Είναι γνωστό το πολιτικό αξίωμα: «Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλα το»!
Όταν σε φιλά λοιπόν και σε επαινεί ο αντίπαλος το λιγότερο που πρέπει να σκεφτείς είναι ότι ετοιμάζεται να σε δαγκώσει…
Ένας
μεγάλος Γερμανός Επαναστάτης, Ο Καρλ Λίμπνεχτ, όταν χειροκρότησαν την
ομιλία του οι πολιτικοί του καθεστώτος, σηκώθηκε και ανακάλεσε τα όσο
είπε, λέγοντας: «Το να χειροκροτούν αυτά που είπα οι ταξικοί μου
αντίπαλοι σημαίνει ότι είναι λάθος και τα ανακαλώ»!
ΣΗΜΕΡΑ
σύσσωμες οι δυνάμεις του καθεστώτος επαινούν, ακόμα και υμνολογούν, το
«κίνημα των αγανακτισμένων» και εμείς «μεθάμε» και δεν αναρωτιόμαστε το
ΓΙΑΤΙ το καθεστώς χειροκροτεί ένα «κίνημα» που εξωτερικά, σε
συνθηματολογία και πολιτικές εκλαϊκεύσεις, στρέφεται εναντίον των
δυνάμεων του καθεστώτος.......
ΟΛΟΙ
μιλάνε με καλά λόγια για το «ακηδεμόνευτο», το «νέο» αυτό «κίνημα» που
εκρέει τη λάβα της λαϊκής οργής, έτσι χύμα, χωρίς ιδεολογική, πολιτική
και οργανωτική κοίτη…
Πολιτικοί, οικονομολόγοι,
κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, διανοούμενοι πολύχρωμοι, δημοσιογράφοι
(κυρίως αυτοί), ειδικοί της κοινής γνώμης και πολλοί άλλοι ηλίθιοι
μαϊντανοί των ΜΜΕ, ΟΛΟΙ αυτοί που χαϊδεύονται, σαν τις πόρνες, με την
εξουσία και τους «νταβάδες» της, μιλούν ακατάπαυστα για το «σοβαρό»
αυτό «κίνημα των αγανακτισμένων» και τα «μεγάλα», «ιστορικά» του
μηνύματα…
ΟΛΟΙ, λοιπόν, αυτοί που
τους τρέχουν τα σάλια και κουνάνε την ουρά τους από χαρά όταν πρόκειται
να φανούν χρήσιμοι στα αφεντικά τους, ΣΠΕΥΔΟΥΝ να «μυρίσουν» αυτό το «νέο» φαινόμενο των «αγανακτισμένων»…
ΣΠΕΥΔΟΥΝ να δώσουν τις ερμηνείες που θέλουν και βολεύουν τα αφεντικά τους.
Και αυτό που θέλουν σήμερα τα αφεντικά, αυτό που βολεύει τα καταχθόνια σχέδιά τους, είναι: Η
αγανάκτηση για την αγανάκτηση, το σύνθημα για το σύνθημα, η κραυγή για
την κραυγή, η αντικαθεστωτική ρητορεία για τη ρητορεία, το αυθόρμητο
για το αυθόρμητο, το ειρηνικό κίνημα για το ειρηνικό κίνημα, το
«ακηδεμόνευτο» για το «ακηδεμόνευτο»…
Πιο συγκεκριμένα, αυτό
που θέλουν τα αφεντικά και βολεύει τους σχεδιασμούς τους είναι η λαϊκή
οργή να στραφεί σε κάποιες πυώδεις, εξωτερικές φουσκάλες της
καθεστωτικής σήψης (κόμματα, συνδικάτα, κ.λπ) και να μην μπει το
νυστέρι βαθιά στην πληγή: στις πηγές
και τις κεντρικές εστίες της σήψης και στους ίδιους τους «νταβάδες»,
τους πρωτογενείς παραγωγούς της κρίσης, της σήψης, της λεηλασίας του
λαού και της καταστροφής των κοινωνιών…
Με δύο λόγια να στραφεί και να
καναλιζαριστεί η λαϊκή οργή ΟΧΙ εναντίον των αιτίων (των θεμελίων του
καθεστώτος), αλλά εναντίον κάποιων πυωδών εξωτερικών συμπτωμάτων του
καθεστώτος: Να κτυπηθεί το σαμάρι και όχι ο γάιδαρος…
Ταυτόχρονα, να προωθηθεί και το κεντρικό ιδεολόγημα του νεοταξικού πλανητικού ολοκληρωτισμού: Με
πρόσχημα τις πυώδεις φουσκάλες (την παρακμή και τη σήψη των κομμάτων,
συνδικάτων και «παραγόντων» του καθεστώτος) να ισοπεδωθεί κάθε έννοια
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ και ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ, κάθε έννοια κοινωνικού, εθνικού
και πολιτικού ιστού…
Και είναι ακριβώς αυτό που επαινείται και χειροκροτείται αφηνιασμένα στο «κίνημα των αγανακτισμένων»: Ότι
δεν διαθέτει τους «αμαρτωλούς» ιστούς της ιδεολογικής, πολιτικής και
οργανωτικής ΣΥΝΟΧΗΣ, δεν διαθέτει αποκρυσταλλωμένους άξονες πολιτικών
και οργανωτικών στοχεύσεων, δεν διαθέτει στρατηγική, πρόγραμμα,
οργάνωση, καθοδήγηση, ηγεσία, ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ…
Αυτό που υψώνουν σαν
«σκιάχτρο», όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις, είναι ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ της
Πολιτικής και της Οργάνωσης, ο διάβολος της «κηδεμονίας»!!!
Το
«ακηδεμόνευτο», όμως είναι ένας ΜΥΘΟΣ, το ίδιο όπως το «ανεξάρτητο», η
«ελευθερία της έκφρασης», η «αντικειμενική» και «αμερόληπτη ενημέρωση»
κ.λπ…
Δεν υπάρχει τίποτα «ακηδεμόνευτο», «ανεξάρτητο» και «ελεύθερο»: Αυτοί είναι μύθοι της καθεστωτικής ιδεολογίας για να εξαπατούν τους λαούς.
Ένα αυθεντικό επαναστατικό
κίνημα πάντα «κηδεμονεύεται» ιδεολογικά και πολιτικά και είναι
ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ στις ανάγκες της επαναστατικής του δράσης.
Και το πλέον αυθόρμητο λαϊκό κίνημα έχει τα πολιτικά έμβρυα της καθοδήγησης και τους οργανωτικούς του ιμάντες.
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου η οποία έγινε ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στα κόμματα
είχε τα οργανωτικά της έμβρυα, τους καθοδηγητές της, τους πολιτικούς
εκφραστές της και τους ηγέτες της, τους επικυρωμένους από την πορεία
του αγώνα: ΟΛΟΙ ΟΡΑΤΟΙ, με ΠΡΟΣΩΠΟ και όχι κρυφοί και χωρίς πρόσωπο...
Το «ακηδεμόνευτο» είναι ΜΥΘΟΣ.
ΚΙΝΗΜΑ
που ισχυρίζεται ότι δεν κηδεμονεύεται από ΠΟΥΘΕΝΑ και δεν έχει ΟΡΑΤΑ τα
έμβρυα της δημιουργίας του και ΠΡΟΣΩΠΑ καθοδήγησης, ένα τέτοιο «κίνημα»
κηδεμονεύεται από το καθεστώς, τους μηχανισμούς του και τους κρυφούς
ανθρώπους του.
Κινήματα που να βγαίνουν από το κεφάλι της Αθηνάς, έτσι δια μαγείας, δεν ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Η λαϊκή ΟΡΓΗ για να εκδηλωθεί θα πρέπει να υπάρξουν ιμάντες της κίνησης, πυροδότες και «έμβρυα» οργάνωσης.
Η σημερινή έκρηξη της λαϊκής αγανάκτησης δεν είναι χωρίς κηδεμόνες.
Έχει κηδεμόνες και «πυροδότες» με όνομα και ταυτότητα και με χρώμα: Το
καθεστώς, οι υπηρεσίες του και τα μίσθαρνα «αριστερά» τους όργανα.
Αυτό ήταν ορατό και δια γυμνού οφθαλμού από την αρχή: Από την οργιώδη προβολή και διαφήμιση των ΜΜΕ: Ηλεκτρονικών και έντυπων.
