Γράφει ο ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ
Λέκτορας Παν/μίου Πατρών
Aκόμα υπάρχει κάποιο μικρό κομπόδεμα στο κάθε νοικοκυριό, που συμπληρώνει το συρρικνωμένο του εισόδημα. Ακόμα στον καθένα μας λειτουργεί η απώθηση, σαν ο πιο σημαντικός μηχανισμός άμυνας του εγώ, που διώχνει από το συνειδητό ότι ενοχλεί και φοβίζει και έτσι ήρεμοι συνεχίζουμε τη ζωή μας.
Ακόμα βλέπουμε σχεδόν όπως πριν το κοινωνικό μας περιβάλλον και ξεγελιόμαστε, αφού ζει κι' αυτό με τις παλιές συνήθειες της παρακμής του.
Γι' αυτό λοιπόν φαίνεται δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει ότι το πανηγύρι των ελαττωμάτων μας--έτσι όπως από το 1981 και μετά γιγαντώθηκαν και μας εκμαύλισαν, σε ένα δύο χρόνια θα τελειώσει πολύ άσχημα και τα φώτα της καλοπέρασης, αλλά και της επιβίωσης για πολλούς, θα χαμηλώσουν επικίνδυνα και δραματικά.....
Γι' αυτό και πολύ λίγο ως τώρα έχουμε αλλάξει νοοτροπία και ας μας προειδοποιούν κάποιες γραφίδες πως το κατρακύλισμα μέχρι τον Καιάδα της χρεοκοπίας θα είναι πολύ επώδυνο.
Όταν όμως θα το καταλάβουμε θα είναι πολύ αργά για να ψαχτεί ο καθένας μας για ευθύνες, αφού τότε δεν θα βρίσκουμε δικαιολογίες για τα λάθη μας και απάντηση στις σκληρές απορίες.
Τι έγινε λοιπόν και φτάσαμε ως εδώ;
Τι έγινε και τα άνεργα παιδιά μας χάνουνε το γέλιο τους;
Τι έγινε και εξαθλιώνονται οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί;
Γιατί γεμίζει ο τόπος μας τοκογλύφους, σαράφηδες και μαυραγορίτες;
Γιατί η εγκληματικότητα κατάργησε την ελευθερία μας και απειλεί τη ζωή μας;
Γιατί πλημμυρίσαμε από μυριάδες απελπισμένους και εξαγριωμένους μετανάστες;
Γιατί απειλείται η εθνική μας κυριαρχία από δανειστές και γείτονες;
Τι βρώμικα τελικά σχέδια έχουν εξυφάνει σε βάρος της πατρίδας μας;
Ναι, απειλητικό έρχεται το άγριο σκοτάδι που θα κάνει τις ανησυχίες δραματική πραγματικότητα και την αξιοπρέπεια περιττή αξία ζωής.
Με εμάς όλους γονατισμένους, αλλά και γαντζωμένους σε τραχιά ένστικτα, να ανεχόμαστε ανήμποροι τον τρόμο απ' το μαστίγιο τους, που στην κάθε νέα «σωτήρια» και σαδιστική δόση θανάτου--που μόνον την τελική μας πτώχευση αναβάλλει, θα μας βρίσκει και με λιγότερη αντοχή.
Ως πότε όμως και ως που αυτός ο εφιάλτης;
Και μετά τι;
Μετά ταπείνωση, ντροπή και πόνος.
Και τότε—μακάρι έστω και τότε, ίσως συνέλθουμε και σηκώσουμε τα μανίκια της ιστορίας μας .
Και αν είμαστε τυχεροί μπορεί να εκλεγεί με του λαού την απόφαση κάποιος «ανυπάκουος» ηγέτης για να μας χαράξει ένα νέο και ελπιδοφόρο ξεκίνημα με εμάς όλους αδιάσπαστα ενωμένους σε μια πανίσχυρη πατριωτική, δημοκρατική και υπερταξική αλληλεγγύη και σύμπνοια.
Μήπως έτσι και προλάβουμε τα χειρότερα που έρχονται και που τόσο ύποπτα προκαλεί και επιταχύνει ο σημερινός αναξιόπιστος και επικίνδυνος πρωθυπουργός, που τόσο πολύ θαυμάζει και ονειρεύεται την παγκόσμια διακυβέρνηση!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου