Βλέπεις
ένα πρωί, δυο γνώριμα ματάκια,
να εγκλείουν όλη την πιθανή αγωνία
που μπορεί να νιώσει ένα παιδί κοντά
στα 18. Με παρέλπιδα λόγια, και κρυφή αισιοδοξία,
εύχεσαι καλή επιτυχία και ψελλίζεις πως
όλα θα πάνε καλά. Και το πιστεύεις. Δεν
μπορείς να μην το πιστέψεις. Όταν βλέπεις
έναν άνθρωπο να προσπαθεί να κάνει τα
πρώτα ενήλικα βήματα, συγκινείσαι. Ίσως
ελπίζεις, πως παρ όλη την κατάντια, παρά
το γεγονός ότι ξεκινά μια ζωή με ένα αβέβαιο
παρόν και με επικίνδυνο να υποθέσεις
μέλλον, ίσως αυτή η νεανική άγνοια....
κίνδυνου
και άκρατη όρεξη να επιφέρει μια αλλαγή.
Δέχεσαι
λοιπόν το σύστημα ως έχει, λέγοντας,
όπως όλοι έτσι κι εσύ. Προσπαθείς να βρεις
κίνητρα στην παράνοια, σαν γονιός,
σαν αδελφός, σαν φίλος. Ακόμα κι όταν μπαίνεις
στον κατάφωρα άδικο χορό τον πανελλαδικών
ή πανελληνίων ή όπως και να τις λένε, έχεις
μέσα σου κρυφά μια σκέψη, ότι ίσως, ίσως
αυτή η γενιά, αυτά τα παιδιά, αυτή η φουρνιά
να δει λίγα χρώματα.
Κι
εκεί που αρχίζεις να μυρίζεις την
άνοιξη, και τολμάς να χαμογελάσεις
ελαφρά, ανακαλύπτεις – ή μάλλον σου υπενθυμίζεται,
πως οι άνθρωποι ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.
Επιτροπή
πανελλαδικών εξετάσεων, υπουργείο
παιδείας, κυβέρνηση, κράτος. Θεσμοί που
πλέον έχουν απαξιωθεί στα μάτια και τον
νου κάθε σκεπτόμενου τουλάχιστον έλληνα.
Θεσμοί, που για ακόμα μια φορά έπραξαν
ένα έγκλημα στις εξετάσεις για εισαγωγή
σε ΑΕΙ - ΤΕΙ. Έγκλημα απέναντι στα 18χρονα
παιδιά αυτής της χώρας, που κατά τα άλλα
στις γεμάτες υποκρισία μεγαλόστομες
μπαλκονομιλίες τους, τα αποκαλούν μέλλον
της χώρας και ισχυρίζονται ότι κάνουν
τα πάντα για να είναι το μέλλον αυτό ευτυχισμένο.
Ίσως
ήρθε η σειρά των παιδιών να
υποστούν την αναλγησία και τον
παραλογισμό του κράτους. Μετά τους
μισθωτούς και συνταξιούχους, τον
κάθε απλό πολίτη αυτής της χώρας,
που τους αποτελείωσε το κράτος με την
στάση και πολιτικές του τόσα χρόνια, ήρθε
η σειρά των μαθητών. Τους αποτελείωσε
λοιπόν και αυτούς στις περασμένες εξετάσεις
βάζοντας θέματα, (τουλάχιστον στην φυσική
και τα μαθηματικά) που από την πλειοψηφία
της εκπαιδευτικής και επιστημονικής
κοινότητας της χώρας κρίθηκαν ως επιεικώς
απαράδεκτα.
Θέματα
με λάθη, με ασάφειες, θέματα που δεν
είχαν καμία σχέση με τον σκοπό
για τον οποίο θα έπρεπε να προορίζονταν.
Διότι είχαν έναν και μοναδικό σκοπό, να
μην γράψουν τα παιδιά, να χαντακωθούν,
να αποτύχουν …
Αναρωτιέται
κανείς, γιατί όλα αυτά? Πως τολμά η επιτροπή
εξετάσεων και το κάνει αυτό στα νέα παιδιά?
Από πού αντλεί την δύναμη? Ποιες είναι
επιτέλους οι σκοπιμότητες μιας τέτοιας
στάσης? Διότι είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν
σκοπιμότητες, καταδικαστέες σε κάθε περίπτωση,
διότι με κανένα τρόπο δεν μπορούν να δικαιολογηθούν
όποια πολιτικό – οικονομικά παιχνίδια
στην πλάτη και σε βάρος της νέας γενιάς.
Και
αν δεν υπάρχουν σκοπιμότητες τότε
γεννάται άλλο ερώτημα, - από ποιους απαρτίζεται
η επιτροπή εξετάσεων και πως μια τέτοια
επιτροπή, την ανέχεται το επίσημο κράτος.
Διότι έτσι όπως έδειξαν τα πράγματα, αυτή
η επιτροπή απαρτίζεται από ανθρώπους
που σίγουρα δεν έχουν καμία επάρκεια,
ούτε παιδαγωγική, ούτε επαγγελματική.
Οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει
εξέταση για ένα παιδί και ποιες είναι
έκτος από τις γνώσεις, οι άλλες παράμετροι
που παίζουν εξ’ ίσου σημαντικό ρόλο στην
απόδοση και το αποτέλεσμα. Δεν ξέρουν
την απλή αλήθεια, που αποτελεί μια αρχή
της εκπαίδευσης, ότι οι εξετάσεις είναι
για να δει κανείς τι ξέρει ο μαθητής, και
όχι τι δεν ξέρει…
Στην
τελευταία ανάλυση τι άλλο πρέπει
να απαιτήσει μια κοινωνία από
ένα παιδί, που συνειδητά δούλεψε,
διάβασε, κουράστηκε, έμαθε τόσα πράγματα,
για να τον επιβραβεύσει με ένα
καλό αποτέλεσμα? Η μήπως αυτές οι εξετάσεις
είναι μια διαδικασία που σκοπό έχει να
ανιχνεύσει διάνοιες ?
