καθόλου έλλειμμα. Κανένα τόκος για να πληρώσουμε. Καμία μεγάλη κρίση για ν’ ανησυχούμε. Καθόλου έλλειμμα. Θα πήγαινε στους λιγότερο από 1% πλουσιότερους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι 99% από εσάς θα μένατε ανεπηρέαστοι από αυτό. Δε θα είχατε όμως έλλειμμα, ούτε ανησυχία μήπως φορολογηθείτε για να το καλύψετε. Καμία ανάγκη να κόψετε τα κοινωνικά προγράμματα. Τίποτα από αυτά. Οι πλούσιοι θα είχαν να πληρώσουν 10% από το χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων τους.
Τα τελευταία 30 χρόνια αυτοί με τις μετοχές και τα ομόλογα τα πήγαν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Είχαν τα καλύτερα 20 χρόνια στην ιστορία του χρηματιστηρίου της Αμερικής. Θα πας λοιπόν στους πλουσιότερους που είναι λιγότεροι από 1%. Αυτοί που είναι προφανώς πιο ικανοί να πληρώσουν και τα πήγαν καλύτερα από όλους τα τελευταία 30 χρόνια. Και θα μπορούσες να πας και να τους πεις: "Ως πατριώτης και πιστός Αμερικάνος, είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις: 10%. Κι αυτό καλύπτει όλα όσα χρειαζόμαστε, και δε θα επιβαρύνουμε την κυβέρνηση ούτε στο ελάχιστο."
Αν λοιπόν κάποιος σας πει: "Έχουμε τρομερό έλλειμμα και πρέπει να περικόψουμε τις κρατικές δαπάνες και πρέπει…" Σταμάτα! Αυτό μοιάζει σα να σε σταματάει κάποιος στο δρόμο και να λέει: "Θα σου δώσω τώρα ελευθερία επιλογής. Μπορείς να επιλέξεις αν θα σε μαχαιρώσω ή αν θα σε στραγγαλίσω." Κι όλοι σας γνωρίζετε ότι η απάντηση σ’ αυτό είναι: "Δεν αποδέχομαι το εύρος των επιλογών."
Όταν λοιπόν κάποιος σας πει ότι έχουμε έλλειμμα κι επομένως πρέπει να πληρώσετε με μεγαλύτερους φόρους, διαφορετικά θα ξοδέψουμε λιγότερα για κοινωνικές υπηρεσίες, η απάντηση ξανά είναι "δεν αποδέχομαι αυτές τις επιλογές". Θα προτιμούσα να τα χώσω σε αυτούς εδώ. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Κι αυτό θα έλυνε το πρόβλημά μας, και δε θα είχαμε έλλειμμα. Και παρεμπιπτόντως, τα καταναλωτικά έξοδα των πλουσιότερων αυτών ανθρώπων δεν θα άλλαζαν σημαντικά, εάν φορολογήσεις τον πλούτο τους. Κάθε οικονομολόγος που έκανε ποτέ μακροοικονομία το γνωρίζει. Όσοι από σας είχατε αυτά τα μαθήματα, θα θυμάστε ότι μάθατε κάτι για την οριακή τάση προς αποταμίευση. Οριακή τάση προς αποταμίευση. Οριακή τάση προς κατανάλωση.
Κεντρική ιδέα: Όσο πιο φτωχός είσαι, τόσο περισσότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Όσο πλουσιότερος είσαι, τόσο λιγότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Γιατί; Διότι είσαι πλούσιος και δεν χρειάζεται. Πολύ "περίπλοκο". Οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να ξοδεύουν, διότι τα έξοδά τους δεν καθορίζονται ποτέ από τον πλούτο τους. Κι αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, είναι επειδή δεν είστε ένας από αυτούς. Αυτό μπορεί να σας πληγώνει, αλλά έτσι είναι. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί. Επομένως δεν υπάρχει λογική.
Θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματά της; Φυσικά και θα μπορούσε. Η ελληνική κυβέρνηση θα έλυνε τα προβλήματά της εάν φορολογούσε τον πλούτο. Ο πλούτος στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Υπάρχει ένα σχετικά μικρό μέρος του ελληνικού πληθυσμού το οποίο είναι εξαιρετικά πλούσιο. Τι γίνεται με αυτούς; Στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν αυτό που σας είπα. Πολιτικοί, δεξιοί, αριστεροί δεν έχει διαφορά, όλοι τους δανείστηκαν χρήματα και τα ξόδεψαν.
Όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της ΕΕ όλοι είπαν: ωραία, είναι μέλη της Ε.Ε., κι όλα αυτά τα πλούσια κράτη, Γαλλία, Γερμανία, θα τους στηρίξουν. Θα δανείσουμε λοιπόν την Ελλάδα. Υπέροχα, είπε η ελληνική κυβέρνηση. Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Συνεχίστε να δανείζεστε. Κρατάμε τις μάζες χαρούμενες δίνοντας χρήματα χωρίς να τις φορολογούμε. Οι πλούσιοι θα είναι χαρούμενοι. Τους δίνουμε ό,τι θέλουν χωρίς να τους φορολογούμε. Δανειζόμαστε, δανειζόμαστε, δανειζόμαστε. Μέχρι που φτάνει η μέρα που οι δανειστές λένε: "Η κατάσταση πάει να ξεφύγει εδώ."
Στο σημείο αυτό η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει μία απόφαση. Κι αυτή θα ήταν: οκ, πρέπει να περικόψουμε το δανεισμό μας. Κι ο τρόπος να το κάνουμε χωρίς να πειράξουμε τα κρατικά έξοδα είναι να αυξήσουμε τους φόρους στους πλούσιους. Θα μπορούσε να το κάνει. Ίσως αυτό θα περιμένατε να ακούσετε. Στην ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται το σοσιαλιστικό κόμμα ΠΑΣΟΚ. Κέρδισαν τις εκλογές. Βρίσκονται στην εξουσία αυτή τη στιγμή.
Η λιτότητα, η αύξηση φόρων στο μέσο Έλληνα πολίτη, οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες και την απασχόληση, οι οποίες είναι υπερβολικές στην Ελλάδα, εφαρμόζονται από το σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας. Και ο αρχηγός τους ονομάζεται Παπανδρέου, κατάγεται από την οικογένεια πολιτικών Παπανδρέου. Ο πατέρας του και ο παππούς του ήταν ηγέτες της Ελλάδας. Είναι λοιπόν μια από παλιά εδραιωμένη οικογένεια αριστεριστών πολιτικών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν φοιτητής οικονομικών στο κολλέγιο Άμχερστ της Μασσαχουσέτης. Κι όσο ήταν εκεί παρακολούθησε μαθήματα από εμένα. Με άλλα λόγια, τον δίδασκα.Έπρεπε να είχατε κάνει καλύτερη δουλειά. Έπρεπε. Προσκλήθηκα και πήγα στην Ελλάδα το Μάιο αυτού του έτους (2010). Ακριβώς στη μέση της κρίσης πήγα να δώσω διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κάποια στιγμή οι καθηγητές που με προσκάλεσαν έμαθαν – δεν ξέρω πώς – ότι ήμουν καθηγητής του Πρωθυπουργού και μου είπαν ότι ίσως δεν μου επιτραπεί η είσοδος.
Δεν ξέρω τι θα λέγατε κάτω από τέτοιες συνθήκες, αλλά αποφάσισα να πάω, και το χειρότερο που θα μπορούσαν να μου κάνουν θα ήταν να μη με αφήσουν να βγω από το αεροδρόμιο, κι έτσι να πάω κάπου αλλού στην ηλιόλουστη Νότια Ευρώπη και να περάσω καλά. Δεν υπήρξε όμως πρόβλημα. Πήγα εκεί, κανείς δεν με ενόχλησε κι έδωσα τις διαλέξεις μου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Και τους είπα όλα αυτά που σε γενικές γραμμές έχω πει και σ’ εσάς.»
Δυστυχώς, φαίνεται ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ως φοιτητής οικονομικών ήταν ανεπίδεκτος μάθησης... Θα μου πεις, αυτά του είπαν να κάνει, αυτά έκανε. Άλλωστε το ομολόγησε από το Καστελλόριζο ότι είναι πρωθυπουργός μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Άλλοι αποφασίζουν. Τομειωμένης αντίληψης που λένε οι κακιές γλώσσες είναι επειδή τον ζηλεύουν.
Δείτε το βίντεο με την ομιλία ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου