Παίζαμε στο «ΖΥΓΟ» στην Πλάκα, στη συνοικία των Θεών…
Η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού, η Δήμητρα Γαλάνη και ο Λάκης Χαλκιάς…
Εκεί πρωτοακούστηκαν «ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ» του φίλου μου του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους του άλλου φίλου μου του Γιώργου Σκούρτη…
Μόλις που είχα γυρίσει μετά από 10 χρόνια περιπλάνησης στη Β. Αμερική… 10 χρόνια μεταναστευτικής περιπλάνησης…
Έφυγα με μισή βαλίτσα και γύρισα με μια γυναίκα και δυο παιδιά… Ακούγαμε τη Βίκυ και τον Λάκη να τραγουδάνε και δακρύζαμε…. Κι άντε να βγεις μετά να κάνεις τον κόσμο να γελάσει…
Έπαιρνα κι εγώ τη σκυτάλη κι έλεγα για τα δικά μου πάθη στην Αμερική… Γέλιο και κλάμα… Στο μυαλό μου μέσα η έννοια του «μετανάστη» έχει και θα έχει μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, την ιερότητα της ζωής και του θανάτου, την ιερότητα του ανθρώπου γαντζώνεται από τη ζωή, από την ελπίδα, απ’ την ουτοπία…
Και λυπάμαι… Λυπάμαι αφάνταστα που βλέπω την αισχρή εκμετάλλευση στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων, την υποκρισία της αδάκρυτης πολιτείας και την απανθρωπιά, την καλοστημένη φάρσα της «συμπαράστασης» και της «φιλανθρωπίας» …
Και θέλω κάτι να κάνω κι εγώ για τους ανθρώπους αυτούς, αλλά φοβάμαι…
Φοβάμαι μη με εντάξουν στους «προοδευτικούς», μη με κατατάξουν στους «ανθρωπιστές», μη με τοποθετήσουν δίπλα στο βάθρο του Στρατούλη και της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ…
Φοβάμαι μην χαρακτηριστώ «αντιρατσιστής» Κι μια ρετσινιά σαν κι αυτή δε θα την αντέξω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου