OΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης
 
Αυτή η παρατεταμένη κρίση θα μπορούσε πέρα από την γκρίνια, την απόλυτα φυσιολογική  ανησυχία, την οργή και άλλα πολλά δυσάρεστα συναισθήματα να μας διδάξει και κάποια  πράγματα, ώστε να μάθουμε απ το «πάθημα» μας .
Ακούγεται λίγο χαιρέκακο αλλά  κάπου μέσα μου ευχαριστιέμαι για κάποια πράγματα.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει  να κάνουμε όλοι εμείς που σήμερα διαδηλώνουμε την αγανάκτηση μας σε δρόμους, πλατείες και λοιπούς ανοικτούς χώρους είναι η αυτοκριτική. Όχι βέβαια γι αυτό που πάει  να μας «φορτώσει» ο ευτραφής αντιπρόεδρος της παρούσης κυβέρνησης- ότι δηλαδή  το φαγοπότι ήταν κοινό, πράγμα που ανερυθρίαστα λέει, ζυγίζοντας ο ίδιος τόσο, που  αποδυναμώνει τα λεγόμενα του- αλλά γιατί μας το λέει εκείνος που επιλέξαμε ν ασκήσει  νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία.
Ας δούμε όμως τις θετικές πτυχές της κρίσης: ......

Καταρχήν θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός ότι απομυθοποιήθηκαν οι σωτήρες, οι χαρισματικοί και όλοι εκείνοι που για χάρη τους συνωστιζόμασταν σε γραφεία, πλατείες να αποθεώσουμε ως μεσσίες που εξουσιοδοτούσαμε να μας μεταφέρουν στον  επίγειο παράδεισο. Θυμάμαι κάτι πράσινες πινακίδες στις εισόδους της πόλης μας με την  επιγραφή «το δημοκρατικό Ηράκλειο σας καλωσορίζει».
Θα μπορούσαν άραγε ν αναρτηθεί  σήμερα «το χρεοκοπημένο Ηράκλειο σας καλωσορίζει;». πάνε ανεπιστρεπτί οι εποχές  των πράσινων, γαλάζιων ή ερυθρών καφενείων που δίχαζαν ακόμα και συγγενικά άτομα στο βωμό του κομματικού φανατισμού. Τα προβλήματα τώρα είναι κοινά, οι υπεύθυνοι  δεδομένοι, και όλοι συναισθανόμαστε την ευθύνη μας, όταν τροφοδοτούσαμε την  αμετροέπεια και την ασυναρτησία των κρατούντων, και έτσι μας κατάντησαν εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.
Χαιρέκακα βλέπω τους άλλοτε προνομιακούς συνομιλητές της κρατικής εξουσίας, που συναγελάζονταν και απολάμβαναν πλήθος προνομίων με βέβαιο το ανταποδοτικό όφελος τους, (θυμηθείτε πόσοι συνδικαλιστές βρέθηκαν σε βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους), να αλληλο-καταγγέλονται και ν αλληλο-κατηγορούνται για όσα μαζί δημιούργησαν.
Είναι προκλητικό για τη νοημοσύνη όλων μας να καταγγέλουν-ποιοι;-οι πολιτικοί μας, την υπερπληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, λες και μόνοι τους μια ωραία πρωία κατέλαβαν μια θέση σε μια δημόσια υπηρεσία. Χαιρέκακα ακούω τις καταγγελίες για τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος απ τις ΔΕΚΟ, που χρόνια τώρα παρακολουθούσαμε ενεοί τις προκλητικές αποδοχές, συντάξεις, εφάπαξ. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι ΔΕΚΟ
ήταν το προνομιακό πεδίο ρουσφετολογίας και άγριου κομματισμού που εξαργυρώνονταν οι κομματικές «επιταγές».
Όμως και σε επίπεδο κοινωνίας αρέσκομαι να βλέπω ότι η «μαγκιά» πολλών υποχωρεί λόγω της κρίσης. Η επιδειξιομανία, η πρόκληση, η κοινωνική ανέλιξη μέσω της μεζονέτας, του τζιπ, του λουλουδοπολέμου και των σαββατοκύριακων στο Μιλάνο και το Λονδίνο για ψώνια δεν ευδοκιμεί πλέον, αφού τα διακοποδάνεια και τα εορτοδάνεια δίνονται και παίρνονται με φειδώ.
