Η απόρρητη έκθεση για το χρέος

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Oι συντάκτες του σχεδίου τονίζουν ότι θα αποφευ­χθεί η ενεργοποίηση των CDs, αφού δεν θα εξανα­γκα­στούν οι επενδυτές σε λύσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν

Μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση, που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες και δημιουργεί αισιόδοξες προοπτικές εν όψει και της Συνόδου Κορυφής την ερχόμενη Πέμπτη, φαίνεται ότι "κυοφόρησε" η συνάντηση της Ρώμης μεταξύ των Ευρωπαίων τραπεζιτών, όπου συζητείται η συμμετοχή των ιδιωτών στο ελληνικό πακέτο.

Αν υιοθετηθούν οι προτάσεις αυτές, μπορούν να μειώσουν σημαντικά την ανάγκη για επίσημη χρηματοδότηση μετά το νέο τριετές πρόγραμμα και να επιτρέψουν στην Ελλάδα...

να ανακτήσει την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, "ίσως ήδη από τα τέλη του 2013", όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά.

Στην έκθεση γίνεται σαφής αναφορά στην αναπόφευκτη -όπως τη χαρακτηρίζει- οικονομική απώλεια για τους επενδυτές, ωστόσο χαρακτηρίζει τις απώλειες αυτές διαχειρίσιμες, συμπεριλαμβάνοντας τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η... απόσβεση.
Για τα ιδρύματα και τους φορείς που θα πληγούν, μπορεί να καλυφθούν τα κεφάλαια που απαιτούνται από το νέο πακέτο βοήθειας.

Το κρίσιμο σημείο στο σχέδιο είναι η αντίδραση των Oίκων Aξιολόγησης, οι οποίοι -όπως παραδέχονται οι συντάκτες του σχεδίου- είναι πολύ πιθανό να θεωρήσουν ότι θα υπάρξει κατάσταση επιλεκτικής χρεοκοπίας.

Ομως, όπως τονίζεται, σε μια τέτοια περίπτωση είναι πιθανό να αποφευχθεί η ενεργοποίηση της διαδικασίας των CDS εφόσον αποφευχθούν ενέργειες που παραπέμπουν σε δράσεις οι οποίες εξαναγκάζουν τους επενδυτές να κάνουν συγκεκριμένες κινήσεις.

Αυτή η παράγραφος της έκθεσης φαίνεται πως έχει συμβάλει στη δρομολόγηση της πολυπόθητης συμφωνίας, καθώς μάλλον έχουν αποδώσει οι μυστικές διεργασίες μεταξύ κορυφαίων οικονομολόγων και νομικών το τελευταίο δίμηνο. Από τότε δηλαδή που ξεκίνησε η έρευνα για το τι αποτελεί πιστωτικό γεγονός και τι όχι, και το πώς αυτό μπορεί να παρακαμφθεί.

Η βασική πρόταση είναι να χειριστούμε τις ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας και τη βιωσιμότητα του χρέους της μέσω ενός "μενού" επιλογών, που θα είναι σχεδιασμένες ώστε να κινητοποιήσουν σε ποσοστό έως 90% τους ιδιώτες κατόχους του ελληνικού χρέους μέσα στο ευρύτερο φάσμα των επενδυτών. Κάτι τέτοιο θα καλύψει όλο το εύρος της ιδιωτικής κατοχής του ελληνικού χρέους (κυρίως τράπεζες), που ανέρχεται σε περίπου 240 δισ. ευρώ. Θα μείωνε επίσης δραστικά τις επίσημες ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας και θα έθετε το ελληνικό χρέος σε μια πιο βιώσιμη πορεία.

Αναπόφευκτα θα συμπεριελάμβανε οικονομικές απώλειες για τους επενδυτές, απώλειες που ωστόσο θα ήταν διαχειρίσιμες. Οι προτάσεις θα μπορούσαν επίσης να μειώσουν σημαντικά την ανάγκη για επίσημη χρηματοδότηση μετά το νέο τριετές πρόγραμμα και να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, ίσως ήδη από τα τέλη του 2013.

Παράλληλα με τη συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα θα απαιτηθεί η συνδρομή επίσημων πηγών χρηματοδότησης (Προσωρινός Μηχανισμός Στήριξης / ΔΝΤ), για να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα προσαρμογής της Ελλάδας και να καλυφθούν οι ανάγκες πιστωτικής ενίσχυσης (εκτιμώνται στα 60 δισ. ευρώ).

Εάν αποδειχθούν επιτυχημένες, οι παρακάτω προτάσεις θα σταθεροποιήσουν και, ενδεχομένως, θα μετριάσουν την ανάγκη χρηματοδότησης από ΕΕ/ΔΝΤ για τα επόμενα τρία χρόνια, εξαλείφοντας παράλληλα τη χρονική επέκταση τέτοιων αναγκών.

Απαραίτητο είναι, βέβαια, κατά τη διάρκεια της επόμενης τριετίας, αλλά και αργότερα, η Ελλάδα να μείνει αυστηρά προσηλωμένη στους στόχους προσαρμογής, έτσι ώστε να επιτύχει τη συμφωνημένη περαιτέρω βελτίωση του πρωτογενούς προϋπολογισμού και της αποτελεσματικότητας της ελληνικής οικονομίας. Στο τέλος του τριετούς προγράμματος ο κύριος όγκος του ελληνικού χρέους δεν θα βρίσκεται σε επίσημα χέρια και θα αφορά ένα μείγμα δημόσιων και ιδιωτών πιστωτών, με τον επίσημο τομέα να μειώνει την έκθεσή του στην Ελλάδα για το υπόλοιπο της δεκαετίας.

Πιο συγκεκριμένα, το "μενού" των επιλογών περιλαμβάνει τα εξής:

Επιλογή 1: Διακράτηση - Επιμήκυνση

100% επιμήκυνση των ομολόγων που λήγουν κατά το διάστημα μέχρι το 2020 (περίπου 160 δισ. ευρώ).

• Με κουπόνι στην ονομαστική αξία με εξασφαλίσεις (δεν καθορίζονται).
• Με επιμήκυνση για τριάντα (30) χρόνια με κουπόνι χαμηλότερο από τα τρέχοντα επίπεδα της αγοράς (σταθερά ή κυμαινόμενα, συνδεδεμένα με το μέσο swap rate συν τα ανάλογα περιθώρια).
• Με ομόλογα ετήσιας απόδοσης ή ομόλογα που πληρώνονται στη λήξη τους.

Επιλογή 2: Ανταλλαγή χρέους

Το 100% των ομολόγων θα μπορούσε να ανταλλαχθεί με νέα 30ετή ομόλογα που πληρώνονται στη λήξη τους.

Εχουμε δύο παραλλαγές:

• Τα νέα ομόλογα θα είναι στην ονομαστική αξία των παλιών, αλλά με μικρότερο επιτόκιο.
• Τα νέα ομόλογα θα αγοραστούν σε τιμή μικρότερη της ονομαστικής ("κούρεμα").

Οι εξασφαλίσεις για το σύνολο των κεφαλαίων θα απαιτήσουν είτε ενεχυρίαση είτε ασφαλιστική κάλυψη - εγγύηση (πιθανότατα από την ΕΕ).

Επιλογή 3: Επαναγορά του χρέους με μετρητά

Στόχος τα ομόλογα που λήγουν το προσεχές διάστημα, με μεγάλες εκπτώσεις στη δευτερογενή αγορά προκειμένου να επιτευχθεί μια σημαντική ονομαστική μείωση του χρέους και να μειωθούν οι ανάγκες χρηματοδότησης για τα επόμενα τρία χρόνια σε σχέση με τις λήξεις των αντίστοιχων ομολόγων.

- Ενα αρχικό ταμείο 30-40 δισ. ευρώ για επαναγορά με μετρητά θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από τον Προσωρινό Μηχανισμό Στήριξης (10 δισ. ευρώ), τους πόρους του ΔΝΤ (10 δισ.) και επίσημη στήριξη εκτός Ευρώπης (10-20 δισ.), υπό τη συγχρηματοδότηση του προγράμματος του ΔΝΤ.

Με βάση τα παραπάνω κρίνουμε ότι είναι απαραίτητο να υπάρχουν αυτές οι επιλογές για να μεγιστοποιηθεί η συμμετοχή των επενδυτών. Κρίνουμε επίσης ότι είναι πολύ πιθανόν οι Οίκοι Αξιολόγησης να θεωρήσουν ότι έχουμε κατάσταση επιλεκτικής χρεοκοπίας. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι πιθανό να αποφευχθεί η ενεργοποίηση της διαδικασίας των CDS, εφόσον αποφευχθούν ενέργειες που παραπέμπουν σε δράσεις οι οποίες εξαναγκάζουν τους επενδυτές να κάνουν συγκεκριμένες κινήσεις.

Τα συνολικά πλεονεκτήματα της εφαρμογής των προτάσεων θα είναι σημαντικά, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά: ενίσχυση της εμπιστοσύνης των αγορών, έναρξη της αντιμετώπισης των ανησυχιών για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονη διευκόλυνση της ταχύτερης επιστροφής της Ελλάδας στις χρηματαγορές. Κάποιες πρώτες εκτιμήσεις καταδεικνύουν ότι ο ιδιωτικός τομέας θα κάλυπτε τουλάχιστον το 25% των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας για τα επόμενα χρόνια, ενώ παράλληλα θα προέκυπτε μια ονομαστική μείωση του χρέους της τάξης του 10-15% του ΑΕΠ.

Έθνος