Τά θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως. Αρχιμ. Σαράντη Σαράντου

Ἡ ἀκολουθοῦσα ὁμιλία τοῦ π. Σαράντη Σαράντου μέ θέμα: 

«Τά θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως» πραγματοποιήθηκε στό ἐνοριακό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, τό Σάββατο στίς 19 Ἰουνίου 2011 καί ὥρα 17^ην .  

 Δεύτερη ὁμιλία μέ συναφές θέμα ἦταν τοῦ Δικηγόρου κ. Ἰωάννη Ζερβοῦ. 

Μετά τίς ὁμιλίες ἡ σύνεδροι παρακολούθησαν τήν ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τέλος διεξήχθη συζήτηση.

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ὀργανώθηκε....
ἀπό τή «Διαβαλκανική» ὡς προετοιμασία τοῦ Συνεδρίου πού θά ἐπακολουθήσει στή Ρουμανία.

Ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ σημερινή κρίση;

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (+1956)

(Τό κείμενο ἐγράφη πρίν ὀγδόντα σχεδόν χρόνια! Τότε πού ἡ Ἀμερική καί ὁ κόσμος ὅλος συγκλονιζόταν ἀπό τό οἰκονομικό κράχ τοῦ 1929. Τό κείμενο τοῦ Σέρ­βου τότε Ἱεράρχου, Μητροπολίτου Ἀχρίδος, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς εἶναι σάν νά ἐγράφη σήμερα).

Ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ σημερινή κρίση;

Μέ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπό ποῦ προέρχε­ται ἡ σημερινή κρίση καί τί σημαίνει αὐτή. Ποιός εἶμαι ἐγώ γιά νά μέ ρωτᾶς γιά ἕνα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μί­λα, ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπό τή σιωπή», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο πού θεω­ρῶ  ὅτι ἡ σιωπή εἶναι τώρα καλύτερη ἀπό κάθε ὁμιλία, ὅμως λόγω ἀγάπης πρός ἐσένα, θά σοῦ ἐκθέσω ἐκεῖ­να πού σκέπτομαι περί αὐτοῦ πού ρώτησες.

Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνική λέξη καί σημαίνει δίκη. Στήν Ἁγία Γραφή αὐτή ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλές φορές. Ἔτσι ὁ ψαλμωδός λέει: «διά τοῦτο οὐκ ἀναστή­σονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σέ ἄλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καί κρίσιν ἄσομαί Σοι, Κύ­ριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ὁ σοφός Σολομώντας γράφει, ὅτι «παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια». (Παρ. Σολ. 16, 33). Ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας εἶπε «ἀλλά τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» (Ἰωάν. 5, 22), ἐνῶ λίγο πιό κάτω λέγει πάλι «νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. 12, 31). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει «ὅτι ὁ καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρῖμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πετρ. 4, 17).

Ἀντικατάστησε τή λέξη «κρίση» μέ τή λέξη «δίκη» καί διάβασε: «Διά τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκη» ἤ «ἀλλά τήν δίκην πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» ἤ «νῦν δίκη ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» ἤ ὅτι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι δικᾶσαι ζῶντας καί νεκρούς».

Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιοῦσαν τή λέξη «δίκη»  ἀντί γιά τή λέξη «κρίση», ὅποτε καί νά τούς ἔβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τήν παλιά καί τό κατανοητό ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἤ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί καί ἄλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».

Καί αὐτό σημαίνει: κρίση μέσα ἀπό ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπό πλημμῦρες, μέσα ἀπό πολέμους, μέσα ἀπό ἐπιδημίες κ.λπ. Καί τή σημερινή χρηματικο-οικονομική δυσκολία ὁ λαός τήν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δέν λέει ἡ «δίκη» ἀλλά ἡ «κρίση». Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νά πολλα­πλασιάζεται μέ τό νά γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μέ τήν κατανοητή λέξη «δίκη», ἦταν γνωστή καί ἡ αἰτία, λόγω τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία, ἦταν γνω­στός καί ὁ Δικαστής, ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τή δυσκολία, ἦταν γνωστός καί ὁ σκοπός τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας. 

Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη «κρίση», λέξη ἀκα­ταλαβίστικη σέ ὅλους, κανείς δέν ξέρει πιά νά ἐξηγήσει οὔτε γιά ποιό λόγο, οὔτε ἀπό Ποιόν, οὔτε ὡς πρός τί. Μόνο σ' αὐτό διαφέρει ἡ τωρινή κρίση ἀπό τίς κρίσεις πού προέρχονται ἀπό τήν ξηρασία ἤ τήν πλημμύρα ἤ τόν πόλεμο ἤ τήν ἐπιδημία ἤ τούς πνιγμούς ἤ κάποιους ἄλλους πειρασμούς.

Μέ ρωτᾶς γιά τήν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης, ἤ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης! Ἡ αἰτία εἶναι πάντα ἡ ἴδια. Ἡ αἰτία γιά τίς ξηρασίες, τίς πλημμῦρες, τίς ἐπιδημίες καί ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αἰτία καί γιά τήν τωρινή κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τό  Θεό. Μέ τήν ἁμαρτία τῆς Θεο-αποστα­σίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτή τήν κρίση καί ὁ Θεός τήν ἐπέτρεψε, ὥστε νά ξυπνήσει τούς ἀνθρώ­πους, νά τούς κάνει ἐνσυνείδητους, πνευματικούς καί νά τούς γυρίσει πρός Ἐκεῖνον. 

Στίς μοντέρνες ἁμαρτίες­,  μοντέρνα καί ἡ κρίση. Καί ὄντως ὁ Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ὥστε νά τό συνειδητο­ποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τίς τράπε­ζες, τά χρηματιστήρια, τίς οἰκονομίες, τό συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τά τραπέζια στίς συναλ­λαγές σ' ὅλο τόν κόσμο, ὅπως κάποτε στό ναό τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μετα­ξύ ἐμπόρων καί αὐτῶν πού ἀνταλ­λάσ­σουν τό χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καί φόβο. Ὅλα αὐτά τά ἔκανε γιά νά ξυπνήσουν τά ὑπερήφανα κε­φα­λάκια τῶν σοφῶν τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς, γιά νά ἔλθουν εἰς ἑαυτούς καί νά πνευματικο­ποιηθοῦν. Καί ἀπό τήν ἄνεση καί τό ἀγκυροβόλημα στά λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νά θυμηθοῦμε τίς ψυχές μας, νά ἀναγνω­ρί­σουμε τίς ἀνομίες μας καί νά προσκυνήσουμε τόν ὕψι­στο Θεό, τό ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θά διαρκέσει ἡ κρίση; Ὅσο τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώ­πων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νά παραιτηθοῦν μπροστά στόν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καί οἱ λαοί νά θυμηθοῦν τήν ἀκαταλαβίστικη λέξη «κρίση», νά τή μεταφράσουν στή γλῶσσα τους, ὥστε μέ ἀναστεναγμό καί μετάνοια νά φωνάξουν: «ἡ Θεία δίκη»!

Πές καί ἐσύ, τίμιε πατέρα, «ἡ Θεία δίκη», ἀντί ἡ «κρίση» καί ὅλα θά σοῦ γίνουν ξεκάθαρα.

Χαιρετισμούς και ειρήνη

(Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…» Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄ ἐκδ.  «Ἐν πλῷ» Ἀθήνα 2008 σελ. 33-36 Ὁ τίτλος τοῦ πρωτοτύπου εἶναι: «Στόν παπα-Κάραν γιά τήν κρίση τοῦ κόσμου»).

Ξέρουμε φυσικά ὅτι καί σήμερα πολλοί Πατέρες, διανοητές, λόγιοι, κοινωνιολόγοι, προσπαθοῦν μέ τά φῶτα τους καθένας νά ἑρμηνεύσουν τήν παροῦσα οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς ἔχει διάφορες ἀφετηρίες καί κάποια βασικά αἴτια.

Τά πρόδηλα κοσμικά αἴτια εἶναι ὁ εὐδαιμονιστικός καί εὔκολος καταναλωτικός τρόπος ζωῆς, τόν ὁποῖο ἐπηύξησαν τά τρα­πεζικά συστήματα μέ τούς εὔκολους δανεισμούς.  Ἔτσι ἐθίστηκαν καί τά ἄτομα ξεχωριστά ἀλλά καί οἱ οἰκογένειες νά μή ζοῦν ἁπλᾶ καί λιτά κατά τά Εὐαγγελικά πρότυπα.  Ὁ ζαλισμένος ἀπό τήν ὑπερκατανάλωση ἄνθρωπος ἀπώλεσε τήν ἱκανότητα διακριτικῆς διαχειρήσεως τῶν ὑλικῶν του, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἀποπροσα­νατολισθεῖ καί πνευματικά.

