“Ψήνεται” συγκυβέρνηση…

Τελευταία όλο και πυκνώνουν τα σημάδια που μαρτυρούν ότι τελικά θα πάμε σε συγκυβέρνηση. Απανωτές δηλώσεις και συνεντεύξεις διαφόρων στελεχών απ’ όλα τα κόμματα, αλλά και διάφορες κινήσεις και επαφές, τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Παρά τις διαψεύσεις για τον κατευνασμό των οπαδών, ο λόγος για τον οποίο θα πάμε σε συγκυβέρνηση....

ή έστω σε καλυμμένη στήριξη είναι απλός. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι πραγματικό αλλά είναι θεατρικό. Δηλαδή δεν εκφράζει σε πολιτικό επίπεδο, πραγματικές πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων που να έχουν βάση και αφετηρία κοινωνικές διεργασίες και κοινωνικές συγκρούσεις. Το πολιτικό μας σύστημα έχει καταφέρει να δρα αυτόνομα, έξω και πέρα από τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και αντί να ασχοληθεί με την επίλυση των κοινωνικών αναγκών, που θα το πρόσδενε στις κοινωνικές επιταγές και τον κοινωνικό έλεγχο, το αποφεύγει, παίζει θέατρο εικονικής αντιπαράθεσης, κρατά με τα ΜΜΕ την κοινωνία σε καταστολή και ικανοποιεί τις διάφορες αντιτιθέμενες κοινωνικές ομάδες, συμφέροντα και πολίτες, μέσα από τα δίκτυα εκλογικής πελατείας και πολιτικής πατρωνίας, βασιζόμενο κυρίως στα δανεικά. Αυτή η αυτονομία είναι ο βασικός λόγος του μη κοινωνικού ελέγχου και της ως εκ τούτου κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, σε αγαστή συνεργασία μεταξύ πολιτικού συστήματος και των κρατικοδίαιτων οικονομικών πατρώνων του.

Όμως η θεατρική αυτή αντιπαράθεση αγγίζει τα όριά της, γιατί τώρα πλέον αρχίζουν να αναφύονται έντονα κοινωνικά προβλήματα που προοιωνίζουν λαϊκή εξέγερση. Η επίσημη χρεοκοπία είναι ήδη προ των πυλών. Μια δόση να μην δοθεί και όλα τελείωσαν. Οι θεατρικές κορώνες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άρχισαν να μην αποδίδουν, παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ και η μεταξύ τους αυτοαθώωση για τα πολιτικά αμαρτήματα του παρελθόντος ξεσηκώνουν την κοινωνία πιο πολύ.

Εκείνο λοιπόν που προέχει για τους παλαιοκομματικούς επαγγελματίες πολιτικούς είναι η διάσωση της οικογενειακής τους επιχείρησης. Δηλαδή η διάσωση του σάπιου και διεφθαρμένου οικογενειοκρατικού πολιτικού συστήματος που θα διασώσει ταυτόχρονα  και το κρατικοδίαιτο οικονομικό καθεστώς των πατρώνων τους. Και ο μόνος τελικός τρόπος διάσωσης (αν εξαιρέσουμε μια εθνική κρίση) είναι η συγκυβέρνηση ή τουλάχιστον αρχικά η στήριξη με την από κοινού ψήφιση σημαντικών νομοσχεδίων.

Αυτό όμως μοιραία θα είναι και το τέλος αυτού του πολιτικού συστήματος και το ξέρουν. 
Θα το παλέψουν πάντως μέχρις εκεί που το τρώμε... 

hassapis-peter