ΣΗΜΕΡΑ αρχίζουν να βλέπουν την κηδεμονία και πολλοί που στην αρχή πίστεψαν ότι ήρθε η ΕΞΕΓΕΡΣΗ που θα σαρώσει τα πάντα…
Το ζήτημα των ζητημάτων που παιζόταν μέχρι σήμερα ήταν τούτο: Το
πώς η δυναμική της εκρηκτικής λαϊκής οργής που μπήκε σε κίνηση θα
ξεπεράσει τους αρχικούς «κηδεμόνες» και τους «οργανωτές», θα τους
σαρώσει και θα εκφραστεί σε μια ΔΙΚΗ του, αυθεντικά επαναστατική
ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ.
Οι πολιτικές, όμως, δυνάμεις
που θα μπορούσαν να παρέμβουν ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΑ μέσα σ’ αυτή την πλημμυρίδα
της λαϊκής αγανάκτησης και να βοηθήσουν στο σάρωμα των καθεστωτικών
φραγμάτων και «κηδεμόνων», δεν υπάρχουν ακόμα ή είναι δραματικά
αδύνατες…
Η
Κάτω Πλατεία, δηλαδή οι εθνομηδενιστικοί, πολυπολιτισμικοί ιμάντες της
Νέας Τάξης (τα κρυφά «αριστερά» τάγματα της καθεστωτικής κηδεμονίας)
είναι που βάζουν το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα σε αυτή τη «χύμα»
λαϊκή αγανάκτηση…
Γι αυτό περιφέρουν τον Τσίπρα από κανάλι σε κανάλι για να υμνήσει το μέγα αυτό «ακηδεμόνευτο» πολιτικό φαινόμενο.
Το ίδιο έκανε, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και στα «Δεκεμβριανά» του 2008: Και
τότε μιλούσαν για «εξέγερση» της νεολαίας και του ελληνικού λαού, χωρίς
ιστορικό προηγούμενο (από κοινού με τους μεγάλους καθοδηγητές: Τα ΜΜΕ).
Μετά, βεβαίως, μπροστά
στη γενική καταδίκη της κουκουλοφόρικης «εξέγερσης», άλλαξε ρότα και ο
Τσίπρας και καταδίκασε και αυτός τη «μεγαλύτερη εξέγερση» της νεολαίας: η αποθέωση του οπορτουνισμού των καθεστωτικών προβοκατόρων…
Σήμερα
βγαίνει και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, έκθαμβος, συγκλονισμένος και
εντυπωσιασμένος από το «νέο φαινόμενο» του κινήματος των
«αγανακτισμένων» να δηλώσει ότι η «Αριστερά» χρειάζεται ένα νέο
«Κεφάλαιο» του Μαρξ και ένα «νέο Μπολσεβικισμό».
Μπράβο μεγάλε «θεωρητικέ» της «Αριστεράς»: Πέταξες με συνοπτικές διαδικασίες το «Κεφάλαιο» του Μαρξ και το Λενινισμό στον κάλαθο των αχρήστων!!!
Το νέο «Ευαγγέλιο» είναι πλέον
ο «διεθνισμός» του χρήματος, τα πολυπολιτισμικά του ιδεολογήματα, οι
εισβολές των λαθρομεταναστών και οι παρελάσεις των γκέι, των
μειονοτήτων και κάθε κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής διαστροφής…
Πάντως,
ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αυτή η εκρηκτική λαϊκή αγανάκτηση που έχει
ξεχυθεί, σαν καυτή λάβα, σε όλη την Ελλάδα, θα αξιοποιηθεί, βεβαίως, σε
ένα πρώτο στάδιο, από το καθεστώς (ακόμα και κόμμα, «άμεσης
δημοκρατίας», σκέφτονται να φτιάξουν από τους «αγανακτισμένους»), αλλά
θα αποτελέσει και μια πελώρια δεξαμενή πολύτιμων πολιτικών εμπειριών
για τους νέους αγωνιστές
Εμπειρίες που θα γονιμοποιηθούν και θα αποτελέσουν επαναστατική μαγιά για τους αγώνες που έρχονται…
Ρεσάλτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου