Όλα τα ελληνικά μεταπολιτευτικά κόμματα και όλα τα ανεγκέφαλα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, καμάρωναν και προπαγάνδιζαν τα τελευταία 37 χρόνια, την μεταπολιτευτική δημοκρατία μας. Η μόνιμη επωδός όλων ήταν ότι «η δημοκρατία μας είναι ισχυρή, η δημοκρατίας μας δεν κινδυνεύει». Τα διάφορα κονδύλια έρεαν αλλά...
πήγαιναν στις τσέπες των παρασίτων του κρατικοδίαιτου καθεστώτος, ενώ στο λαό έφθαναν ψιχία μόνο μέσα από τα δίκτυα εκλογικής πελατείας και πάντα με την ανταποδοτική λογική της εκλογικής πελατείας.Μάταια κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι προσπαθούσαν να επισημάνουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η πολυδιαφημιζόμενη «δημοκρατία» μας δεν ήταν τίποτε άλλο από μια διαπλεκόμενη αντιπαραγωγική πολιτικοοικονομική ολιγαρχία με έντονα στοιχεία οικογενειοκρατίας και κληρονομικότητας και ότι αυτή η «δημοκρατία» θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε οικονομικές και εθνικές κρίσεις, τις οποίες μάλιστα δεν θα μπορεί να διαχειριστεί.
Πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρις» αποδείχθηκε ότι πρώτον η πολλά υποσχόμενη «δημοκρατία» μας, μας οδήγησε σε οικονομική (προς το παρόν) κρίση και δεύτερον ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που η ίδια προκάλεσε. Αποδείχθηκε ότι η ελληνική δημοκρατία δεν στηριζόταν στην παραγωγική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας, στη λαϊκή δύναμη, αλλά ήταν μια επίπλαστη κατάσταση που στηριζόταν στις αγορές, δηλαδή στα δανεικά των τοκογλύφων.
Ξαφνικά λοιπόν και με την πρώτη δανειακή δυσκολία, η «δημοκρατία» μας απέβαλε το δημοκρατικό της προσωπείο και μετατράπηκε σ’ αυτό που έκρυβε πάντα μέσα της. Σε μια πρωθυπουργοκεντρική δικτατορία χωρίς δημοκρατικούς κανόνες, η οποία ακολουθεί πιστά τους κανόνες της δικτατορίας των αγορών, αφού έτσι κι αλλιώς ο λαός ήταν πάντα "γραμμένος". Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά, τα λαϊκά κεκτημένα αναιρούνται χωρίς να ζητηθεί καν η γνώμη του λαού, η δημόσια περιουσία παραχωρείται, η Εθνική Κυριαρχία εγκαταλείπεται υπέρ των τοκογλύφων και τόσο οι ίδιοι οι πολίτες όσο και οι ατομικές τους περιουσίες μένουν πλέον έρμαια στα χέρια ντόπιων και διεθνών τυχοδιωκτών.
Είναι δε τόσο ανύπαρκτη μεταξύ μας η όποια αίσθηση της δημοκρατίας και τόσο ανύπαρκτη η δική μας δυνατότητα παρέμβασης, που ενώ βλέπουμε που μας πηγαίνουν, εντούτοις έχουμε μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και επιτρέπουμε στο ίδιο διαπλεκόμενο πολιτικοοικονομικό καθεστώς να διαχειριστεί τις τύχες μας. Αν είναι δυνατόν!!!
Να χαιρόμαστε λοιπόν την μεταπολιτευτική μας «δημοκρατία» και τουλάχιστον ας απολαύσουμε βαθιά στον καναπέ μας ή στην ξαπλώστρα της θάλασσας, την ίδια την καταστροφή μας.
Αν μη τι άλλο, θα είναι μια δυνατή εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου