Το κοινωνικό συμπεριφορικό μοντέλο που περιγράφαμε εδώ φαίνεται να προβλέπει με μεγάλη ακρίβεια τις εξελίξεις.
Συνοπτικά,
είχαμε από τότε περιγράψει ότι η ελληνική κοινωνία θα διέλθει από τα
"Πέντε Στάδια της Θλίψης" - την Άρνηση, το Θυμό, τη Διαπραγμάτευση, την
Κατάθλιψη και την Αποδοχή - ενώ μετά την κορύφωση του σταδίου της
Διαπραγμάτευσης που ζήσαμε πρόσφατα με τις ατυχείς προσπάθειες του ΥΠΟΙΚ
έναντι των δανειστών μας και ενώ είχαν προηγηθεί μικρότερης εμβέλειας
αντίστοιχες κινήσεις, ήδη προσεγγίζουμε με μεγάλη ταχύτητα το Στάδιο της
Κατάθλιψης, σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; ....
- Συνειδητοποίηση του αδιεξόδου προ του οποίου ευρίσκεται οικονομία και κοινωνία. Προτάθηκαν λύσεις, εφευρέθηκαν εναλλακτικές οδοί, έγινε προσπάθεια διαφυγής ή αποφυγής από το πρόγραμμα που επέβαλλαν οι δανειστές μας, έγινε προσπάθεια εφαρμογής παρελκυστικής πολιτικής, διατυπώθηκαν ακόμη και μεταφυσικού περιεχομένου εξηγήσεις και όμως η πραγματικότητα επιμένει να εμφανίζεται μπροστά μας αμείλικτη. Τελικά, επέρχεται η συνειδητοποίηση, η βαθιά ενσυναίσθηση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος ή άλλη διέξοδος. Ούτε βεβαίως η επέλευση μιας "μαγικής λύσης" από το πουθενά. Ο μοναδικός αδιάψευστος και ψυχρός δείκτης, αυτός της διαθέσιμης οικονομικής ρευστότητας, αποτυπώνει μια ασφυκτική κατάσταση που ολοένα γίνεται και πιο πιεστική. Φανταστείτε το στάδιο της συνειδητοποίησης ως την κατάσταση ενός φυλακισμένου, ο οποίος μετά από πολλές προσπάθειες απόδρασης τελικώς συνειδητοποιεί ότι η μοίρα του είναι ο μακρόχρονος εγκλεισμός. Τότε μόνο, εφόσον έχει δοκιμάσει κάθε άλλη εναλλακτική, συνειδητοποιεί τελικώς την κατάστασή του.
- Απομόνωση. Η χώρα δε θα βρίσκει υποστηρικτές, θετικές δηλώσεις, ενθάρρυνση ή έστω θετικά σημεία προς προβολή στις δηλώσεις ή στην επικοινωνία ξένων ηγετών και αξιωματούχων. Σε αντιστοιχία, θα πολλαπλασιάζονται και θα ενισχύονται στο εσωτερικό απόψεις, εκδηλώσεις και προτάσεις που θα ασκούν έντονη κριτική στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στους δανειστές και στο διεθνή παράγοντα εν γένει. Γενικώς, θα επικρατήσει η αντίληψη του "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, αφήστε μας στην τύχη μας". Η χώρα θα απομακρυνθεί από κοινότητες και από συμμαχίες ενώ θα περάσει σε μια φάση έντονου απομονωτισμού. Το στάδιο αυτό ουσιαστικά είναι το στάδιο της μεταλλαγής, του έντονου μετασχηματισμού της κοινωνίας. Εδώ θα συμβούν οι βαθιές πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές αλλαγές αναγκαίες για την προσαρμογή σε μια νέα εποχή. Πρόκειται για φάση επώδυνη με έντονα τα "εσωτερικά" στοιχεία.
Ήδη,
οι πρώτες ενδείξεις εγκατάστασης αυτού του σταδίου είναι ορατές αν
κοιτάξει κανείς πως αντιμετωπίζεται η χώρα τόσο στο πολιτικό όσο και στο
παραπολιτικό πεδίο από τον ξένο τύπο, τους αξιωματούχους και τους
ηγέτες. Η συμπάθεια έχει δώσει τη θέση της στην άκαμπτη αυστηρότητα. Η
επεξεργασία λύσεων από πλευράς εταίρων μας έχει αντικατασταθεί από τη
γενική αντίληψη πως ήρθε η στιγμή να σκεφτούν αν θα συνεχίσουν να
ασχολούνται με το ελληνικό ζήτημα. Οι προτάσεις πλέον έχουν προσλάβει
τον πλέον σκληρό χαρακτήρα.
Εμείς έχουμε να επισημάνουμε εδώ δύο σημεία:
- Πρώτον, η απότομη και ασυνήθιστη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα διακοπή της φάσης της Διαπραγμάτευσης, όπου ενδεχομένως να προκλήθηκε με σκοπό την επίσπευση της φάσης της Κατάθλιψης
- Δεύτερον, το στάδιο της Κατάθλιψης κυριαρχείται από στατικότητα και "ακινησία" ή αν προτιμάτε μια κοινωνική "παγωμάρα" απέναντι στα τεκταινόμενα. Η γενίκευση μιας κατάστασης κοινωνικής αδράνειας η οποία μπορεί να εκφραστεί μέσω απεργιών, "λευκών" ή άλλης απόχρωσης(!), η απόλυτη επιβράδυνση κάθε παραγωγικής διαδικασίας προ των αδυσώπητων καταιγιστικών εξελίξεων όπου η "αντίδραση" καθίσταται μάταιη ίσως αποτελεί το μοτίβο που θα χαρακτηρίσει τις κοινωνικές ζυμώσεις στο επόμενο διάστημα. Η διάχυση σε κάθε γωνιά του κοινωνικού ιστού της αντίληψης πως ό,τι και να κάνουμε τα πράγματα θα εξελιχθούν νομοτελειακά, ίσως μας προετοιμάσει να δεχθούμε με την απαραίτητη "απάθεια" το αναμενόμενο γεγονός.
Επειδή
τόσο στο παρόν όσο και σε προηγούμενα άρθρα μας έχουμε αναφερθεί σε
κάποια εξέλιξη σημειακής έντασης, ας εξετάσουμε σύντομα περί τίνος
πρόκειται. Η μετάβαση και η διάκριση σταδίου από στάδιο όπως αυτά που
περιγράψαμε παραπάνω, πραγματοποιείται μέσω ενός χαρακτηριστικού και
εντελώς μοναδικού και αναγνωρίσιμου γεγονότος. Αυτό το εικαζόμενο
γεγονός πυροδοτεί και σηματοδοτεί με πολύ ξεκάθαρο τρόπο τις εξελίξεις
που διαμορφώνουν και σμιλεύουν το στάδιο που έρχεται, της Κατάθλιψης εν
προκειμένω. Δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει εκ των προτέρων τη φύση
αυτού του γεγονότος. Αν δηλαδή θα κινείται στο χώρο της κοινωνίας
(κοινωνική αναταραχή κλπ), της πολιτικής (εκλογές ή άλλες εξελίξεις,
παραιτήσεις κλπ) ή της οικονομίας (selective default ή άλλη δυσμενής
εξέλιξη). Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για γεγονός που λειτουργεί
ως σηματωρός, ως οροθέσιο και αλλάζει την τροχιά και την πορεία.
Οψόμεθα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου