Η καθεστωτική βλακεία σε παράκρουση

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

ΟΤΑΝ οι αρχαίοι έλεγαν ότι ο Δίας, αν θέλει κάποιον να καταστρέψει, του αφαιρεί πρώτα το λογικό, συνοψίζανε με δεισιδαιμονική μορφή βαθιές ιστορικές παρατηρήσεις.
Όταν ο Γκαίτε μιλάει για λογικό που γίνεται μωρία, ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα ενός απρόσωπου Δία της ιστορικής διαλεκτικής που στερεί από λογική τους ξοφλημένους πολιτικούς και τους καταδικάζει σε κάθε λογής λάθη, ηλιθιότητες και κακοτυχίες…

ΟΤΑΝ η λαϊκή οργή αρχίζει να ξεχύνεται, σαν ορμητικός χείμαρρος, τότε και οι «λογικοί» του καθεστώτος μωραίνουν, και οι «έξυπνοι» πολιτικοί του διπλωμάτες καταλαμβάνονται από το «αμόκ» της ανοησίας…
Φανταστείτε το τι γίνεται στο παρασιτικό σώμα των ηλιθίων του καθεστώτος και ιδιαίτερα στα ανδρείκελα των μαφιών του χρήματος τα οποία εκτελούν εντολές με το μυαλό, εντελώς, ακούνητο: Εδώ η μωρία και η απάτη παίρνουν μορφές παράνοιας.
Οι σημερινές αστραπές και βροντές της λαϊκής αγανάκτησης δεν βγάζουν μόνο στην επιφάνεια την παρασιτική αποσύνθεση του κυβερνητικού και κομματικού οικοδομήματος, αλλά και τον «αυτοματισμό» της φρενοβλαβούς μωρίας των ανδρεικέλων, όλων των πολιτικών και δημοσιογραφικών κομπογιαννιτών, των «λαγών» και των ποικίλων κλόουν του καθεστώτος.

Μένει κανείς εμβρόντητος από το μέγεθος της πολιτικής και ηθικής μηδαμινότητας, αλλά και ηλιθιότητας τόσο της κυβερνητικής λεπρής καμαρίλας, όσο και εκείνων των πολύχρωμων πολιτικών παρασίτων και «ειδώλων» του συστήματος.

Στο πρόσωπο του πρωθυπουργού συμπυκνώνονται, σαν συνισταμένη, και αποτυπώνονται καθαρά ΟΧΙ μόνο το αδίστακτο και θηριώδες πολιτικό ψεύδος, όχι μόνο η φρενοβλαβής αυθάδεια της απάτης, όχι μόνο οι μύθοι της δωσίλογης υποτέλειας στα αρπακτικά των μαφιών του χρήματος, ΑΛΛΑ και η απέραντη, παράφορη βλακεία.. .

Δεν θα υπήρχε, ίσως, καταλληλότερος από τον ΓΑΠ για να εκφράσει, σήμερα, την παρακμή, τη σήψη και το δωσιλογισμό του καθεστώτος ΣΥΝΟΛΙΚΑ, την ένδεια του πνεύματος, την αχρωμία της συνείδησης, την κυριαρχία της χυδαίας μετριότητας, του ψεύδους και της τυποποιημένης ανοησίας

Στο πρόσωπο του Γιωργάκη διαθλάστηκε ο κυρίαρχος καθεστωτικός λόγος, ο γλοιώδης παρασιτισμός αυτού του κόσμου, η φρίκη της βλακείας, αλλά και το τέλμα, καθώς και η ΥΠΝΩΣΗ ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα που η κοινωνία αρχίζει να οργίζεται, ο λαός να κινείται και να εκδηλώνει στο δρόμο την αγανάκτησή του, οι παλιές σχέσεις κοινωνίας - λαού με την εξουσία ανατρέπονται και η καθεστωτική βλακεία δεν γίνεται απλώς πιο ευδιάκριτη, αλλά απαστράπτουσα…

Το κίνημα της λαϊκής οργής στις Πλατείες και οι εκρηκτικές διεργασίες της εξέλιξής του προκαλούν νευρικούς παροξυσμούς σε όλο το καθεστωτικό οικοδόμημα: Παροξυσμοί που βγάζουν στον αφρό τη δολιότητα, αλλά και την αβυσσαλέα ανοησία των πολιτικών και δημοσιογραφικών ανδρεικέλων και όλων των ποντικιών του καθεστώτος.

Ο ΓΑΠ, παραμιλά ασυνάρτητα παπαγαλίζοντας τα ιδεολογικά κλισέ που του έχουν πει: Την κατάργηση των εθνικών κρατών και την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Τα κινήματα των «αγανακτισμένων», μας είπε ο φουκαράς ΓΑΠ, είναι «παγκόσμια», προϊόντα της παγκοσμιοποίησης (δεν καταλάβαμε αν εννοούσε ότι είναι και οργανωμένα από τους διεθνείς μηχανισμούς), ΤΑ ΟΠΟΙΑ στοχεύουν στην κατάργηση των εθνικών συνόρων και την επιβολή της παγκόσμιας διακυβέρνησης!!!

Οι λαοί εξεγείρονται γιατί δεν θέλουν «εθνικούς» δήμιους, αλλά έναν ενιαίο και παγκόσμιο!!!!!

Τέτοια ανοησία μόνο από τον ΓΑΠ μπορεί να ακούσεις. Ο άνθρωπος μπέρδεψε τους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης (το καναλιζάρισμα της λαϊκής οργής για την παγκόσμια δικτατορία) με τις εξεγέρσεις των λαών και με την κινητικότητα της λαϊκής αγανάκτησης.

Μπέρδεψε τα κλισέ των νεοταξικών του ιδεολογημάτων και τις δικές του επιθυμίες με την κινητικότητα των κοινωνιών και της λαϊκής οργής…

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει και στοιχειωδώς την ιστορία και τη διαλεκτική των λαϊκών κινημάτων.

Μέσα στον καπιταλισμό ΟΛΑ τα κινήματα συνδέουν διαλεκτικά το «εθνικό» με το «διεθνικό», πάντα υπήρχε αυτή η αλληλένδετη αλληλουχία: Από τις μεγάλες εργατικές εξεγέρσεις μέχρι τις εξεγέρσεις της νεολαίας (αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για κάθε ανδρείκελο του καθεστώτος, για κάθε «χρήσιμο ηλίθιο»…).

Το τυχοδιωκτικό και γραφικό αντίγραφο της καθεστωτικής απάτης και βλακείας είναι ο κλόουν Καρατζαφέρης.



Βρίσκεται και αυτός σε τέτοιο νευρικό παροξυσμό που καθημερινά εκτοξεύει ποικίλους χρησμούς βλακείας: Η τυποποιημένη ανοησία των λασπωμένων και γραφικών «λαγών».

Μας δήλωσε, λοιπόν, ότι σκέφτεται να αποσύρει το κόμμα του από τη Βουλή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη ΜΗ επίτευξη της Συναίνεσης.

Τη γελοιότητα του ανθρώπου την ζωγράφισε εύστοχα ο Σαμαράς: παρακάλεσε τον ΓΑΠ να του δώσει ένα υπουργείο για να «ησυχάσουμε»!!!

Φυσικά πίσω από το «γελοίο» του Καρατζαφέρη υπάρχουν οι πολιτικοί σχεδιασμοί των «νταβάδων» (το έχουμε αναλύσει πολλές φορές).

Απλώς, μέσα στη νευρική παράκρουσή του, ο κλόουν-«λαγός», έχασε το μέτρο της βλακείας, αλλά και το τι είπε μία μέρα πριν, όταν «μάλωνε» τους «αγανακτισμένους» επειδή χλεύαζαν τη Βουλή, το «ναό της Δημοκρατίας».

Τη μία μέρα κατηγορούσε τους εξεγερμένους για προσβολή του «ναού της Δημοκρατίας» και την επόμενη δηλώνει, για δημαγωγική κατανάλωση, ότι θα φύγει και ο ίδιος από το «ναό της Δημοκρατίας»!!!!

Τέτοια παραληρήματα βλακείας και πολιτικής απατεωνιάς!!!

Τέλος διαβάσαμε ότι και κάποιοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ στέλνουν τελεσίγραφο στο Γιώργο…



Καλά δεν βαρέθηκαν με το να επαναλαμβάνουν πληκτικά τέτοιες βλακώδεις δηλώσεις «ανταρσιών»;

Εικόνα και ομοίωση της καθεστωτικής αχρειότητας, στο πιο ελεεινό αποτύπωμά της (πασοκικό), είναι και κάθε τόσο και λιγάκι βρυχώνται σαν τα ποντίκια.

Εδώ η κυβέρνησή τους δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο και αυτοί ακόμα στέλνουν μηνύματα στο Γιώργο: Η απάτη και η ανοησία του ποντικιού σε παράκρουση και αυτή…