Ἐμεῖς θά ἐπικεντρωθοῦμε στά πνευματικά καί θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως δίνοντας τήν πρωτοπορεία στήν πνευματική ἀνάλυση-ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Κατ’ ἀρχάς θά παραθέσουμε ἀναλυτικά ἑρμηνευτικά σχόλια τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων, πού ἐνδεικτικά παραθέτει ὁ Μητροπολίτης Ἀχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, γιά νά τεκμηριώσει τό λόγο του περί τῆς πραγματικῆς σημασίας τῆς Ἑλληνικῆς λέξεως «κρίση».

  

1.   Κατά τήν μέλλουσα κρίση, ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά περνοῦν διαδοχικά ἀπό τό φοβερό δικαστήριο τοῦ δικαιοκρίτου, ἐσταυρω­μένου γιά τήν ἀγάπη ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τοῦ Ἀναστάντος καί δοξασθέντος Χριστοῦ, δέν θά μποροῦν νά σταθοῦν στά πόδια τους οἱ ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοί.  Σάν ἄχυρο κούφιο καί σάν χνούδι θά μοιάζουν, ἀνήμποροι νά σταθοῦν μπροστά στό ἀσύλληπτο μεγαλεῖο καί στήν ἄκτιστη θεανθρώπινη λαμπρότητα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (ψαλμ. 1,5).

2.     Ἡ εὐσπλαχνία καί ἡ δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τέλειες θεανθρώπινες ἰδιότητές Του, πού τίς ἀντιλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ ἐν Χριστῷ.  Αἰσθανεται τήν ἀσίγαστη ψυχική ἀνάγκη νά εὐχαριστεῖ, νά ὑμνεῖ καί νά δοξάζει τόν Κύριο γι’ αὐτή τήν ἀνεξάντλητη ἀγαπητική συμπεριφορά Του πρός τόν κατ’  εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Του πλασθέντα ἄνθρωπο (Ψαλμ. 100,1).

3.    Διδακτικό κείμενο εἶναι οἱ Παροιμίες Σολομῶντος τῆς Π. Δ.  Ὁ 33^ος στίχος τοῦ 16^ου Κεφαλαίου διατυπώνει τήν ἐμπειρία τοῦ συγγραφέως τοῦ κειμένου.  Κάθε ἄδικο ἀπόκτημα θά χαθεῖ καί θά καταστραφεῖ.  Μόνον ὅσα μέ δίκαιο τρόπο ἔχουν ἀποκτηθεῖ μέ τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου θά μείνουν, θά μποροῦν νά χρησιμοποιη­θοῦν καί νά εὐχαριστήσουν τόν κάτοχό τους.

4.     Στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος λέγει, ὅτι ὁ Θεός Πατέρας δέ δικάζει κανένα.  Ἀπό ἄρρητη θεία πατρική ἀγάπη καί συμφωνία, ὅλη τήν ἐξουσία νά κρίνει τούς ἀνθρώπους τήν ἔχει ἀναθέσει στόν Υἱό, ἔτσι ὥστε ὅλοι νά τιμοῦν τόν Υἱό καθώς τιμοῦν τόν Πατέρα (Ἰωάν. 5,22). 

5.    Ὁμοίως στό 12^ο κεφάλαιο, στίχο 31^ο δηλώνει τήν ὑπερβατι­κότητα τῆς παγκοσμίου κρίσεως.  Ἡ δίκη, τό δικαστήριο ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ καί τώρα.  Μέσα στή συνείδηση ὅλων τῶν ἀνθρώπων πιό ἔντονα ἤ πιό ἥπια δημιουργοῦνται ἐνοχές γιά παράνομες πράξεις ἤ ψυχικές ἁμαρτωλές ἤ ἀντιπαθητικές κινήσεις.  Ἐπιβράβευση, χαρά ἤ βαθειά ἱκανοποίηση ἀναπαύουν  καί τρέψουν τήν ψυχή ἤ καί ὁλόκληρη τήν προσωπικότητα.

6.     Στήν πρώτη Ἐπιστολή τοῦ Πέτρου καί στούς στίχους 17^ο καί 18^ο ὑπολογίζει ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ὅτι εἶναι πιά καιρός νά ἀρχίσει ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ.  Ἡ πρώτη Ἐκκλησία ζοῦσε τήν ἐσχατολογική προσδοκία τοῦ Χριστοῦ καί μαζί βέβαια καί τήν Κρίση Του, τή Δίκη Του.  Καί αὐτή ἡ Δίκη θά ἀρχίσει ἀπό τό λαό τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἐξυπακούεται ὅτι εἶναι πιό ἕτοιμος γιά νά σταθεῖ σ’ αὐτή τή θεία Δίκη.  Φαντασθεῖτε, λέγει λίγο πιό κάτω στό κείμενό του ὁ ἀπόστολος Πέτρος, τί θά γίνει μέ ὅσους δέν δέχονται τό Εὐαγ­γέλιο τοῦ Θεοῦ.  Θά εἶναι ὄντως κρίσιμες καί ὁριακές ὅλες οἱ αἰώ­νιες προοπτικές τῶν ἀνθρώπων.  Ἀφοῦ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται, τί θά γίνει μέ ὅσους δέν ἀποδέχονται τό σωτήριο Εὐαγγέλιο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ;

Κατά τό Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεο ἡ κρίση σχετίζεται μέ τούς πειρασμούς τοῦ Χριστοῦ πού συνίστανται στή φιληδονία (ἄρτοι), φιλοδοξία (πτερύγιο τοῦ Ναοῦ), φιλαργυρία (ἀπόκτηση κάθε ἐξουσίας μέ ὁποιονδήποτε τρόπο).  Ὁ Κύριος τούς ὑπερνίκησε.  Ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος διά τοῦ Κυρίου μόνον νικᾶ διαφορετικά ἡττᾶται, νικιέται εὔκολα.  Ἀπόδειξη ἡ παροῦσα κρίση.

Νομίζουμε ὅτι εἶναι πολύ σημαντικό τό παραπάνω κείμενο τοῦ ἁγίου Νικολόαου Βελιμίροβιτς Μητροπολίτου Ἀχρίδος, γιατί ἤδη πρίν ἀπό ὀγδόντα χρόνια προφητικά, με θεία ὅραση ἀντιλαμβάνεται τό τί γίνεται μέ τούς «ἰσχυρούς» ἐξουσιαστές τῆς γῆς.  Ἡ ἀπό τότε κατασκευαζόμενη αἵρεση τῆς Νέας Ἐποχῆς μηχανευόταν ἐπέμβαση καί διαστροφή σέ ὅλους τούς τομεῖς καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς ἐπιγείου, τῆς βιολογικῆς.   
Ἔτσι τούς ἔβγαινε καί ἔτσι ἀδίστακτα καί σήμερα τούς βγαίνει.  Βρίσκονται καί ἀτομικά ἀλλά καί συνολικά στούς ἀντίποδες τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς.  Δέν κατάλαβαν ἀλλά καί πολέμησαν τή θεανθρώπινη προσωπικότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Τόν πολέμησαν, διέστρεψαν τούς λόγους Του, Τόν μαστίγωσαν, Τόν προπηλάκισαν, Τόν λοιδώρησαν, Τόν σταύρωσαν.  «Τό αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» ἀπεφάν­θησαν.   
Ἔφτασαν νά βάλουν καί τούς ἀπογόνους τους ὡς ἐνέχυρο γιά νά πείσουν καί νά παρασύρουν τούς ὄχλους νά κραυγάσουν ἐναντίον Του.  Ἀβυσσαλέο τό μῖσος τους ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου.  Συνεχίζεται ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, δηλαδή καί ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλου τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.  

Ἀσύλληπτα θαυμαστή ἡ στάση τοῦ Κυρίου μας ἐνώπιον καί τοῦ Συνεδρίου καί τοῦ Πιλάτου καί ὅλων τῶν βασανιστῶν Του.  Κρεμάμενος ἐπί τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, μιλώντας προσευχητικά πρός τόν Πατέρα Του, εὐχήθηκε νά μήν ἐκχυθεῖ ἡ θεία Δίκη ἐναντίον τῶν σταυρωτῶν Του, «οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι».  Ἔχουν διαστραφεῖ ὅλες οἱ λειτουργίες τῆς γνώσεως καί τοῦ νοῦ τους.  Ὁλόκληρη ἡ φυσιολογία τῆς ψυχῆς  τους ἔχει ἀλλοιωθεῖ.  Δέν ἔχουν πιά τήν ἱκανότητα νά φρονοῦν τά σωστά καί νά ἐνεργοῦν ὀρθά, ἀνθρωπιστικά.  

«Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα».  Καταλάβαινε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὅτι εἶναι πιά ἀδύνατη ἡ συνεννόηση μέ τούς ἐξουσιαστές καί μέ τόν παρασυρθέντα μικρονοϊκό καί ὀχλοκρατούμενο ἄνθρωπο.  Γιαυτό καί μέ ἀπόλυτη θεία, Τριαδική συμφωνία, ἐπιλέγεται ὁ ἑκούσιος θάνατος διά Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας, «ἵνα σώσῃ τόν ἄνθρωπον».  Σταυρούμενος καί ἀνιστάμενος ὡς ἡ αὐτοζωΐα, προσλαμβάνοντας μαζί Του ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἀποκαθιστᾷ ἀνανεωμένη, χριστοποιημένη, κρατώντας την αἰωνίως μαζί Του στήν αἰώνια Βασιλεία Του.  Κάθε ἄνθρωπος ἑνούμενος στό Σῶμα Του, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξυγιαίνεται, φωτίζεται καί ζεῖ αἰωνίως μαζί Του σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Οἱ δικοί μας, οἱ ντόπιοι ἐξουσιαστές, τί ρόλο παίζουν;  Ἀσφα­λῶς καί μποροῦσαν νά δανεισθοῦν μέ πολύ μικρότερα ἐπιτόκια.  Διαλέγουν τά ἀνώτερα.  Αὐτό ὑπαγορεύουν οἱ ἐκτός ἐξουσιαστές, οἱ παγκόσμιοι.  Κυριαρχεῖ στούς δικούς μας ἡ νοοτροπία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ἀντίστροφη, ἤ καλύτερα ἡ διάστρο­φη, ἡ καταστρεπτική.  Ὄχι τά φθηνότερα, ἀλλά τά ἀκριβότερα ἐπιτόκια.  Κανένα ἀναπτυξιακό πρόγραμμα.  Ἀπειλές γιά πτώχευση.  Μείωση δραματική μισθῶν, συντάξεων, ἀσφαλιστικῶν παροχῶν, ἀπολύσεις, ἀνεργία.  Πολεμική στίς ἀνθρώπινες ἀξίες, στήν ἱστορία μας, στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. 

Ὀγκώνεται ἡ δοκιμασμένη καί ἀποτυ­χημένη προσπάθεια χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Κράτους.  Ψηφίστηκε ἤδη ὁ περιβόητος Νόμος γιά τήν εἰκαζόμενη συναίνεση δωρεᾶς ἀνθρωπίνων ὀργάνων.  Δημοκρτατικά-ὑποχρεωτικά ὅλοι μας πρέπει νά γίνουμε δωρητές ἀνθρωπίνων ὀργάνων.  Διαφημίζεται ὁ σοδομισμός - ὁμοφυλοφιλία, διαστρέφονται συνειδήσεις, ἐπιλογές, κατευθύνσεις, νεανικοί ὁραματισμοί.  Ἡ Τηλεόραση, ὁ ἄμβωνας τῆς Νέας Ἐποχῆς ὀργιάζει, καταστρέφει, παραπληροφορεῖ.

Τό χειρότερο ὅλων ἡ ἤδη ὑπογραφεῖσα θανατηφόρος δανειακή σύμβαση.  Ἔχουν ὑπογράψει ἕνας ἤ δύο ἀπό τούς κυβερνῆτες μας τήν ἐκποίηση τοῦ ἐδάφους μας, τοῦ ὑπεδάφους, τοῦ ἐναερίου καί θαλασσίου χώρου μας, τῶν πολιτιστικῶν μας θησαυρῶν π.χ. Παρθενώνας, Δελφοί κλπ καί ὅλων τῶν ΔΕΚΟ.  Ἄν κυρώσει ἡ βουλή τῶν Ἑλλήνων τήν ἤδη ὑπογραφεῖσα σύμβαση… εἴμαστε χαμένοι. 

Οἱ πολῖτες κατέβηκαν στίς πλατεῖες.  Καλά ἔκαναν.  Ἴσως ἄριστα.  Κάποιες ἱστοσελίδες μᾶς συνέστησαν μέ κάποια δικά τους ἐπιχειρήματα, ὅτι θά πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί στίς διαδηλώσεις μας.  Ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτές οἱ διαδηλώσεις κατευθύνονται ἀπό προβοκάτορες τῆς Νέας Ἐποχῆς.  Τρανή ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὅλα τά κανάλια, οἱ ἄμβωνες τῆς Νέας Ἐποχῆς, εὐνοοῦν καί διαφημίζουν αὐτόν τό συναγερμό τοῦ λαοῦ.  Πάντως χρειάζεται ἰδιαίτερη νήψη καί προσοχή, γιά νά μή καπελωθεῖ αὐτό τό κίνημα οὔτε καί ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀπό αὐτούς πού ἐπιστημονικά κατεργάζονται τή διαστροφή.

Ὁ καθηγητής τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου πού ἀνῆκε στόν κομματικό χῶρο τοῦ κυβερνῶντος κόμματος ὡς νομικός Σύμβουλος τοῦ Ἀνδρέα  Παπανδρέου κ. Κασιμάτης, ἀπορεῖ καί ἐξίσταται.  Οὔτε τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο, οὔτε τό Ἑλληνικό Σύνταγμα ἐπιτρέπουν τή σύναψη αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς ἐκποιητικῆς Δανειακῆς Συμβάσεως.  Θά τήν ψηφίσουν, θά τήν κυρώσουν οἱ Βουλευτές μας, οἰ ἐκπρόσωποί μας;  Βάσει τῆς ἀντίστροφης λογικῆς τῆς Νέας Ἐποχῆς τῶν ἐξου­σια­στῶν μας, αὐτή εἶναι ἡ μόνη διέξοδός μας, ἡ καταστροφή μας.  Τά συστρατευμένα μέ τή Νέα Ἐποχή κανάλια μάχονται ἀπεγνωσμένα νά μᾶς πείσουν, ὅτι μόνον ἔτσι θά μποροῦμε νά ἔχου­με ἕνα ξεροκόμματο καί ἴσως ὄχι καί αὐτό. 

Ὁ καθηγητής Κασιμάτης μαζί μέ κάποιους ἐγκρίτους νομικούς ἔχουν ὑποβάλει προσφυγή στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας κατά τῆς Δανειακῆς Σύμβασης.

Ἴσως ἀγαπητοί ἀδελφοί παραξενεύεσθε.  Ἐπιτρέπεται σ’ ἕναν ἱερέα νά ἀσχολεῖται μέ τα κοσμικά καί κομματικά πράγματα; Ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις πού ἐπιτρέπουν ἤ ἀπαγορεύουν στούς ἱερεῖς μιά τέτοια προβληματική ἤ ἐνασχόληση.

Βεβαίως, ὡς Χριστιανοί σεβόμαστε τό κάθε πολίτευμα στό ὁποῖο ζοῦμε, ἀλλά ἡ ζωή μας προσδιορίζεται ἀπό τό οὐράνιο πολίτευμα καί τούς πνευματικούς νόμους πού τό διαπνέουν.  Γι’ αὐτό καί οἱ Χριστιανοί μποροῦν νά ζοῦν σέ ὁποιαδήποτε Πατρίδα, μέ τίς ὁποιεσδήποτε κοινωνικές συνθῆκες καί πολιτικές ἐπιλογές, ἀλλά ἐμφοροῦνται ἀπό τό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα καί ἀναδει­κνύονται μάρτυρες καί ὁμολογητές τῆς πίστεως.  Μερικές δέ φορές ὁπου ἐπικρατεῖ πλήρης ἐλευθερία ἐκκοσμίκευση ἡ πίστη, ἐνῶ σέ ἄλλες περιπτώσεις πού ἐπικρατοῦν σκληρές κοινωνικές καί πολιτικές συνθῆκες ἀναδεικνύονται μάρτυρες.  Ὑπάρχουν δέ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὁπως οἱ ἐρημίτες, πού ἀρνήθηκαν καί τό πιό δίκαιο πολίτευμα, καί ἄλλοι, ὅπως οἱ κατά Χριστόν σαλοί, πού ἐνέπαιξαν καί τήν καλύτερη κοινωνική ζωή πού ἀρνεῖται ὅμως τό βάθος τοῦ προσώπου».

Ἡ ἱστορία τῆς Ἑλληνορθόδοξης πατρίδος μας ἔμπρακτα καί διαχρονικά, ἀλλά καί θεολογικά ἔχει κατοχυρώσει μιά τέτοια ἐνασχόληση.  Ὑποστηρίζουμε, μέ ὅσο ἐν ταπεινώσει σθένος διαθέτουμε, ὅτι δέν εἴμαστε μονοφυσῖτες.  Ὁ Κύριός μας ὡς ἄσαρκος Λόγος, μονογενής Υἱός  καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεός ἀληθινός γεννημένος πρό πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρός, θά μποροῦσε νά μήν εἶχε σαρκωθεῖ.  Θά μποροῦσε μαζί μέ τό Θεό Πατέρα καί τό Θεό, τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μήν εἶχε προσλάβει ἐξ ἄκρας συλλήψεως ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπίνη φύση.  

 Δέν ὑπῆρχε καμία, μά καμία ἀνάγκη νά ταπεινωθεῖ ὁ τέλειος Θεός, νά θανατωθεῖ ἀπό τό ἀνίσχυρο πλᾶσμα του.  Θά μποροῦσε ἀπό τά ὕψη τῆς Μεγαλειότητός Του καί τῆς Παντοδυναμίας Του μόνο με νεύματα ἤ καί μέ ἐντολές νά συνετίσει καί νά ἀγκυλώσει στό καλό, στό ἀγαθό, στήν ὑποταγή, στή λατρεία Του, στήν ἀναγνώρισή Του πάντα τά ἔθνη καί πᾶσα πνοή καί ψυχή ζῶσα.  Ὅμως ἄλλως ἔδοξε τῷ Κυρίῳ.  Προτίμησε νά ταπεινωθεῖ, νά προσλάβει τήν ἀχρειότητά μας, νά μή τήν σταυρώσει στανικά, ἀλλά σταυρούμενος ὁ Ἴδιος, νά μᾶς ἀπελευθερώσει ἐκ τῆς δουλείας τῆς παρακοῆς καί τῆς παραφροσύνης μας.  Οὕτως θεϊκῶς, παντελείως ἔδοξε τῷ Κυρίῳ.

Ὁ Κύριός μας ὡς ἄνθρωπος ἔζησε καί ἀσχολήθηκε μέ ὅλα ὅσα ζεῖ καί ἀσχολεῖται ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος.  Δίδαξε καί θαυματούργησε καί μέ τή θεία Του διάκριση μᾶς ἔδωσε τόν τύπο τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ νέου ἀνθρώπου, τοῦ κεχωρισμένου ἀπό τήν παρακοή καί τήν ἁμαρτία. 

Στήν παροῦσα κρίση τό κινδυνευόμενον εἶναι ἡ Πίστη μας καί ἡ Πατρίδα μας. Καί τά  δύο ἀλληλοπεριχωρούμενα σφυροκοποῦνται μετά μανίας ἤ ὑπουλίας ἀπό τήν παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη πραγμάτων.  Μᾶς θέλουν κατ’ οὐσίαν ἀπάτριδες καί ἄθεους, τυφλοπόντικες ἥσυχους καί βολεμμένους. 

Ἡ ἔνδοξη μακραίωνη Ἱστορία μας γέμει ἀγωνιστῶν Ἀρχιε­ρέων Ἱερέων καί μοναχῶν πού ἔδωσαν ἀγῶνες καί μαρτύρησαν γιά νά ἔχουμε ἀδούλωτη καί ἐλεύθερη τήν πατρίδα μας καί ζῶσα τήν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.  Μέσα σ’ αὐτό τό ἅγιο καί θεόπνευστο σχῆμα συνεργασίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας χιλιάδες καί μυριάδες οἰκογένειες ἁγιάσθηκαν εὐτύχησαν καί καταξιώθηκαν ὡς οὐρανοπολῖτες στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Ἐμεῖς ὡς ἀγωνιζόμενοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουμε ἐλπίδα.  «Μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐναντίος»  Ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας.  Ἀφοῦ ὅμως ὁ Ἵδιος ἔπαθε γιά χάρη μας χωρίς νά φταίει σέ τίποτα, (ἄδικα ἔπασχε ὑπέρ ἡμῶν, ἐντελῶς ἄδικα) εἶναι ὕψιστη τιμή καί γιά μᾶς νά ὑφιστάμεθα.  Ἐφ’ ὅσον ἔχουμε καί ἐμεῖς μικρό ἤ μεγάλο μερίδιο εὐθύνης γιά τήν παροῦσα οἰκονομική καί ὄχι μόνο κρίση, κατά μείζονα λόγο, ἀπόλυτα δικαιολογημένα καί μεῖς κινδυνεύουμε, ταλανιζόμαστε, ἀπειλούμαστε, προσβαλόμαστε.  Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅμως μᾶς διαβεβαιώνει: «Ποιήσει ὁ Κύριος σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν».  Θά βάλει τέλος στούς πειρασμούς καί στούς κινδύνους.  Εἶναι μεγίστη εὐκαιρία νά ἀξιοποιήσουμε τήν παροῦσα κρίση πρός ἐν Χριστῷ πνευματικό ὄφελος καί ὄχι μόνο.

Ἀπό τήν ἀρχή τῆς κρίσεως, πρό ἔτους περίπου, χωρίς νά ἐπιχειρήσουμε νά σχολιάσουμε ἤ νά ἑρμηνεύσουμε τό «πῶς καί τό γιατί» τῆς κρίσεως, παρακαλέσαμε ἀδελφικῶς τά πνευματικά μας τέκνα καί ὄχι μόνο νά βροῦν ἕνα κομποσχοινάκι τῶν ἑκατό κόμπων καί κάθε πρωΐ νά περνοῦν αὐτό τό κομποσχοίνι λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» ἀναφέροντας τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δηλώνοντας μέ τό «ἐλέησόν με» τήν ἀναξιότητά μας καί τό μερίδιο τῆς εὐθύνης μας.  Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος καταλαβαίνουμε ὅλοι πόσο καλό μᾶς κάνει πνευματικά, ψυχολογικά, γενικότερα.  Πάντως δέν μᾶς πτοοῦν οἱ ἀπειλές της Νέας Ἐποχῆς πού ἀσταμάτητα ἐκτοξεύονται ἀπό τήν τηλεόραση.

Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ,

Γιατί οἱ τρεῖς θεόπνευστοι τελευταῖοι πατέρες Ἰάκωβος, Παΐσιος καί Πορφύριος μᾶς εἶχαν προετοιμάσει μέ τήν ὁλοκάθαρα Ὀρθόδοξη ζωή διδαχή καί διορατικότητά τους, γιά τίς ἐρχόμενες δοκιμασίες καί τήν ἐν Χριστῷ ἀντιμετώπισή τους.  Ὁ π. Παΐσιος εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι μετά τήν μπόρα τή δαιμονική, θά ἀνατείλει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.  Ὄντως λιακάδα θεϊκή ἦταν κάθε εὐλογημένη ἐπικοινωνία μέ τόν π. Πορφύριο.  Παρόμοια λιακάδα πνευματική, ψυχική ἅπλωνε ὁ π. Ἰάκωβος σέ κάθε προσερχόμενο στό πετραχήλι του.  Αὐτή ἡ λιακάδα ἔλυωνε τούς πάγους τῆς μισαδελφίας καί ἄνοιγε τούς κρουνούς τῆς θείας χάριτος μέ τίς εὐχές τοῦ πολυαγαπημένου του Ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος.

Ἀξέχαστα θά μᾶς μείνουν τά γεμᾶτα ἐν Χριστῷ παρηγορία λόγια τοῦ π. Παϊσίου.  Στά δύσκολα χρόνια ὁ Θεός θά δίνει περισσή Χάρη στούς ἀγωνιζομένους χριστιανούς, πού οἱ Ἅγιοι τοῦ παρελθόντος θά ζηλεύουν.  Θά ἤθελαν νά ζοῦσαν στή δική μας ἐποχή, ὥστε ἀγωνιζόμενοι σέ σκληρότερες συνθῆκες, νά ἔχουν λαμπρότερα πνευματικά ἔπαθλα ἀπό τόν ἀγωνοθέτη Κύριο. 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἡ οἰκονομική κρίση δημιουργεῖ τόσους κραδασμούς καί θά ἐπιφέρει τόσες ἐπιπλοκές, ὅσες δέν μποροῦμε ὡς ἄσοφοι νά προβλέψουμε.  Γιαυτό κάθε ἡμέρα πού περνάει φέρνει ξαφνικά καί νέα προβλήματα.  Ἀγανακτοῦμε, βρίζουμε.  Μέ δριμύτητα κατηγοροῦμε τούς κυβερνῆτες μας.  Ὁδηγοῦνται καί ὁδηγοῦν καί μᾶς στόν γκρεμό.  Μέ τό πάθος τῆς ψυχῆς μας τούς σπρώχνουμε νά συμπαρασύρουν ὅλους μας στήν ἄβυσσο.

Οἱ Ἅγιοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς λέοντες τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς εὔχονταν γιά τούς δημίους τους, πολλοί τῶν ὁποίων ἄλλαζαν ἀθρόως τρόπο ζωῆς, μετανοοῦσαν, ὁμολογοῦσαν Χριστό καί κατατάσσονταν ὡς λαμπροφόροι ἅγιοι στίς ἔνδοξες χορεῖες τῶν μαρτύρων.  Ταπεινῶς φρονοῦμε, ὅτι ἡ θεοσθενής ἐν Χριστῷ ἀκακία, ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ χαριτόβρυτη μετάνοια μαζί μέ τήν εὐλογημένη πρός πάντας φιλαδελφία μποροῦν νά μᾶς ἐξαγάγουν θαυματουργικῶς ἀπό τήν κρίση καί νά μᾶς ἀναζωογονήσουν σέ Ἀναστάσιμες ἐν Χριστῷ ἐμπειρίες.

Αναβάσεις