Οι άριστοι και οι επιτήδειοι

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Το θεμέλιο της κοινωνικής ειρήνης και της εθνικής ενότητας είναι η κοινωνική δικαιοσύνη.
Η κοινωνική δικαιοσύνη εξασφαλίζει την κοινωνική κινητικότητα, ώστε, θεωρητικά και πρακτικά, να μπορεί ακόμη και το φτωχότερο αλλά ικανότερο παιδί να γίνει μια μέρα Αρχηγός του Κράτους.
Κι επειδή η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να επαφίεται στην αρπακτική φύση του ανθρώπου, έρχεται το κράτος να παρέμβει, να θέσει κανόνες και να αμβλύνει, όσο είναι δυνατόν, τις κοινωνικές αντιθέσεις.
Η Δημόσια Υγεία και η Δημόσια Παιδεία αποτελούν βασικούς πυλώνες αυτής της...
παρεμβατικής πολιτικής, ώστε το κόστος της εκπαίδευσης ή μια αρρώστια – συμφορά μέσα σε μια αγροτική ή μικροαστική οικογένεια, να μην ρίξουν στον κοινωνικό Καιάδα παιδιά ικανά και άξια. Στους οικονομικά αδύναμους, ο θάνατος ή η ασθένεια κι ενός από τους προστάτες της οικογένειας, μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση, σύνθλιψη στον μύλο της κοινωνικής αγριότητας.
Η κοινωνική δικαιοσύνη λοιπόν είναι από τα βασικότερα πατριωτικά καθήκοντα της Πολιτείας. Έτσι το οργανωμένο Κράτος δημιουργεί τις στοιχειώδεις συνθήκες που θα αναδείξουν τους άριστους, τους αυριανούς ηγήτορες στην πολιτική, στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην οικονομία. Παντού.
Έτσι υπηρετείται ο υγιής Φυσικός Νόμος. Όταν αυτός παραβιάζεται και αναδεικνύονται οι άχρηστοι, οι ανίκανοι, οι αδύναμοι ηθικά και πνευματικά, που έχουν όμως πίσω τους σόγια και χρήμα, αποκλείοντας τους άξιους, τότε η κοινωνία νοσεί, παρακμάζει και πεθαίνει.
Οι οπαδοί του κοινωνικού Καιάδα στην χώρα μας ξεχωρίζουν από τον άκρατο νεοφιλευθερισμό τους, είναι θεραπαινίδες της κοινωνικής ανθρωποφαγίας. Οι πλέον δε διαπρύσιοι κήρυκες της κατάλυσης του κοινωνικού κράτους, κατά ειρωνεία, είναι σήμερα, αφενός οι μνημονιακοί «σοσιαλιστές» του ΓΑΠ κι αφετέρου τα πιο πούρα προϊόντα της οικογενειοκρατίας, της κοινωνικής αυτής στρέβλωσης που οδηγεί στον αφρό τον «κατιμά» της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός που ευαγγελίζεται πλέον το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ των Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου, απέκτησε ως πολιτική «παραδουλεύτρα» το στατιστικό λάθος των «συμμάχων», τα βαφτιστήρια και τους πολιτικούς «πελάτες» της κόρης του πατέρα της. Άμα δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε.
Δεν είναι επίσης τυχαία η κοινή, ψοφοδεής, θέση τους σε σειρά μεγάλων ζητημάτων, όπως τα ελληνοτουρκικά ή η προσέγγιση τους στην ιδέα της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ο ΓΑΠ το υπαινίσσεται, το εξαπτέρυγο του το ‘χει κάνει βούκινο. Ειδικά το τελευταίο, το οποίο προτείνεται με ζέση και από κατεξοχήν ανεπάγγελτους, που έζησαν και ζουν από το Πρυτανείο του Δήμου, θα σημάνει διεύρυνση του πελατειακού συστήματος, στο οποίο κυβέρνηση και σαρακοφαγωμένο δεκανίκι έχουν δεινές επιδόσεις.
Το κράτος πρόνοιας, λοιπόν, η έμπρακτη εφαρμογή της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν είναι πολυτέλεια των καιρών των παχιών αγελάδων. Είναι αναγκαιότητα επιβίωσης του Έθνους. Άλλως, θα καταλήξουμε να μας κυβερνάνε, ως την ώρα του οριστικού χαμού, οι υπάλληλοι της διαπλοκής, οι κόρες κι οι κανακάρηδες, οι συμμαθήτριες κι οι διαπλεκόμενοι «αφανείς εταίροι» της πολιτικής τάξης.
