Πολιτικά Κόμματα: κοινό συμφέρον ενάντια στο λαό

Μπορεί τα κόμματα, να έχουν κοινά συμφέροντα, παρά  τις  μεγάλες, όπως διακηρύττουν διαφορές τους; Η άποψή μας, είναι ότι και μπορεί και συμβαίνει.

Τα κόμματα προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι μεταξύ τους διαφορές είναι αγεφύρωτες. Βλέπεις τους βουλευτές να κατακεραυνώνουν ο ένας τον άλλο, να  χρησιμοποιούν άσχημους χαρακτηρισμούς, να κάνουν οτιδήποτε για να πείσουν πως οι διαφορές τους είναι αξεπέραστες.

Και όμως. Πολύ συχνά, οι διαφορές έχουν ιδεολογικό μανδύα, αλλά στο βάθος είναι αγώνας για ένα κομμάτι εξουσίας. Για τα ‘καλά’ της εξουσίας, σφάζονται τα παλικάρια των κομμάτων.

Ψέμα θα αναφωνήσουν όσοι αριστεροί, δεν έχουν αμφισβητήσει ακόμα τα κόμματά τους. Η αριστερά, είναι με το μέρος του λαού. Ποτέ δεν μπορεί να είναι εναντίον του. Το κόμμα είναι κομμάτι του λαού. Περισσότερο συνειδητοποιημένο,  που έχει  αναλάβει να το εκπροσωπήσει.

Εδώ είναι το πρόβλημα. Στην ‘κοινοβουλευτικού’ τύπου δημοκρατία, ο λαός εκπροσωπείται....

από τα κόμματα. Τα κόμματα λοιπόν ‘διαμεσολαβούν’  ανάμεσα στη γνώμη του λαού    και  στην  εξάσκηση της εξουσίας, η οποία υποτίθεται ότι γίνεται σύμφωνα με τη γνώμη του λαού. Όσα αντίθετα και να είναι, έχουν ένα κοινό συμφέρον. Να συνεχιστεί το καθεστώς της ‘διαμεσολάβησης’. Γιατί αν καταργηθεί, αν με οποιοδήποτε   τρόπο ο λαός, αναλάβει ο ίδιος την  διακυβέρνηση, τα κόμματα αναγκαστικά θα χάσουν το λόγο ύπαρξής τους.  

Ποιος μεσάζοντας θέλει να αυτοκαταργηθεί; Κανένας. Για αυτό και τα κόμματα,  συμφωνούν όλα κατ’ ουσία, στη διατήρηση αυτού του καθεστώτος ‘δημοκρατίας’. Ή προτείνουν άλλο, αλλά με τον όρο να εξακολουθήσουν εκείνα να εκπροσωπούν το λαό.

Η ομοφωνία των κομμάτων ως προς την ανάγκη ‘διαμεσολάβησης’ φαίνεται τελευταία και από την αντιμετώπιση, των ομάδων πολιτών, που συγκεντρώνονται στις πλατείες. Κατ’ αρχήν θέλουν να αναλάβουν τα ηνία, την διαμεσολάβηση του κινήματος τα ίδια. Οι προσπάθειες είναι κρυφές, αλλά και φανερές, όπου νομίζουν πως τους παίρνει.  Αναφέρουμε  το κείμενο -ύμνο   στο σημερινό (κοινοβουλευτικό- διαμεσολαβητικό) καθεστώς που οφείλουμε στον  ‘αριστερό’ Λαφαζάνη,  «κυρίως όμως οι αριστερές δυνάμεις, βουλευτές και στελέχη, οφείλουν να παρέμβουν στις πλατείες συντονισμένα,  ενεργητικά, θετικά  και δημιουργικά, χωρίς ηγεμονισμούς και   καπελώματα, προκειμένου να πουν, να ακούσουν,  να προσανατολίσουν και να επαναπροσανατολιστούν, ώστε το αυθόρμητο αυτό κίνημα να κατακτήσει τα δικά του ριζοσπαστικά και προοδευτικά χαρακτηριστικά»(30.05.11). Με λίγα λόγια λέει στα στελέχη του, επειδή δεν είναι αρκετά … προοδευτικοί, μπείτε μέσα, πείτε τους τι ακριβώς θα ζητούν, αφού ως απλοί πολίτες που είναι, δεν ξέρουν. Καθοδηγείστε τους και .. ένα βήμα είναι μετά να γίνετε η φωνή τους.

Όταν όμως δεν μπορούν να ‘προσανατολίσουν’ το κίνημα προς τα ‘δέοντα’ όταν οι πολίτες π.χ. κάνουν μπλόκο στη βουλή, τότε η ομοφωνία τους   είναι απόλυτη. Καταδικάζουν όλοι, μετά βδελυγμίας την ‘επίθεση’ και  διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους πως πρόκειται για ‘επίθεση ενάντια στη δημοκρατία’

Πέρα όμως από  τους   φαρισαϊσμούς τους, και από τις αστείες και υποκριτικές δικαιολογίες τους, το κίνημα των ανένταχτων, όσο πάει και γιγαντώνεται. Η  ανάγκη για άμεση δημοκρατία γίνεται ολοένα και επιτακτικότερη. Τα κόμματα όμως, από την ίδια τους τη λειτουργία, είναι υποχρεωμένα να σταθούν απέναντι. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στα συμφέροντα λαού και των κομμάτων, δεν     μπορεί να λυθεί με ευχολόγια. Υποχρεώνει τα κόμματα να συνασπιστούν απέναντι στον εν δυνάμει ‘κοινό εχθρό’ που είναι ο λαός. Και υποχρεώνει τον-συνειδητοποιημένο- λαό, να αναζητήσει τον τρόπο που θα στείλει τα κόμματα εκεί που ανήκουν, -στη μελέτη της  Ιστορίας- βρίσκοντας νέους τρόπους πολιτικής  έκφρασης, με στόχο την κατάκτηση της άμεσης δημοκρατίας. 

Δηιδάμεια