Φαήλος Κρανιδιώτης:Η ελληνική κοινωνία μετά το Μνημόνιο

Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του Φαήλου Κρανιδιώτη την Κυριακή 27 Μαρτίου 2011 στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο στον Πύργο.

Ολόκληρη η ομιλία από το Pyrgos news

Ζούμε επώδυνα το τέλος μιας εποχής βερεσέ ευμάρειας κι αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής ορθότητας. Κυκλοφορούσε πολύ χρήμα. Διακοποδάνεια, γαμοδάνεια (από αυτά που ο άλλος έχει κάνει παιδί, έχει χωρίσει κι ακόμη το πληρώνει), δάνεια για αυτοκίνητο, γι’ αδυνάτισμα, για μπότοξ, ότι τραβάει η ψυχή σας. Οι τράπεζες κλαίγανε στις πόρτες μας και στα τηλέφωνα μας να τις προτιμήσουμε.

Η κατανάλωση σκαρφάλωσε στα ύψη. Άφραγκος, ατσίγαρος και ποδαράτος έμπαινες στην τράπεζα κι έβγαινες μ’ αυτοκίνητο με 72 δόσεις, κινητό που στέλνει email και σφυρίζει κλέφτικα κι έφευγες κατευθείαν με διακοποδάνειο για Μύκονο. Εγώ όμως ήξερα, στα πρώτα δύσκολα χρόνια της δουλειάς μου, ότι αν δεν έχεις λεφτά, κάθεσαι σπίτι σου, δεν πας διακοπές με δανεικά.....

Ο απίστευτος τραπεζικός δανεισμός, στους πάντες για οτιδήποτε, τα κύματα κονδυλίων από την Ε.Ε., οι επιδοτήσεις, τα προγράμματα, και το πελατειακό κομματικό κράτος που στοίβαζε συμβασιούχους στο Δημόσιο, τρεις ανά καρέκλα, υπονόμευσαν ένα αρχαίο θεμέλιο μας: την εργασία ως αξία.

Γιατί να κοπιάσεις, αφού μπορούσες να μπεις στο πρόγραμμα, να υπερτιμολογήσεις και να τα κονομήσεις μαζί βέβαια με τους μύστες της μεθόδου ή αφού μπορούσες να μπεις με σύμβαση στο Χ Υπουργείο; Γιατί να ιδρώσεις για να παράγεις κάτι πραγματικό, που μπορεί να το φάει, να το φορέσει ή να το χρησιμοποιήσει κάποιος και να κερδίσεις λίγα, όταν μπορούσες να γίνεις μέτοχος της κερδοφόρας «Εισαγωγαί – Εξαγωγαί Πεπιεσμένου Αέρος Α.Ε.»; Γιατί να βασανίζεσαι με ελιές, πορτοκάλια και στάρια στο ξεσκέπαστο μαγαζί του χωραφιού, όταν μπορούσες να βγάζεις μεροκάματο ακόπως ως συμβασιούχος και να τρως χάμπουργκερ στο Κολωνάκι αντί για ψωμοτύρι πάνω στην πέτρα;

Όλο αυτό, μαζί με το αεροπλανάκι του Χρηματιστηρίου, σήκωσε στο ζενίθ τον δείκτη της κατανάλωσης, κυρίως επί Σημίτη, και είχε προσέξτε την μαγική παγκόσμια πρωτοτυπία: την εμφάνιζαν ως ανάπτυξη! Όλα αυτά γίνονταν με δανεικά. Με δανεικά λοιπόν αγοράζαμε αυτά που πραγματικά παράγουν οι γερμανοί, γάλλοι, ιταλοί εργάτες κι αγρότες, καταστρέφαμε την δική μας παραγωγή, ενισχύαμε και τα ασφαλιστικά τους ταμεία, κι αυτό, η κατανάλωση με δανεικά εμφανιζόταν ως ανάπτυξη. Διάβασακάποια πράγματα κι έγραψα κάποτε ένα άρθρο με αφορμή επίσκεψη μου στο εκπληκτικό μουσείο της Μερσεντές στην Στουτγάρδη, για το έπος της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Να κλαις. Ξέρετε ποιοι ήταν οι κύριοι πολέμιοι της; Οι εισαγωγείς. Και ξέρετε ποιοι ήταν οι πιο πρόθυμοι υπάλληλοι των εισαγωγέων; Οι αρμόδιοι Υπουργοί Μεταφορών. Όταν κάποιοι ρομαντικοί τρελοί ξεπερνούσαν με το δαιμόνιο και την εργατικότητα τους σκοπέλους κι έφταναν να κάνουν κι εξαγωγές, ερχόταν ο πέλεκυς της νομοθεσίας και της εξειδικευμένης, στοχευμένης φορολογίας. Διαχρονικό και διακομματικό έγκλημα.

Κυρίως όμως αυτή η μακρόχρονη διαδικασία υπονόμευσε την εργατικότητα του Έλληνα, την καρτερία και την φιλοτιμία του. Οι γονείς και οι παπούδες μας είχαν μάθει ν’ απλώνουν τα πόδια τους ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα τους. Είχαν μάθει να δουλεύουν σκληρά, να κερδίζουν το ψωμί τους με αγώνα. Αναγνώριζαν ως αληθινό πλούτο την αληθινή παραγωγή. Φροντίζω τις ελιές μου, μαζεύω την παραγωγή μου και κερδίζω κάτι χειροπιαστό, λίγα ή περισσότερα αλλά αληθινά. Θεωρούσαν την εργασία αξία από μόνη της και την αυτάρκεια, προσωπική ή εθνική, ως αρετή.

Τριάντα χρόνια αποδόμησης, ψευτογκλαμουριάς, βερεσέ τεμπελιάς, έκαναν ινδάλματα τους επιτήδειους, τα κερδοφόρα λαμόγια.

Σήμερα μια άλλη γενιά που τα ‘χε μάθει όλα εύκολα κι άκοπα, καλείται να περάσει από την έρημο που δημιουργούν το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και οι νεοφιλεύθεροι βοηθητικοί του. Θα ματώσει.

Στην πράξη η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε. Σε λίγο θα είμαστε η μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη, χωρίς ούτε ένα ναυπηγείο.

Στην πράξη επίσης η Ελλάδα αποβιοτεχνοποιήθηκε. Ταξιδέψτε τις Εθνικές Οδούς μας. Δεξιά κι αριστερά θα δείτε τα κουφάρια της ελληνικής μεταποίησης, της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και τόσων άλλων κλάδων. Τα ελληνικά ρούχα και παπούτσια, κλάδοι που κάποτε απασχολούσαν χιλιάδες ανθρώπους, με εξαγωγές και κάλυψη μεγάλου μέρους της εγχώριας ζήτησης, σήμερα είναι κρανίου τόπος.

Και που πήγαν οι πακτωλοί που μπήκαν στην χώρα για τους αγρότες, για την περιβόητη αναδιάρθρωση της γεωργίας; Η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, οι αγρότες και κτηνοτρόφοι, οι πρόγονοι, ενός εκάστου από εμάς, έγιναν επαίτες των επιδοτήσεων και των αποζημιώσεων. Η χώρα πλέον δεν παράγει ούτε την τροφή της.

Κι από την άλλη βέβαια είχαμε το πιο πρωτόγονο κι αδίστακτο σύστημα διαπλοκής. Εργολάβοι, προμηθευτές, ιδιοκτήτες ΜΜΕ και ομάδων, όλα μαζί σε μια συσκευασία, με αφανείς εταίρους και μέλη της πολιτικής τάξης. Τους πληρώναμε πάντα τα ένα τρία. Ο Λαός δανειζόταν και τους πλήρωνε.

Τώρα όμως ήρθε ο λογαριασμός. Τα δανεικά τελικά δεν ήταν αγύριστα και καλείτε να τα πληρώσει αυτός που τα δανείστηκε: ο Λαός. Όχι αυτοί στους οποίους κατέληξαν ως κόστος και αμοιβές για υπερτιμολογημένα δημόσια έργα, δρόμους, οπλικά συστήματα.

Το πελατειακό κράτος όμως τώρα έμεινε από χρήμα. Η διαπλοκή δεν έχει πλέον λάφυρα να περιμένει. Είναι όμηρος των τραπεζών κι αυτές του κράτους ή το κράτος αυτών. Εάν καταρρεύσει κάτι από τα τρία, τους παίρνει όλους μαζί.

Το βασικό δε πρόβλημα τους είναι ότι η κρατικοδίαιτη αυτή επιχειρηματική τάξη δεν γνωρίζει τι πάει να πει υγιής ελεύθερος ανταγωνισμός. Μια ζωή όλα μιλημένα ήταν, ανδρώθηκαν σε βρώμικο αέρα, σε σκοτεινές κάμαρες. Τώρα θα επιβιώσουν στην αληθινή οικονομία; Μπορούν; Πρέπει; Μήπως είναι ώρα για εξυγίανση και κάθαρση;

Οι συνέπειες της κρίσης κι ακόμη περισσότερο οι συνέπειες της τραγικής αντιμετώπισης της με την δανειακή σύμβαση, με το Μνημόνιο, είναι ορατές.

Ήδη τα στοιχεία λένε πως πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες πέρασαν το όριο της φτώχειας. Στις λαϊκές συνοικίες, στα μικρομάγαζα που απέμειναν, ξαναεμφανίσθηκαν τα τεφτέρια για τα βερεσέδια. Το βάθεμα της κρίσης δημιουργεί στρατιές από παρίες. Ένα δε ικανό κομμάτι της μεσαίας τάξης ωθείται κι αυτό στην φτώχεια, στην προλεταριοποίηση, ως αποτέλεσμα της καταστροφής σειράς μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων.

Το κόμμα μας, η μεγάλη Κεντροδεξιά, φίλοι και φίλες, δεν είναι το κόμμα κάποιας ανύπαρκτης αριστοκρατίας. Στον Ελληνισμό, οι τελευταίοι πραγματικοί αριστοκράτες μας έπεσαν στα τείχη της Πόλης ή σφάχτηκαν με τους γιους τους μπροστά στον Μωάμεθ, όπως ο Νοταράς. Στην νεότερη Ελλάδα αριστοκρατία ήταν τα πιο γενναία σπαθιά της Επανάστασης, αυτοί που πότισαν με το αίμα τους την αναγεννημένη Ελευθερία μας. Σήμερα αληθινή αριστοκρατία είναι οι καλύτεροι μαθητές και φοιτητές, οι καλύτεροι επιστήμονες, οι καλύτεροι αγρότες, οι πιο φιλότιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, όσοι αγρυπνούν στην προκάλυψη, στα READINESS των μαχητικών και στις γέφυρες των πολεμικών πλοίων, όσοι σκίζουν τους ωκεανούς κι όσοι πέφτουν στο καθήκον προστατεύοντας την ζωή, την τιμή και την περιουσία των Ελλήνων.

Δεν είναι «αριστοκρατία» οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Δεν είναι «αριστοκρατία» τα ακριβοπληρωμένα montblanc των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης, ούτε και οι πολιτικοί κολαούζοι τους. Φίλοι και φίλες, είδατε στην ιρλανδική κρίση πως τα ΜΜΕ αντιμετώπισαν κι εξευτέλισαν τους υπευθύνους, με πόσο ανηλεή τρόπο έλεγξαν την εξουσία; Έχω πάει σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον λαό κι είναι αξιοθαύμαστος. Δεν υπάρχουν παράθυρα στις ειδήσεις τους, οι δημοσιογράφοι δεν πανικοβάλλουν τον κόσμο. Η είδηση είναι είδηση. Δεν σκηνοθετείται, δεν επενδύεται με υποβλητική μουσική, δεν δραματοποιείται. Σέβονται την αλήθεια. Σέβονται τον λαό, γιατί ο Λαός δια του κράτους τους ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ να εκπέμπουν και να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον κι όχι την πάρτη τους.

