Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, το γένος μας είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει δύο εχθρούς, έναν εξωτερικό, δηλαδή τον τούρκο κατακτητή και έναν εσωτερικό, δηλαδή τους έλληνες προσκυνημένους, τους πρόθυμους τοποτηρητές της τούρκικης εξουσίας, τους κοτζαμπάσηδες. Ο επαναστατημένος ραγιάς νίκησε και έδιωξε τον εξωτερικό εχθρό, αλλά δυστυχώς...
ηττήθηκε από τον δεύτερο.
Όπως είναι γνωστό, οι προύχοντες της εποχής από την αρχή ήταν αντίθετοι με την επανάσταση και είτε εξαναγκάστηκαν από τους στρατιωτικούς να συμμετάσχουν είτε διαπιστώνοντας την νικηφόρα έκβαση της επανάστασης τάχθηκαν στην πορεία με το μέρος της και θέλησαν αμέσως να πάρουν την ηγεσία του απελευθερωτικού αγώνα για να οδηγήσουν τις εξελίξεις και να καρπωθούν τα κτήματα από τα μέρη που απελευθερώνονταν.
Αυτή τους η πλεονεξία και η αρχομανία διακινδύνευσε πολλές φορές την πορεία του αγώνα και τελικά ηττήθηκαν από τον Καποδίστρια, ο οποίος όμως και πλήρωσε με τη ζωή του τη νίκη του αυτή.
Μετά την ήττα τους και την απώλεια των εθνικών κτημάτων, οι εμφορούμενοι από διαμεσολαβητική και όχι παραγωγική νοοτροπία κοτζαμπάσηδες, έφυγαν από την επαρχία, γιατί εκεί θα φθείρονταν χωρίς προνόμια και κτήματα και εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες πόλεις, όπου στην μεν οικονομία ασχολήθηκαν με το μεταπρατικό εμπόριο και όχι με παραγωγικές δραστηριότητες, στη δε πολιτική, στην οποία εισήλθαν κατά ομάδες (καθόσον δεν υπήρχαν άλλοι ικανοί και με γνώσεις να ασχοληθούν) εφάρμοσαν μια διαμεσολαβητική πρακτική, συνεχίζοντας τα ρουσφέτια που έκαναν επί τουρκοκρατίας και δυστυχώς δεν ασχολήθηκαν με παραγωγή πολιτικής. Τα σχέδιά τους στην πολιτική εξυπηρέτησε άριστα το εισαχθέν από την Αγγλία αστικό ολιγαρχικό πολίτευμα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, το οποίο ταίριαζε γάντι στις βλέψεις τους.
Προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν αυτό που ήξεραν (δηλαδή διαμεσολάβηση), έπρεπε κατ' αρχήν να αυτονομηθούν από τις κοινωνικές διεργασίες και τα κοινωνικά προβλήματα και απλά να μεσολαβούν μεταξύ του Έλληνα που παρέμενε ραγιάς και μιας ανώτερης εξουσίας, στην οποία μετέθεταν όλες τις ευθύνες. Τέτοιες εξουσίες βρήκαν τόσο στο εσωτερικό ( λίγο το παλάτι, αλλά κυρίως τον τεράστιο κρατικό γραφειοκρατικό μηχανισμό που οι ίδιοι έφτιαξαν από την αρχή για να δημιουργούν επίτηδες προβλήματα, για τα οποία έπρεπε τάχα να μεσολαβούν αυτοί για να επιλύονται, αλλά και για να βολεύουν την εκλογική τους πελατεία), όσο και στο εξωτερικό, δηλαδή στις μεγάλες δυνάμεις. Έφτασαν οι ευτελισμένοι να δημιουργήσουν και κόμματα ανάλογα με την ξένη δύναμη που τους χρηματοδοτούσε και τους προστάτευε (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό). Μιλάμε για τέτοια κατάντια κοτζαμπασισμού.
Δυστυχώς αυτή η κατάσταση, αυτό το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό σικέ πολίτευμα και αυτή η νοοτροπία έφτασε ως τις μέρες μας και συνεχίζει ακάθεκτη και ακόμα χειρότερη.
Τελευταίο κρούσμα κοτζαμπασισμού και διαμεσολάβησης είναι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία δεν δίστασε ούτε στιγμή να θέσει τη χώρα και τους ραγιάδες κατοίκους της υπό την επικυριαρχία των σύγχρονων προστάτιδων δυνάμεων της Τρόϊκας. Ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του, δεν επέλεξαν για τον εαυτό τους έναν αντρίκιο ρόλο παραγωγικής πολιτικής , αλλά έθεσαν τη χώρα υπό ξένη εξάρτηση και το λαό σε εξαθλίωση και για τον εαυτό τους επέλεξαν έναν ρόλο κοτζαμπάση τοποτηρητή της εξουσίας της Τρόϊκας και της Μέρκελ.
Ίσως λοιπόν ήρθε η ώρα κάτι να κάνουμε.
Πρέπει να τελειώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε το 1821, πριν οι σημερινοί απόγονοι των τότε εκπροσώπων της τούρκικης εξουσίας, μας ξαναφέρουν ακόμα και τους ίδιους τους τούρκους πίσω.
Πρέπει οπωσδήποτε να συντρίψουμε και τον εσωτερικό εχθρό για να τελειώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου