Η απελπισία οδηγεί πάντα στην αγκαλιά των δημίων μας

«Αχ εσείς, δυστυχισμένες μικρομπακαλίστικες ψυχές, έτοιμες, να πουλήσετε «τοις μετρητοίς» λίγον «ηρωισμό», έστω και για τρεις σκουριασμένες χαλκοδεκάρες, φτάνει να μετρηθεί το «όφελος» πάνω στο τραπέζι της συναλλαγής. Και τα απλά λόγια ενός τίμιου και ευθύ ανθρώπου: «Εδώ στέκομαι, δεν μπορώ αλλιώς, ο Θεός ας με βοηθήσει», εσείς δεν θα τα ξεστομίσετε ποτέ».
 
Ρόζα Λούξεμπουργκ

Πολλοί μάς αναγνωρίζουν το δίκαιο της κριτικής μας και το ορθό των αναλύσεών μας, αλλά μας μέμφονται για τη σκληράδα μας και το αιχμηρό ύφος. 
Μα, πώς μπορεί να είσαι «μαλακός» στην απάτη που μας πολιορκεί από όλες τις πλευρές, στις «μικρομπακαλίστικες ψυχές» που μας κατακλύζουν, σαν νεροποντή, και έχουν κάνει τα όνειρά μας εφιάλτες; 
Μπορεί να είσαι «μαλακός» απέναντι στην καθεστωτική ναυτία και απέναντι στους γοητευτικούς «ήρωες» και τα ελκυστικά «είδωλα» που κατασκευάζει ή κινητοποιεί το καθεστώτος για να εξαπατήσει το λαό; 
Απέναντι στις ποικίλες και πολύχρωμες σειρήνες του καθεστώτος, απέναντι στα προσωπεία και τις «ευγενικές» μεταμφιέσεις της Νέας Τάξης πρέπει να είσαι πιο σκληρός: Σαν ακονισμένο ατσάλι…

Η δολερή ευγένεια, όπως και η δολερή αμεροληψία και ουδετερότητα (το σόφισμα των «ίσων αποστάσεων») απέναντι στις «ποικιλίες» της πολύχρωμης καθεστωτικής πολιτικής, στα προσωπεία, και τις μανούβρες της απάτης, όλα αυτά είναι δηλητήρια συμφιλιωτικού πνεύματος: Δηλητήρια που παράγονται και προφέρονται από το ίδιο το καθεστωτικό κύπελλο…

Σε ένα πόλεμο με άγρια και παμπόνηρα θηρία, καθώς και με πλήθος χαμαιλεόντων, κάθε μαλθακότητα και υποκριτική ευγένεια οδηγεί στην ψευδαίσθηση και καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να «δαμάσεις» τα θηρία και τους χαμαιλέοντες με γέφυρες συμφιλίωσης και «ειρηνικά» μέσα…

Το επακόλουθο τέτοιων συμφιλιωτικών δηλητηρίων είναι τα κλαψουρίσματα και οι ηθικοί θρήνοι του τύπου: «Δεν μπορούμε να μονιάσουμε», να «ενωθούμε όλοι μαζί», «πολεμάμε ο ένας τον άλλον» και τα παρόμοια.

Η ενότητα και το «μόνοιασμα» δεν είναι μεταφυσικά πολιτικά και ηθικά φετίχ. Δεν μπορεί να ενωθείς και να «μονιάσεις» ΠΟΤΕ με τους δημίους σου και τα πολύχρωμα όργανά τους.

Δεν ΜΠΟΡΕΙ να «μονιάσεις» με την ΑΠΑΤΗ και τις ψευδαισθήσεις.

Όταν η λαϊκή απελπισία ενωθεί στην ΑΠΑΤΗ τότε η κακουργία του καθεστώτος προσλαμβάνει τις πιο αποκρουστικές και μοχθηρές μορφές.

Όταν «μονιάσουμε» με τα χάπια του συστήματος ανοίγουμε πιο βαθιά το λάκκο μας: Αυτό είναι ιστορικός νόμος…

Για να μην «πολεμάμε μεταξύ μας» πρέπει να γκρεμίζουμε αμείλικτα και χωρίς καιροσκοπικές «φιλίες» τους μύθους της Νέας Τάξης, τα είδωλα που κατασκευάζει, τα τεχνάσματα και τα σενάρια απάτης, όλη τη γκάμα των ψευδαισθήσεων και όλες τις «μικρομπακαλίστικες ψυχές».

Η ΕΝΟΤΗΤΑ και το «μόνοιασμα» προϋποθέτουν ΓΝΩΣΗ και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των πραγμάτων, διαρκή πολιτικό εξοπλισμό, άγρυπνη και κοπιαστική, πολύ κοπιαστική, εργασία: Θεωρητική, πολιτική και οργανωτική…

Και πρώτα από όλα προϋποθέτουν τούτο: Να ξεκόψεις ριζικά από τους φορείς μόλυνσης της καθεστωτικής ηθικής και των επιτηδευμένων και ψεύτικων ευγενειών.

Εκείνος που υποκλίνεται σε πολιτικά και ηθικά αξιώματα δημιουργημένα από τον εχθρό ΠΟΤΕ δεν θα νικήσει: Ακριβώς γιατί αυτά είναι αξιώματα σκλαβιάς και υποταγής…

Ας μην κυλάμε, συνεπώς, όπως το νερό μέσα στο αυλάκι και ας μην ζητάμε από Μεσσίες ή «αρχηγούς» τη σωτηρία μας.

Ας μην περιμένουμε λύσεις από άλλους, δίχως εμείς να μοχθήσουμε και να πονέσουμε…

Πρέπει να δουλέψουμε όλοι σκληρά, σταθερά και σε βάθος χρόνου: θεωρητικά και πρακτικά

Ένα τέτοιο πλάνο δουλειάς το έχουμε αναλύσει διεξοδικά και συγκεκριμένα στο άρθρο μας: «Τι να κάνουμε»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4349

Ρεσάλτο