Πως
χαντακώνουμε λοιπόν ένα τέτοιο παιδί,
πως τολμάμε και το απογοητεύουμε
σε βαθμό που, όπως συνέβη με πάρα πολλά
παιδιά, να σκέφτεται ακόμα και να μην
συνεχίσει την προσπάθεια? … Με ποιο
δικαίωμα το κράτος συμπεριφέρεται με
αυτό τον τρόπο σε ένα παιδί, την ώρα που
το ίδιο ενώ οφείλει, δεν κάνει τίποτα
για την σωστή του μόρφωση και την απόκτηση
καλών γνώσεων? Πως τολμά εκ των υστέρων
να έρχεται σαν κριτής και το κρίνει έτσι.
Τι έκανε το ίδιο το κράτος για να μπορέσει
ο μαθητής να ανταποκριθεί σε αυτό το επίπεδο
των εξετάσεων?... Απολύτως τίποτα. Διότι
έτσι όπως είναι η κατάσταση της δημόσιας
παιδείας, και εδώ δεν πρέπει να κρυβόμαστε
πίσω από το δάκτυλό μας και να πούμε επιτέλους
τα πράγματα με το όνομά τους, ποιο παιδί
μαθαίνει γράμματα στα δημόσια σχολεία?
Κοινός τόπος είναι ότι αν δεν παρακολουθήσει
κάποια φροντιστήρια, δεν έχει ελπίδες.
Φροντιστήρια, τα οποία αυτό το κράτος,
ενώ αντλεί φόρους και συγκρατεί το επίπεδο
ανεργίας του μορφωμένου επιστημονικού
πληθυσμού χάριν στην ύπαρξή τους, από
το πρωί ως το βράδυ παραπαιδεία τα ανεβάζει,
παραπαιδεία τα κατεβάζει, δυσφημίζοντας
ουσιαστικά το έργο τους. Και εδώ, αν θέλετε
η υπόθεση σηκώνει και μήνυση, διότι τα
φροντιστήρια δεν παύουν να είναι επιχειρήσεις.
Επιχειρήσεις όμως, που όποια λάθη και
στρεβλώσεις θα μπορούσε καλόπιστα να
τους καταλογίσει κανείς, σήμερα είναι
οι μοναδικές εστίες γνώσεις και εκπαίδευσης
σε αυτή την χώρα. Και αντί να ασχολείται
με αυτά , το υπουργείο παιδείας ας κάνει
επιτέλους, αν μπορεί, μια ουσιαστική,
και το τονίζω – ουσιαστική εκπαιδευτική
μεταρρύθμιση, διότι μέχρι τώρα περιορίζεται
σε αποσπασματικές εξαγγελίες, γεμάτες
ασάφειες και παραλογισμούς, για το νέο
σύστημα.
Πως
τολμά λοιπόν αυτό το ανίκανο σε όλα
κράτος, ένα παιδί, που του στερεί τον ελεύθερο
χρόνο, τις στιγμές της νεανικής του ζωής,
παιδί που, κατά την ομολογία των ίδιων
των μαθητών, χάνοντας 6 ώρες στο σχολείο
τρέχει να μορφωθεί στα φροντιστήρια,
καλύπτοντας σιωπηλά την απουσία του κράτους,
κουράζεται, εξαντλείται, πως τολμά λοιπόν
στο τέλος να του κλέψει και το όνειρο,
που μετά από τόσες θυσίες θέλει να πραγματοποιήσει?
Πως
μιλά και λέει μετά από τόσα αυτό
το κράτος, ότι προσπαθεί να κάνει τα πάντα,
αφενός για να μην φεύγουν οι νέοι, άξιοι
επιστήμονες από την χώρα, και αφετέρου
για να προχωρούν τα νέα παιδιά στην επιστήμη,
όταν από την μια δεν κάνει απολύτως τίποτα
για να εξασφαλίσει συνθήκες αξιοπρεπούς
εργασίας και διαβίωσης στους μεν, και
από την άλλη αποτρέπει τα νέα παιδιά να
αγαπήσουν την επιστήμη. Διότι ξέρετε
τι σημαίνει για ένα παιδί που δούλεψε
τουλάχιστον τρία χρόνια στο σχολείο,
να αποτύχει στις εξετάσεις με αυτό τον
τρόπο π.χ. στα μαθηματικά? Θα τα σιχαθεί
με μαθηματική ακρίβεια και θα τα εγκαταλείψει
για να ξεχάσει την πληγή. Την πληγή που
του ‘’φύτεψαν’’ στην καρδιά κάποιοι
ανεπαρκής άνθρωποι, διατυπώνοντας όλο
τον κομπλεξισμό και την μισαλλοδοξία
τους σε πέντε σελίδες Α4. Είναι πραγματικά
να απορείς…
Δεν
θεωρώ πλέον περίεργο που δεν ξεσηκώνεται
κανείς απέναντι στην ύψιστη κοροϊδία
των πολιτικών. Ούτε που πολλοί δέχονται
την εκμετάλλευση και υποδούλωση από εργοδότες-αφεντικά.
Δεν με ενοχλεί καν το σαθρό και απάνθρωπο
σύστημα απαιδευσίας και χειραγώγησης.
Αλλά δεν θα χωρέσει ποτέ το δικό μου μυαλό,
πως μπορεί κανείς να βλέπει δυο ματάκια
τόσο αθώα και γεμάτα ζωή να εκπέμπουν
πλέον απογοήτευση, συμβιβασμό, ήττα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου