Το νόημα του δημοψηφίσματος

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Διαβάζοντας την τελευταία συνέντευξη του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στην εφημερίδα Real News, την οποία παραχώρησε στη διάρκεια μίας μικρής ανάπαυλας των παρατεταμένων διακοπών του -φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ του- κατέληξα στο συμπέρασμα πως βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Δεκαέξι μήνες μετά την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο κ. Παπανδρέου ομιλεί ως να είναι ακόμα ηγέτης της αντιπολίτευσης και συνεχίζει να χρησιμοποιεί «ξύλινη» γλώσσα που σίγουρα δεν αρμόζει σε ένα πρωθυπουργό, ο οποίος υποτίθεται ότι παλεύει νυχθημερόν για να σώσει την οικονομία της χώρας που κυβερνά.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι «έχει σύμμαχό του την κοινωνία» σ' αυτήν την τραγική οικονομική κατάσταση...
που βιώνει ο ελληνικός λαός, ο οποίος χωρίς να ευθύνεται για το παραμικρό, καθημερινά γίνεται φτωχότερος και πληρώνει τα λάθη του κ. Παπανδρέου και των συναδέλφων του πολιτικών. Ο λαός κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια; Ο λαός λάμβανε τις λανθασμένες αποφάσεις για την οικονομία; Ο λαός -αν ευθύνεται σε κάτι- συνεχίζει να επιτρέπει στους πολιτικούς που δημιούργησαν την οικονομική κρίση, να προσπαθούν να βρουν τη λύση για τον τερματισμό της...
Κατά τη γνώμη μου, το πλέον σημαντικό στοιχείο της συνέντευξης, είναι η αναφορά του για το ενδεχόμενο πραγματοποίησης δημοψηφίσματος, αν και δεν αποκαλύπτει το θέμα για το οποίο θα κληθεί να αποφασίσει ο λαός. Δηλώνει ότι «δημοψήφισμα σημαίνει ενεργοποίηση του πολίτη, ενημέρωσή του, ενίσχυση των δημοκρατικών μας θεσμών». Είναι πράγματα, αναφέρει, για τα οποία παλεύει σε όλη του τη ζωή. Βέβαια, δημοψήφισμα σημαίνει και απόφαση από την πηγή, που είναι ο λαός, την οποία είναι υποχρεωμένος και ο κ. Παπανδρέου και οι συνάδελφοί του πολιτικοί να σεβαστούν. Διότι το αποτέλεσμα ενός άλλου δημοψηφίσματος, που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2004, δεν το αποδέχθηκε ποτέ και συνέχισε να υποστηρίζει τις δυνάμεις που αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες τους.
Επειδή ο κ. Παπανδρέου συχνά-πυκνά ισχυρίζεται ότι οι πράξεις του καθορίζονται από την «κοινωνία που απεχθάνεται πλέον τα ημίμετρα, (μία) κοινωνία που διψάει για πραγματικές, δίκαιες αλλαγές», και επειδή αρνείται να προκηρύξει εκλογές για να αποφασίσει ο λαός αν εγκρίνει τις αποφάσεις του και τον τρόπο διακυβέρνησής του, δεν έχει παρά να δοκιμάσει. Και αφού αποκλείει τις εκλογές, ένας άλλος τρόπος που ο ίδιος υμνεί, είναι το δημοψήφισμα. Γιατί λοιπόν,δεν αποφασίζει την πραγματοποίηση ενός δημοψηφίσματος με βασικό θέμα την έγκριση των πράξεων και αποφάσεών του, αφού πιστεύει πως «δεν είναι αυτοσκοπός η διεξαγωγή του, (αλλά) είναι μέσο δημοκρατικής έκφρασης και απόφασης για κορυφαία ζητήματα».
Καλώς η κακώς, ο πρωθυπουργός κατέφυγε στο ΔΝΤ. Πίστευε ότι ήταν το καλύτερο όχημα για τη χώρα. Ενα χρόνο ακριβώς μετά την απόφαση να τεθεί η Ελλάδα υπό την «προστασία» του Ταμείου και της Ε.Ε. μας ανακοίνωσαν ότι απαιτείται νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας. Ετσι ονόμασαν την αποτυχία του πρώτου προγράμματος. Ποιός μπορεί να έχει εμπιστοσύνη ότι η κυβέρνηση που έχασε όλους σχεδόν τους στόχους και την οποία συντονίζει ο σημερινός πρωθυπουργός, θα μπορέσει να υλοποιήσει το νέο πρόγραμμα; Και το νέο πρόγραμμα δεν έχει καμία ομοιότητα με το προηγούμενο. Είναι πιό σκληρό και θα «πονέσει» ακόμα περισσότερο τον λαό.
Επειδή οι αποφάσεις που λαμβάνονται αφορούν πάνω απ' όλα τις Ελληνίδες και τους Ελληνες και όχι τους πολιτικούς οι οποίοι στην πλειονότητά τους δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, ο κ. Παπανδρέου πρέπει να ακούσει την φωνή του ίδιου του λαού και όχι τους κόλακες που τον περιτριγυρίζουν. Το δημοψήφισμα δεν είναι μία κάποια λύση. Είναι η λύση...