Τα παιδία πεθαίνει...

Γράφει η Λιάνα Καννέλη

 

Κόπτονται για τα χρηματιστήρια. Μεσούντος ενός σφόδρα απειλητικού θέρους. Ολοι οι... πολιτισμένοι της ελεύθερης αγοράς. Οι αγοραίοι των συνειδήσεων.

«Χαμηλό εικοσαετίας στο Χ.Α.Α». Χα!! Την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, κάθε λιγότερο από λεπτό πεθαίνει ένα μωρό, ένα παιδί στη Σομαλία και την κάθε Σομαλία. Ενα παιδί στα πέντε υποσιτίζεται στις ΗΠΑ. Ενα παιδί στην Ελλάδα, το κάθε παιδί, ζει και μεγαλώνει στο προαναγγελθέν και προσχεδιασμένο σκοτάδι μιας ζοφερής 20ετίας.
Τα νούμερα είναι φρικιαστικά όταν εναλλάσσονται άνθρωποι - κέρδη - άνθρωποι - κέρδη - άνθρωποι - κέρδη...
Ξέρεις, ξέρω, ξέρουμε ότι στο βάθος του πηγαδιού της κρίσης τρέφεται και θεριεύει ο πόλεμος. Θα ξεπεταχτεί και θα θερίσει σα στάχυα γενιές ολόκληρες.
Τα παιδία πεθαίνει... Είναι βαρύ κι ασήκωτο για ζωντανούς πολίτες να το βλέπουν και να το ζουν ως «φυσικό» παρεπόμενο των πολιτικών τους επιλογών.
Οι παιδοκτόνοι «πολιτισμοί», τα «συστήματα», όσο γρηγορότερα χαθούν, τόσο περισσότερα παιδιά θα ζήσουν. Οχι επειδή τους επιτράπηκε η μεθαδόνη και ο θανατηφόρος λωτός στη γλάστρα «για προσωπική χρήση». Αλλά γιατί δε θα είναι πια καύσιμο στο όχημα της τάξης των αγρίων.

Εκείνος ο Εκο που έλεγε πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις κοίμισε πολύν κόσμο αλλά και ξύπνησε άλλους τόσους που ζούμε και αναπνέουμε μια πρωτοφανή (;) παρακμή της σύγχρονης κοινωνίας. Γιατί αν 100.000 άνθρωποι στον τόπο μας, σπίτια και μαγαζάκια και μικρές βιοτεχνίες, στην εποχή του υπερσυσωρευμένου πλούτου, ζουν με κομμένο το ηλεκτρικό και δε μας μέλει, τότε ποιος θα πιάσει στο στόμα του εκείνο το σύστημα, εκείνα τα μυαλά και τα χέρια, που έφεραν ηλεκτρικό στο κονάκι και του τελευταίου μουζίκου πριν από εκατό σχεδόν χρόνια;

Τα παιδία πεθαίνει. Αρα κονταίνει ο καιρός, ο χρόνος που έχουμε ο καθένας κι η καθεμιά χωριστά κι όλοι μαζί να κόψουμε το χέρι των δημίων. Στις πρώτες μου διακοπές, θυμάμαι, ήμουν στο δημοτικό, κάτι φριχτές εικόνες απ' την Μπιάφρα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Μισόν αιώνα μετά, οι ίδιες φωτογραφίες στοιχειώνουν, όπως τότε, το καλοκαίρι μου. Πίστευα πως φταίει ο ήλιος, η ζέστη, η... ξηρασία για την πείνα τους και το φριχτό χαμό τους. Τότε είχα το άλλοθι της αθωότητας. Τώρα δεν έχω αλλά και δεν παρέχω σε κανέναν.
Με ρωτάνε τι θα γίνει το χειμώνα. Απαντώ κυνικά και εν γνώσει των συνεπειών: Αυτό που θα επιτρέψουμε να γίνει. Αυτό που δε θα κάνουμε ενώ ξέρουμε πως πρέπει. Ν' αντισταθούμε στη συστηματική αποκτήνωση, στη στατιστικά αιτιολογημένη βαρβαρότητα του καπιταλισμού των νυν και αεί καιρών.
Δε φταίει, δεν έφταιγε ποτέ το καλοκαίρι για τις συμφορές που δε θέλουμε να αντιπαλέψουμε. Δεν είναι πια είδηση πως τα παιδία πεθαίνει επειδή μοιάζουμε με το τέρας που τάχα μου φοβόμαστε. Δεν είναι μεταφυσική. Είναι η πραγματικότητα. Οποιος στη μάχη πάει ηττημένος μέσα του τη χάνει. Δε θα μας ευχηθώ καλό χειμώνα σε τούτο το πατριδογνωμόνιο. Καλό θερισμό θα μας ευχηθώ με το δρεπάνι στο χέρι και το σφυρί στο ακοίμητο αμόνι του ήθους των ανθρώπων. Ωσπου τα παιδία απλώς να παίζει...