Ε!!! Σύντροφε Πρόεδρε, μαζί με την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού να χτίσουμε και λίγη Ανάπτυξη;

Γράφει ο Δευκαλίων

 

Συμπληρώνονται μεθαύριο το Σάββατο 37 χρόνια από την ημέρα που το 1974 ιδρύθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ. Για όσους έζησαν αυτά τα χρόνια είτε από την μεριά του πολιτικού αντίπαλου, είτε από την μεριά του φίλου και του ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ, τα χρόνια αυτά ήταν αν μη τι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέροντα.

Η Ελλάδα μόλις έβγαινε από την 7χρονη δικτατορία μέσα από μία Εθνική Καταστροφή, αλλά με μία Οικονομία (που όσο και αν δε αρέσει σε πολλούς) ισχυρή και διαρκώς αναπτυσσόμενη με υψηλούς ρυθμούς. Αυτό δεν το λέει ο άσημος και ταπεινός Δευκαλίων, αλλά τα τότε στοιχεία των υπηρεσιών του Υπουργείου Συντονισμού. Για όσους μελετούν την οικονομική ιστορία αυτού του τόπου ένα είναι σίγουρο. Αυτοί ακριβώς οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ήταν... η κυριότερη αιτία που η πτώση της δικτατορίας δεν μετεξελίχτηκε, παρά την ατιμωρησία των συνεργατών της δικτατορίας, είτε σε εμφύλιο πόλεμο, είτε σε σφοδρή κοινωνικοπολιτική σύγκρουση. Αντίθετα έφερε στην εξουσία μέσα από ελεύθερες και αδιάβλητες εκλογές ένα συντηρητικό κέντρο-δεξιό κόμμα την ΝΔ.

Και αυτοί ακριβώς οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης επέτρεψαν σε αυτό το συντηρητικό κεντροδεξιό κόμμα, την ΝΔ, να λύσει χωρίς εσωτερικούς κραδασμούς και διασπάσεις τα προβλήματα που οι πολιτικοί της πρόγονοι δημιούργησαν και κληρονόμησαν στην πολιτική σκηνή του τόπου. Να λύσει μίας δια παντός το πρόβλημα του πολιτεύματος (Βασιλεία ή Δημοκρατία) μέσω ελεύθερου και αδιάβλητου δημοψηφίσματος και να νομιμοποιήσει την κομμουνιστική αριστερά, την οποία είχαν θέσει εκτός νόμου φίλο-βασιλικές συντηρητικές κυβερνήσεις.

Ήταν επίσης οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης αυτοί που επέβαλαν το 1981 την ειρηνική εναλλαγή στην εξουσία των δύο θανάσιμων πολιτικών αντιπάλων. Της Κεντροαριστεράς στην εξουσία και της συντηρητικής κεντροδεξιάς στην αντιπολίτευση. Ακολούθησαν πολλά γεγονότα που θα γραφούν στην ιστορία της χώρας και την δεκαετία του 1980 και την δεκαετία του 1990. Όμως παρά τις φραστικές οξύτητες τα πολιτικά πάθη και αντιπαραθέσεις, τελείωναν πάντα μέσα σε κλίμα ειρηνικής συνύπαρξης και πολιτικού πολιτισμού. Και αν ειπώθηκε και καμιά κουβέντα παραπάνω «άνθρωποι είμαστε, νεύρα υπάρχουν, δεν χάθηκε και ο κόσμος».

Η εξήγηση για όλα αυτά; Μα το είπαμε, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Η οικονομία έτρεχε με 1000 και οι επιχειρήσεις ανθούσαν, οι καταθέσεις της μεσαίας τάξης στις τράπεζες αποκτούσαν σχετικά γρήγορα πολλά μηδενικά και στα λαϊκά προάστια εμφανίζονταν οικοδομικός οργασμός με πρόβλημα παρκαρίσματος στα στενοσόκακα. Ακόμα και το ΚΚΕ έπαψε μα μιλάει για «λαϊκή επανάσταση» και...

πρόβαλε πλέον αστικό-δημοκρατικά αιτήματα. Ποιος λοιπόν είχε καιρό και διάθεση για τα προ-εμφυλιοπολεμικά πολιτικά πρότυπα.

Το πρώτο ρήγμα στην κοινωνία της αφθονίας και της οικονομικής ευμάρειας φάνηκε το 1999-2001. Παγκοσμίως το σύστημα είχε φθάσει στον κολοφώνα του. Η παγκόσμια χρηματιστηριακή φούσκα είχε σκάσει και προκαλούσε προβλήματα στις κοινωνίες. Στην πατρίδα μας, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, το πάρτι του Χρηματιστηρίου τελείωνε με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινα θύματα και τραγωδίες. Η μεγαλύτερα ιστορικά αναδιανομή πλούτου από τα λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη προς την οικονομική ολιγαρχία και τις ανώτερες εισοδηματικά τάξεις, συντελέστηκε τότε. Το έγκλημα-σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Ποτέ δεν διερευνήθηκε και ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανένας. Τη κατάσταση σε παγκόσμιο άρα και στο εγχώριο επίπεδο την έσωσαν τότε δύο πράγματα. Τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια που επέβαλε στην παγκόσμια οικονομία η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και ο περίφημος διοικητής της, ο πολύς Άλαν Γκρίνσπαν και οι πόλεμοι των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Όμως όπως λέει ο Κ. Μάρξ «οι δομές που παράγουν πλούτο, είναι ακριβώς οι ίδιες που δημιουργούν τις κρίσεις». Έτσι και στην περίπτωση μας.

Τα φθηνά επιτόκια και ο εύκολος δανεισμός προκάλεσαν τον υπερδανεισμό και κατόπιν το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων, τις χρεοκοπίες των εμπορικών τραπεζών, την κατάρρευση της Lehman Brothers και σήμερα την κρίση χρέους που ταλανίζει τις δυτικές οικονομίες.

Οι πόλεμοι των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή προκάλεσαν τα μεγάλα ελλείμματα στις ΗΠΑ και τον περιορισμό των κοινωνικών προγραμμάτων, άρα και της οικονομικής δύναμης της μεσαίας τάξης.

Αν τα συνδυάσεις όλα τα προαναφερόμενα, τότε αμέσως βλέπεις τον βρικόλακα της ύφεσης ζωντανό μπροστά στα μάτια σου.

Μεθαύριο λοιπόν που θα μαζευτούν για να εορτάσουν τα 37 γενέθλια του ΠΑΣΟΚ, όλοι αυτοί οι ζώντες αλλά και νεότεροι θιασώτες του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό (μεταξύ τους έχουν παρεισφρήσει και μερικοί οπαδοί του Μάνου του Ανδριανόπουλου αλλά και αρκετοί «αναθεωρητές» του ΚΚΕ εσωτ., που βαρέθηκαν να σπάνε τα ποδάρια τους σε ατελέσφορες πορείες στους δρόμους της Αθήνας και αποφάσισαν να βάλουν νερό στο κρασί τους και να περάσουν από την πλευρά της εξουσίας) ας βρουν το θάρρος να πουν στον μεγάλο αρχηγό τους. 

Ε!!! Σύντροφε Πρόεδρε, μαζί με την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού να χτίσουμε και λίγη Ανάπτυξη;