Το άλλο στοιχείο είναι η νόθευση του ανταγωνισμού, η φαλκίδευση του ευ αγωνίζεσθαι, στην Παιδεία αλλά και στην Οικονομία, στον όλο δημόσιο βίο. Το παιδί που τα κατάφερε μέσα από την κολοβή δημόσια Παιδεία, που ‘χε την τύχει να την γλυτώσει αυτό κι η φαμίλια του με ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη του ΙΚΑ, όταν θα μπει στο Πανεπιστήμιο με το σπαθί του, με στερήσεις των κοινωνικών ηρώων που το ανατρέφουν, θα έχει μετά να παλέψει με το ψωραλέο θηρίο της πελατειακής κομματοκρατίας. Το δυσώδες νταραβέρι, η διαπλοκή καθηγητικού κατεστημένου και παρατάξεων θα είναι το επόμενο τείχος που θα συναντήσει, αντί για την ευγενή άμιλλα των ικανότερων. Το πως δίνονται διδακτορικά, πως γράφονται, πως εκλέγονται διδάσκοντες, κάτω από ποιές συναλλαγές και εξαρτήσεις, είναι κοινό μυστικό. Οι άξιοι επιστήμονες κι ερευνητές είναι οάσεις σε μια έρημο πνευματικής αγκύλωσης, μικροκομματικής συναλλαγής, με κριτήρια που ελάχιστη σχέση έχουν με την γνώση και την αξιοκρατία. Έτσι κι εκεί δεν προωθούνται οι άριστοι αλλά οι εύκαμπτοι, οι επιτήδειοι κι οι προσαρμόσιμοι στους ιδιότυπους υπόγειους κανόνες της συναλλαγής.
Ο νέος που θα επιβιώσει απ’ όλα αυτά, θα βγει στην συνέχεια στην παραγωγή, στο πεδίο του επαγγελματικού αγώνα. Αν επιλέξει να σαλπάρει αυτόνομα στο ελεύθερο επιχειρείν, τον εν γένει ιδιωτικό τομέα, εκεί κι αν είναι σικέ το παιχνίδι. Για μια άδεια, οποιουδήποτε είδους επιχείρησης, καραδοκούν στρατιά οι εκβιαστές με το χέρι απλωμένο. Το φορολογικό σύστημα θα αλλάζει κάθε δυο χρόνια, στους διαγωνισμούς θα τον «τρώνε» οι μιλημένοι κι οι ημέτεροι των κρατούντων. Κάθε ελεγκτής που θα μπαίνει, θα του κόβει κι ένα κομμάτι σάρκα. Το κόστος εργασίας θα είναι τεράστιο με υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές. Τα Ταμεία βέβαια, παρά τον πακτωλό, όχι μόνον είναι μείον αλλά ενίοτε χάνουν, επενδύοντας σε «χαρτάκια», τα κεφάλαια που κάποιοι μάτωσαν για να τα πληρώσουν ως εισφορές. Αν τις πληρώνουν…
Η αλήθεια είναι όμως πως οι ζωτικές και υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της σαβούρας που τις καταπλακώνει. Για κάθε έναν επιτήδειο «επιχειρηματία», υπάρχουν δεκάδες που θέλουν το παιχνίδι να έχει κανόνες, να έχουν στα ίσια την ευκαιρία να κερδίσουν, επειδή είναι οι καλύτεροι, φτηνότεροι, ικανότεροι.
Για κάθε ένα κωλόπαιδο που κερδίζει με «βύσμα» κάτι, χωρίς να το αξίζει, υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες, που θέλουν η αξιοκρατία να είναι ο μόνος τρόπος ανέλιξης. Θέλουν κοινούς κανόνες, σε ένα έντιμο και καθαρό, κοινό για όλους, παιχνίδι.
Όλα αυτά υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη, την εθνική ενότητα, την πρόοδο κα την αληθινή ανάπτυξη. Γιατί δεν δημιουργούν απλά κοινωνική ανισότητα, που πάντα θα υπάρχει. Επιβάλλουν τα ανίκανα πουλέν των ισχυρών, στους αληθινά ικανούς. Τους ανάξιους στους άξιους. Τους επιτήδειους στους Άριστους και στερούν τους τελευταίους απ’ την Πατρίδα.
Μια από τις μεγάλες προκλήσεις της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά θα είναι η δημιουργία μηχανισμών αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης και συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού. Παντού. Το μπορεί, γιατί το πιστεύει, γιατί είναι αναθρεμμένος με το αρχαίο γάλα της Φιλοτιμίας και ξέρει, ότι ο αληθινός και μόνος πλούτος μας είναι οι άνθρωποι μας, οι Έλληνες. Γι’ αυτούς υπάρχει το κράτος, το Σύνταγμα, οι νόμοι, τα κόμματα και η Κυβέρνηση. Αυτούς θα πρέπει να υπηρετούν όλα. Έτσι δεν είναι;

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»)