Ο… Καγκελάριος

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στη Γερμανία κι ήταν καλοκαίρι. Μια συνέντευξη της κας Μέρκελ ήταν προγραμματισμένη κι έδειχνε πρόχειρη και έκτακτη. Ένα  τραπέζι χωρίς  καν τραπεζομάντηλο σε μαγαζί που θύμιζε καφετέρια, δυο δημοσιογράφοι  στις καρέκλες και δυο κάμερες. Η συνέντευξη τελείωσε η (η πρώτη γυναίκα) καγκελάριος απεχώρησε όπως είχε προσέλθει και η «φιέστα» (που δεν ήταν φιέστα) τέλειωσε. Χωρίς μαύρες μερσεντές και κωδωνοκρουσίες, χωρίς ντεκόρ και… μπούμαν, χωρίς (φανερούς) φύλακες και χωροφύλακες και με τους παρατρεχάμενους απόντες-στη δουλειά τους.

ΚΙ  ύστερα φτάσαμε στα… ωραία, τα δικά μας. Στην Ψωροκώσταινα που  πασκίζει να «φανεί», φτιασιδωμένη, νεόπλουτη  και αεράτη. Αν είναι  να φτάσει σε στούντιο ο έλληνας… καγκελάριος, ο τόπος μαυρίζει από μερσεντές. Προηγείται ο «εσμός», έπεται ο Πρωθυπουργός (του παρόντος και του παρελθόντος). Ανάγεται στα… ήθη και τις παραδόσεις μας. Κολλητοί, γλείφτες και παρατρεχάμενοι, φύλακες και χωροφύλακες φτιάχνουν το σκηνικό, για να κατέβει απ’ το αυτοκίνητο ο… καγκελάριος με τον οδηγό να του «κόκαλο» στην πόρτα και κάποιους ένστολους τριγύρω σε στάση προσοχής. Όταν σβήσουν τα φώτα και η συνέντευξη τελειώσει, ξανά συναγερμός για το φευγιό, αποχώρηση με ύφος θριαμβικό και ξανά η σαπίλα στις μαύρες μερσεντές.

Η ΦΤΩΧΗ Ελλάδα των  πλουσίων ελλήνων  «δημοσία δαπάνη». Η  πλούσια Γερμανία των φτωχών γερμανών προκειμένου να ξοδέψουν δημόσιο χρήμα. Σπατάλη  εδώ, οικονομία εκεί. Έργα εκεί, λόγια  εδώ… Με τους πολιτικούς μας (κάθε βαθμίδας) του «φαίνεσθαι», μιας και «αρέσουν στους βαρβάρους κάτι τέτοια». Για να μας ξανάρχονται οι Γερμανοί για ν’ αποσώσουν ό,τι απόμεινε απ’ τη θηριωδία των προγόνων τους.

ΓΙΑ δεκαετίες το παίξαμε  άνετοι και αδιάφοροι, σαν τη «γάτα με τον τρίφτη». (Ανακάλυψε η γάτα έναν τρίφτη με υπολείμματα κασεριού κι άρχισε να γλείφει με μανία. Όταν το κασέρι τελείωσε, αυτή συνέχισε με μανία, μέχρι που… ψόφησε. Γιατί; Γιατί κατάπινε το αίμα της!). Και, βέβαια, είναι άπληστος ο (νεο)έλληνας, όταν η δαπάνη δεν βαραίνει τη τσέπη του. Σαν να’ ναι το Κράτος μακρινό και άσχετο, το δημόσιο ταμείο λεία για αρπαγή και η Ελλάδα… γελάδα για άρμεγμα.

ΚΑΙ, βέβαια, με πρώτους  και καλύτερους τους δημόσιους άνδρες (και  γυναίκες). Τους πολιτικούς που δεν ορρωδούν μπροστά στον κίνδυνο να φαλιρίσουμε, φτάνει να σταυρωθούν οι άλλοι και να γίνουν οι σταυροί τους… σταυρουδάκια.