Α, και μην ξεχάσουμε τις τράπεζες!!! 13 τηλέφωνα μας έκαναν καθημερινά για προεγκριμένα δάνεια, που περίμεναν τη φωτοτυπία της αστυνομικής μας ταυτότητας να πάρουμε το «ζεστό» χρήμα να το γλεντήσουμε. Αδιαχώρητο στις τραπεζικές θυρίδες, ουρά στα στεγαστικά και τα πορτοφόλια μας είχαν φρακάρει στις master, visa, dinners, American express, ενώ τώρα κυνηγάμε και το δίευρω κέρμα.
Άλλη ευεργετική συνέπεια της κρίσης είναι ότι επιτέλους αγαπήσαμε την ύπαιθρο, τα χωριά μας, τα χώματά μας. Σ αυτά στηρίζουμε την επιβίωση μας στους χαλεπούς καιρούς που φαίνεται να ρχονται. Ως τώρα σταθερά υπερόπτες αρνούμασταν κάθε σχέση μας με την πατρίδα μας, ενώ τώρα στηρίζουμε σ αυτήν την ελπίδα να μας θρέψει ή να μας φιλοξενήσει, αν δούμε τα δύσκολα. Η πολυθρύλητη αποκέντρωση φαίνεται να γίνεται
νομοτελειακά πια χωρίς την κρατική μεσολάβηση.
Τα «φακελάκια» στα νοσοκομεία μάλλον δυσκολεύουν, αφού «ουκ αν λάβεις…», τα τραπέζια στις ταβέρνες έχουν όσα θα φάμε κι όχι άλλα τόσα, στα σούπερ- μάρκετ ψωνίζουμε όσα είναι γραμμένα στο χαρτάκι, κι όχι όσα θα θέλαμε να χουμε, τα παιδικά γενέθλια έχουν λιγότερα μπαλόνια, οι γάμοι λιγότερα πυροτεχνήματα για το «ζήτω», οι βαφτίσεις λιγότερες κορδέλες, οι εκκλησίες λιγότερα «τυχερά» από ευχέλαια, αγιασμούς
και λοιπά «μυστήρια». Τα διαζύγια τα σκεφτόμαστε περισσότερο, γιατί δεν είναι καιρός για δικηγόρους, οι ερωμένες είναι «ασύμφορες» πλέον, τα κινητά τα κρατάμε και δεύτερο εξάμηνο πια, τα καλοριφέρ τα ανάβουμε μόνο όταν βρισκόμαστε σπίτι, ενώ με την επιδότηση δεν αλλάζουμε πια το μοντέλο της γερμανικής λιμουζίνας.
Πολύ χαίρομαι και με τον «κάζο» που έπαθαν οι μεγαλοκαναλάρχες. Εκείνοι που ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις με τις κρατικές επιχορηγήσεις του ΟΠΑΠ ζορίζονται να κρατηθούν στο προσκήνιο. Τα αντικειμενικά, έγκυρα και έγκαιρα δελτία δεν πολυπείθουν πια τον «υποψιασμένο»τηλεθεατή που προτιμά να bloggαρει για την ενημέρωση του, παρά να στηριχθεί σε «ανατροπές», «ζούγκλες» και «κίτρινους τύπους».
Ξέρω πως πολλοί φοβόμαστε την επόμενη μέρα, τρέμουμε στην ιδέα να χάσουμε τα «κεκτημένα» μας, να χάσουμε τη βολή μας, αλλά αν, έστω και λίγο, ωριμάσουμε ως κοινωνία το θεωρώ σημαντικό κέρδος. Όταν δίνουμε ραντεβού στις πλατείες χωρίς «σημαιάκια», όταν δεν κλείνουμε δρόμους, λιμάνια κι αεροδρόμια για τον παναθηναϊκό, τον ολυμπιακό ή τον ΟΦΗ –και το λέω φίλαθλος ων ο ίδιος- ήδη θα χουμε κάνει το πρώτο «βήμα».
Όταν μιλάμε με το γείτονα μας εγκάρδια, γίνουμε αλληλέγγυοι μεταξύ μας θα χουμε αποφύγει σίγουρα τη «χρεοκοπία» και θα διοικούμαστε από
σοβαρότερους και πιο καταρτισμένους ανθρώπους.
Αν μελετήσουμε περισσότερο την ιστορία μας, που έχει διδακτικό χαρακτήρα- και διόλου τυχαία εξοβελίζεται, κατά τη γνώμη μου, απ το ελληνικό σχολείο- κι αν στραφούμε στον οικογενειακό ιστό, που έχει διαρραγεί θα περάσουμε τον κάβο. Υπομονή κι επιμονή χρειάζεται.