Οι μισθοί στις συμπληγάδες

Αν ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο στο Ασφαλιστικό τώρα παίρνουν σειρά οι επικουρικές συντάξεις, στον εργασικό τομέα σειρά έχουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις. Παραμονές της Πρωτομαγιάς στην Καρδίτσα το τοπικό ομοιεπαγγελματικο σωματείο συμφώνησε οι 19 εργαζόμενοι ενός ξενοδοχείου να λαμβάνουν 12% μικρότερες αποδοχές για ένα χρόνο. Και αυτό μπροστά στην απειλή του εργοδότη να κλείσει την επιχείρηση.

Είναι η πρώτη σχετική σύμβαση, καθώς η αντίστοιχη προσυμφωνία στη «Νεογάλ» ακυρώθηκε μπροστά στην κοινωνική κατακραυγή, στο Καζίνο του Ρίου υπήρξαν αντιδράσεις του οικείου σωματείου, στη βιομηχανία κρέατος ΒΙΚΗ την απέρριψε η γενική συνέλευση, καθώς ο εργοδότης δεν δεσμευόταν για την καταβολή -ούτε μέσα σε δύο χρόνια!- των δεδουλευμένων 5 μηνών που τους όφειλε, στη Γενική Τράπεζα οι Γάλλοι ιδιοκτήτες προσέφυγαν μονομερώς στη Δικαιοσύνη κ.ά.
Είναι γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας, αφού οι παρατάξεις στη ΓΣΕΕ δεν συμφώνησαν για...
αυξήσεις άνω του 2,5% στα τέλη Ιανουαρίου του 2010 (σ.σ.τις θεωρούσαν απαράδεκτα χαμηλές...), ακολούθως γλίτωσε δυο «κουρέματα». Αφ' ενός την κατάργηση των δώρων κατά το πρότυπο του δημόσιου τομέα (υπάλληλοι των υπηρεσιών και εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ) και των συνταξιούχων και αφ' ετέρου τη μη επέκταση των κλαδικών συμβάσεων σε επιχειρήσεις και μισθωτούς που δεν μετέχουν στις αντίστοιχες οργανώσεις.
Αυτό θα οδηγούσε στη διάλυση των εργοδοτικών ενώσεων - στο βαθμό που η συμμετοχή σε αυτές θα σήμαινε αυξημένους μισθούς στο επίπεδο του κλάδου (ενώ εκτός ενώσεων θα κατέβαλλαν τους κατώτατους μισθούς) και, ακολούθως, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων.
Ομως, εάν οι δύο παγίδες απεφεύχθησαν ύστερα από έντονο παρασκήνιο και εσωκομματικές πιέσεις, κι ενώ την 1η Ιουλίου 2011 οι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα αναμένουν αύξηση άνω του 2,5% στις αποδοχές τους εν μέσω Μνημονίου (σύμβαση της ΓΣΕΕ), το 2010 όμως άφησε τρεις ανοιxτές πληγές:
**Αυξήθηκε το ποσοστό των ανά μήνα απολύσεων στο 5%, παρατάθηκε ο χρόνος καταβολής των αποζημιώσεων απόλυσης, μειώθηκε ο εισαγωγικός (κατώτατος) μισθός για τους νέους ώς 24 ετών κατά 15% και κατά 30% για τους μαθητευόμενους, μειώθηκε η υπερωριακή αμοιβή κ.ά.
**Καταργήθηκε η ευχέρεια προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). Πλέον, στη Διαιτησία θα προσφεύγει και ο εργοδότης (άρα θα σταματούν τυχόν απεργίες), ενώ ο ΟΜΕΔ θα αποφαίνεται μονο για τους βασικούς μισθούς, ενώ «η διαπραγμάτευση για τα επιδόματα θα συνεχίζεται». Κοντολογίς, κατέστη επώδυνη η προσφυγή στη διαιτησία και εάν ο εργοδότης δεν μπορεί να καμφθεί με απεργίες, το αδιέξοδο μοιάζει δεδομένο.
**Τον περασμένο Δεκέμβριο ψηφίστηκε ο νόμος για τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, με τις οποίες επιτρέπεται η μείωση των αποδοχών μιας επιχείρησης κάτω των κλαδικών χωρίς ο εργαζόμενος να έχει την ευχέρεια επιλογής της ευνοϊκότερης σύμβασης.
Ομως η μεγαλύτερη πληγή που αφήνει το Μνημόνιο, και η οποία αναμένεται να σημαδέψει τους εργαζόμενους κατά τις επόμενες... δεκαετίες, είναι η ανεργία.
Από τη μία η ύφεση, που ήδη οδήγησε σε αύξηση των ανέργων κατά τουλάχιστον 170.000 άτομα μέσα σε ένα χρόνο και από την άλλη το κλείσιμο των θυρών (και παραθύρων;) του Δημοσίου (προσλήψεις), που παραδοσιακά απορροφούσε τους ανέργους. Και οι δύο αυτοί παράγοντες δεν αναμένεται να αλλάξουν ριζικά και οι άνεργοι θα αναδειχθούν ως η χαίνουσα -οικονομική και κοινωνική- πληγή της χώρας.
Μάλιστα, ο αριθμός των ανέργων και η «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία αναμένεται να πιέσουν -επιπλέον των νόμων και διατάξεων για την ευέλικτη εργασία- τους μισθούς, οδηγώντας το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα. Κάτι που, πέραν της κοινωνικής αναταραχής που εκκολάπτει, συντείνει στη βαθύτερη ύφεση της οικονομίας (μείωση διαθέσιμου εισοδήματος). Σε έναν φαύλο κύκλο δηλαδή, ένα καθοδικό σπιράλ ύφεσης και ανεργίας.
Ισως ο μόνος κλάδος που, πέραν του «παγώματος» των αποδοχών, δεν υπέστη μειώσεις είναι οι τραπεζοϋπάλληλοι. Ομως η κρίση στον τραπεζικό τομέα μοιάζει να έρχεται τώρα με βίαιο τρόπο.

Ελευθεροτυπία