Σήμερα λοιπόν, μετά το Μνημόνιο η ελληνική κοινωνία υφίσταται ένα σοκ.

Κι αν σε πολλά πράγματα χρειάζεται να κάνουμε άλματα στο μέλλον, σε άλλα πρέπει να κάνουμε δυο βήματα πίσω. Να βρούμε τις αρχαίες κραταιές δυνάμεις του Ελληνισμού, την Φιλοτιμία και το Δαιμόνιο και ν’ ακουμπήσουμε γερά πάνω τους.

Το κόμμα μας αποκτά πλέον μια λαϊκότερη βάση. Τους πολλούς και αδύναμους που ωθούνται από τα πράγματα στο περιθώριο και την μεσαία τάξη που ένα μέρος της ήδη πλήττεται και η υπόλοιπη κινδυνεύει.

Η δική μας διαφορά από την αριστερά δεν είναι μόνο η πίστη στο Έθνος και στο Εθνικό Κράτος αλλά και η πίστη στην Εθνική και Κοινωνική Ενότητα. Γι’ αυτό και θεωρούμε την Κοινωνική Δικαιοσύνη πρώτιστο πατριωτικό καθήκον. Γιατί η Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι το θεμέλιο της κοινωνικής ειρήνης, αμβλύνει της αντιθέσεις, εξασφαλίζει την κοινωνική κινητικότητα. Έτσι ώστε ο γιος του τελευταίου αγρότη και βοσκού, του τελευταίου εργάτη και μικροϋπάλληλου, να μπορεί, αν το αξίζει, να γίνει Αρχηγός του Κράτους. Έτσι λειτουργεί μια υγιής Δημοκρατία κι όχι με γιους και κόρες του πατέρα τους. Δεν βλέπουμε την κοινωνία ως πεδίο ταξικού πολέμου. Όλοι, ψηλά ή χαμηλά, πλούσιοι και φτωχοί, έχουν δικαιώματα αλλά και καθήκοντα. Και για όλους υπάρχει η κόκκινη γραμμή του κοινού, του εθνικού συμφέροντος.

Αντίθετα, μέρος της Αριστεράς επενδύει στην καταστροφή, ακόμη κι αν δεν το λέει. Θέλουν την κατάρρευση, γιατί νομίζουν ότι η κατεστραμμένη μεσαία τάξη θα ριζοσπαστικοποιηθεί προς τ’ αριστερά. Αντίληψη που η Ιστορία απέδειξε ότι είναι τραγικά εσφαλμένη και πάνω απ’ όλα ολέθρια για το κοινωνικό σύνολο.   

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Τι χρειάζεται σήμερα η κοινωνία; Χρειαζόμαστε έναν καλό σαράφη, έναν καλό λογιστή που στο τέλος της μέρας θα χτυπάει το Ζ στη μηχανή και το μαγαζί ΕΛΛΑΣ θα είναι στα ίσα του, αφού πληρώσει δόσεις, τόκους και πανωτόκια; Θέλουμε απλά καλύτερο διαχειριστή που να ξέρει να μετράει ως τα 350 δις ή όσο θα φτάσει το χρέος;

Λέγανε πως ο Σημίτης ήταν καλός σαράφης. Απολαμβάνουμε τώρα, μεταξύ άλλων, τα μνημειώδη στάδια, κωπηλατοδρόμια κλπ. Εμείς τα κεράσαμε… Γιατί τότε έγινε η μεγαλύτερη επιδρομή στο κρατικό χρήμα αλλά και άμεσα στις τσέπες όλων μας: Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί Αγώνες, όπλα.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αυτό που κυρίως απαιτείται είναι κάτι μη τεχνοκρατικό: ηθικό, φρόνημα. Ακόμη κι οι κυνικοί κι αριθμολάγνοι της οικονομικής επιστήμης συμφωνούν ότι ο σημαντικότερος παράγοντας στην οικονομία, στην αγορά, είναι η ψυχολογία. Άλλοι λένε το 50% κι άλλοι λένε το 70%!

Μπορούν λοιπόν να οδηγήσουν την χώρα στην έξοδο από την κρίση και το Μνημόνιο αυτοί που επί ενάμιση χρόνο απειλούν κι εκβιάζουν τον Λαό; Αυτοί που κράδαιναν πιστόλια και μιλούσαν για γκρεμούς, πτώχευση, στάση πληρωμών, τιτανικούς, παγόβουνα και ναυάγια; Μπορείς να είσαι Πέμπτη Φάλαγγα κι εμψυχωτής μαζί; ΟΧΙ.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: οι Έλληνες έχουμε τρεις εναλλακτικές επιλογές.

1.  Επιβραβεύουμε την νεοφιλεύθερη ανθρωποφαγία του ΠΑΣΟΚ και των εξαπτέρυγων και πάμε στο άγνωστο χέρι χέρι με τους θύτες μας, τα κομματικά δημιουργήματα της διαπλοκής, που τώρα υποδύονται τους σώφρονες και τους ανανήψαντες. Κι όποιοι επιβιώσουν.

2.  Ακολουθούμε την μεταφυσική λογική της αριστεράς που με πρόταση νόμου του ΚΚΕ ήθελε, πχ να θεσμοθετήσουμε ελάχιστο μισθό 1700 ευρώ, αντίστοιχο επίδομα ανεργίας κλπ, αν θυμάμαι καλά. Προτείνω με νόμο επίσης να καταργήσουμε τον Θάνατο και τις αρρώστιες, να θεσπίσουμε την ισόβια πίστη ανδρών και γυναικών στο γάμο. Γιατί όχι; Τζάμπα είναι.

3.  Να επιλέξουμε την μοναδική αστικοδημοκρατική επιλογή. Την πρόταση του Αντώνη Σαμαρά και της ΝΔ, που επενδύει στην δημιουργία, όχι στην καταστροφή, που δίνει ένα θετικό στόχο στον Λαό, χωρίς απειλές κι εκβιασμούς. Μια πρόταση Ελληνική, ανθρωποκεντρική και ταυτόχρονα τεχνοκρατική, που έχει σαν όπλο αλλά και γνώμονα την εθνική και κοινωνική ενότητα, την ανάπτυξη της παραγωγής, την δημιουργία αληθινού πλούτου. Μια πρόταση με φρόνημα, Ιδέες, Ήρωες και Σύμβολα, που έρχονται βαθιά από την Ιστορία και πάνε ολόϊσια στο Μέλλον.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Λένε μερικοί, συνήθως πίσω από την πλάτη μου, ψιθυριστά. «Μα πως μιλάει έτσι; Εμείς είμαστε σοβαρό αστικό κόμμα».

Λοιπόν, είναι μέσα στην αίθουσα αυτή κανείς που έχει καμμιά δεκαριά εκατομμύρια Ευρώ στην Ελβετία; Σαλέ στις Άλπεις; Κανείς; Σούπερ τάνκερ; Τίποτα, ε; Ε, τότε, αδέρφια, επειδή ούτε κι εγώ έχω, εδώ μαζί θα την βγάλουμε την ανηφόρα. Με όσους κι όσα αγαπάμε. Και για να αγωνιστούμε γι’ αυτά χρειαζόμαστε Αρχηγό. Έχουμε. Χρειαζόμαστε Ιδέες. Έχουμε. Χρειαζόμαστε Φρόνημα. Το έχουμε. Αυτά χρειαζόμαστε. Σαβουάρ βιβρ, δεν χρειαζόμαστε. Η διαπλοκή κι η αυλή τους κρατάνε το πηρούνι με το αριστερό, εμείς με αυτό που κρατάμε την πένα, την τσάπα και τ’ όπλο: με το δεξί.

Σας ευχαριστώ.