Η
θάλασσα του φόβου και της ανασφάλειας μέσα στο κάθε μικρό και μεγάλο
διαβρώνει τις ελευθερίες μου. Εν δυνάμει διαμάντια γίνονται στάχτη και
καταλήγουν στη σφαίρα της ανυπαρξίας. Διαμάντια με μια έννοια μεταφορική
αφού ποτέ δεν κατανόησα την αληθινή αξία μιας πέτρας που λάμπει και
ποτέ δε τη θέλησα, δεν άφησα να μαυρίσω το μέσα μου για μια φωτεινή
μπάλα που θα με τυφλώνει με το λαμπερό φως της ματαιοδοξίας της. Πίσω
στη διάβρωση. Εγώ φτιάχνω τα τοιχώματά μου, η ζωή ένα μυστήριο που
προσφέρει αυτοθεραπεία σε κάθε ουλή. Έτσι λοιπόν απολαμβάνω τη γνώση της
κάθε μου πληγής....
Μπορεί να μου παίρνουν τη ζωή αλλά το μυαλό μου ανήκει σε μένα. Μπορεί να χλευάζουν την ελευθερία μου, αλλά δε δίνομαι.
Είναι
θέμα αντοχής αν θα δοθείς, όμως να ξέρεις πολλοί κρατάνε το είναι τους
καθαρό, ακόμα και αν δέχονται λάσπη μέσα στα πολλά της κάθε μέρας, το
δέρμα τους αλλάζουν. Θέλει πόνο να παραμένεις αληθινός, μπερδεύεσαι για
το τι είναι τελικά μέρος ενός ρόλου και έκφραση απλού αυθορμητισμού.
Δεν ρωτάω τον εαυτό μου για το αν θα αντέξω να παραμένω αυτός που είμαι. Είναι θέμα αντοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου