«… η χούντα δεν τελείωσε το ΄73»

Του Θανάση Σκαμνάκη

Έγραψαν, γράφουν, είπαν, θα γράψουν και θα πουν πολλά για το νέο φαινόμενο της πλατείας. Με το δίκιο τους και το δίκιο μας όλοι. Είναι κάτι πράγματι νέο. Όχι οπωσδήποτε μια έκπληξη, αλλά ασφαλώς μια αιφνίδια τροπή, χαρά για μας, φόβος για τους άλλους κι αμφιβολία για τρίτους. Καθένας από την πλευρά που κοιτάζει.

Γιατί τα πράγματα όταν παίρνουν τέτοια τροπή γίνονται περισσότερο σαφή. Παραμερίζονται σταδιακά οι σκιερές αποχρώσεις, οι αντανακλάσεις των χρωμάτων, οι ψευδείς εικόνες και ιδέες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στο βλέμμα και στο γεγονός, και εμφανίζεται σε υψηλή ευκρίνεια η πραγματικότητα. Οπότε καθένας μένει έκθετος με την αλήθεια του. Περίπλοκες λέξεις και πέπλα απόκρυψης αποκαλύπτονται....

Οι πρακτορίσκοι των εντύπων και των καναλιών φαίνονται όπως είναι, δηλ. γυμνοί. Οι ενσωματωμένοι διανοούμενοι, γελοίοι – όπως αυτοί οι 32, που καλούν την πολιτική ηγεσία «να τολμήσει μαζί με τους ευρωπαίους ηγέτες», σαν να μην κατάλαβαν ή να μη θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει (τυχαία είναι όλοι σχεδόν τρόφιμοι του συγκροτήματος Λαμπράκη και μεταξύ τους ένας σύμβουλος του Σημίτη;).

Είναι η μοίρα των πραγμάτων όταν ο λαός βγαίνει στο προσκήνιο. 

Ξεσκαρτάρει πολύ γρήγορα και με εξαιρετική ακρίβεια τα πράγματα.

Στις πλατείες, ανεξάρτητα από την εξέλιξη που θα έχει αυτό το κίνημα, ξανασχεδιάζονται οι κοινωνικοί και πολιτικοί χάρτες. Προσωπικά θεωρώ πως το σύνθημα που ακούγεται συχνά-πυκνά στο Σύνταγμα, «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ΄73», ξεκινάει από πολύ μακριά, συνδέει με εντυπωσιακό τρόπο σαράντα χρόνια, και πάει σε μια προοπτική για ένα Πολυτεχνείο που θα νικήσει.

Και λέει πως η μεταπολίτευση ήταν μια κάλπικη υπόσχεση, η οποία ενώ πραγματικά ακρωτηρίασε το ριζοσπαστισμό της εποχής και τον ενέπλεξε σε «ευρωπαϊκά» και «εκσυγχρονιστικά» όνειρα, συμβολικά αφομοίωσε ένα τμήμα της γενιάς εκείνης, γελοιοποιώντας έτσι, μέσω των λογής Δαμανάκηδων, τα πρόσωπα του οράματος.

Για όσους δεν έπαψαν να διεκδικούν αυτό το νέο Πολυτεχνείο, όλα αυτά τα σαράντα σχεδόν χρόνια, που δεν πίστεψαν ποτέ στην μεταπολίτευση, που επέλεξαν να μένουν έξω από το πολιτικό κάδρο διεκδικώντας ένα ολόκληρο όνειρο, αιθεροβάμονες και ουτοπιστές, η εξέλιξη δεν συνιστά δικαίωση –οι δικαιώσεις είναι ακριβές και θέλουν πολύ ακόμα κόπο– αλλά ασφαλώς προκαλεί ευωχία. Τώρα ανοίγει ένας νέος κύκλος της Ιστορίας.