Εύ ποιεί τοίς ανθρώποις, ο φιλοκόμπον ήθος ελέγχων.

Οι άνθρωποι πλέουν ακυβέρνητοι, μέσα στον τρόμο την αποθάρρυνση και την ανία που τους έριξαν οι κυβερνήτες αυτού του τόπου.
Τα παιδιά αφουγκράζονται και απορροφούν σαν σφουγγάρια, την μολυσμένη με την θλίψη ατμόσφαιρα των σπιτιών τους.
Ανορεκτικά στο παιγνίδι, διαισθάνονται ότι κάτι κακό τους μέλει και το αυθόρμητο χαμόγελο της νιότης τους σβήνει, μαραίνονται πριν ανθήσουν.
Και μόνο το ανεύθυνο γκουβέρνο ζει τις φαντασιώσεις του....

Βαφτίζει την καταστροφή αλλαγή, απολαμβάνει την εξουσία που άρπαξε με ψέμματα και προκαλεί με την υπεροψία και την καλοπέραση.