«Πέθανες- κι έγινες καὶ σύ: ο καλός,
Ὁ λαμπρὸς άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
Εφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς υπέροχες υπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Α, ρὲ Λαυρέντη, εγὼ ποὺ μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Τί κάλπικος παράς, μιὰ ολόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμού ἐν ειρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθω τὴν ησυχία σου νὰ ταράξω…»
Ὁ λαμπρὸς άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
Εφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς υπέροχες υπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Α, ρὲ Λαυρέντη, εγὼ ποὺ μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Τί κάλπικος παράς, μιὰ ολόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμού ἐν ειρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθω τὴν ησυχία σου νὰ ταράξω…»
Μανόλης Αναγνωστάκης
Τώρα που πέρασε ο επιτάφιος θρήνος και αρχίζει να καταλαγιάζει η σκόνη από τον κουρνιαχτό των υμνολογιών και αγιογραφιών, λέμε να ασχοληθούμε και εμείς με τον Λεωνίδα Κύρκο.
Ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελεί το χαρακτηριστικότερο, ίσως, ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ αποτύπωμα-ορόσημο της «αριστερής τραγωδίας»: Της πτώσης και του εκφυλισμού του κομμουνιστικού κινήματος, του Ευρωκομουνιστικού σπασμού τής αστικής προσαρμογής και της μετάλλαξής του στην πλέον επιθετική και μοχθηρή γκριμάτσα της Νέας Τάξης....
Είναι γνωστό ότι το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι της εποχής του, από το μπόι αυτού που εκφράζει.
Είναι μεγάλος ένας ηγέτες όταν εκφράζει και βάζει τη σφραγίδα του στα άλματα και τις πτήσεις της ιστορίας, στην ανοδική της, δηλαδή, γραμμή και ΟΧΙ στις πτώσεις της ιστορίας.
Φυσικά και οι ηγέτες των ιστορικών πτώσεων είναι «μεγάλοι» με τον τρόπο τους -όπως έλεγε ο Ένγκελς:
«Μεγάλοι όσο μπορεί να είναι χωρίς να πάψουν να είναι μετριότητες».
Ένας τέτοιος «ηγέτης» της ΠΤΩΣΗΣ και της νεοταξικής μετάλλαξης της «αριστεράς» υπήρξε ο Κύρκος. Μια πολιτική μετριότητα που απέκτησε ξαφνικά ηγετικό ρόλο, ακριβώς γιατί αποτέλεσε το κράμα των ποικίλων στοιχείων της παρακμής και του εκφυλισμού της Αριστεράς.
Δεν θα υπήρχε, ίσως, καταλληλότερος για να εκφράσει τη σήψη και την παρακμή του σταλινισμού, την ιστορική ΠΤΩΣΗ της Αριστεράς, την καθεστωτική της ενσωμάτωση και την τραγική της μετάλλαξη σε «εμπροσθοφυλακή» του διεθνισμού του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, της πολυπολιτισμικότητας και όλων των μακάβριων σχεδιασμών και ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης…
Ο Κύρκος θα περνούσε εντελώς απαρατήρητος από την ιστορία, σαν ξεψυχισμένο βογγητό του ευρωκομουνισμού, αν δεν υπήρχε το «βρώμικο 89».
Το 1989 ήταν ένα βαθύ αντεπαναστατικό ΡΗΓΜΑ στην αριστερή σκέψη, ένα «ρήγμα» μετάλλαξης της Αριστεράς.
Η Αριστερά με τη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη νομιμοποίησε τον ταξικό της αντίπαλο και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στη νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση και τη νεοταξική επέλαση.
Οι συνέπειες αυτού του εκτρωματικού ελληνικού «ιστορικού συμβιβασμού» (ευρωκομουνιστική καθεστωτική ενσωμάτωση) καταγράφονται σήμερα εφιαλτικά: Είναι οι πρώην δυνάμεις της παραδοσιακής κομμουνιστικής Αριστεράς που αποτελούν τους πρωτοπόρους ιδεολογικούς και πολιτικούς απολογητές της νεοταξικής «Δεξιάς», της «νέας Δεξιάς» του «σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού».
Ο Κύρκος ήταν ο «αριστερός», υστερικός πρωταγωνιστής του ιστορικού «οροσήμου» της «Κάθαρσης», του «βρώμικου 89»: Ο «αριστερός» αρχιερέας της «Κάθαρσης», αγκαλιά με τον άλλο «αρχιερέα» της ακραιφνούς, νεοφιλελεύθερης αχρειότητας, τον Μητσοτάκη!!!
Το 89 σφραγίζει ανεξίτηλα το «ποιοτικό άλμα» των «ποσοτικών συσσωρεύσεων» της εκφυλιστικής πορείας της Αριστεράς και αναδεικνύει τον Κύρκο σε «μεγάλο» ηγέτη αυτού του ιστορικού «άλματος» προς την ολοκληρωτική καθεστωτική ενσωμάτωση.
Μια ενσωμάτωση με την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη κακουργία και την πιο παρακμιακή μορφή της κοινοβουλευτικής αχρειότητας: Το μητσοτακισμό.
Ο Λεωνίδας Κύρκος, θα μπορούσαμε, χωρίς υπερβολή να πούμε, ήταν ο «Μητσοτάκης» της καθεστωτικής «αριστεράς». Ακριβέστερα: Το μητσοτακικό απόστημα στο σώμα της μεταλλαγμένης «αριστεράς»…
Σημείωση: Ο μητσοτακισμός είναι η πλέον μακάβρια γκριμάτσα της κοινοβουλευτικής αχρειότητας και παρακμής: Ο καθεστωτικός φαρισαϊσμός στην πιο αποκρουστική του μορφή…
Γι’ αυτό και ο Μητσοτάκης φιλοτέχνησε, από τους πρώτους, το «ηρωικό» πορτρέτο του Κύρκου και μίλησε για «μεγάλη απώλεια»…
Συμβολική «σύμπτωση»: Δύο παράλληλοι και ταυτόχρονοι δορυφόροι των νέων πολιτικών παιχνιδιών βγήκαν από τα σπλάχνα της παραδοσιακής Δεξιάς και της καθεστωτικής «αριστεράς»: Το κόμμα της Ντόρας και το κόμμα του Φώτη Κουβέλη.
Το ένα έχει τη «στάμπα» του Μητσοτάκη και το άλλο του Κύρκου: του «αριστερού» Μητσοτάκη….
Δεν προκαλεί, συνεπώς, καμιά έκπληξη ότι σύσσωμος ο κόσμος του κεφαλαίου και τα πολύχρωμα πολιτικά και δημοσιογραφικά του παπαγαλάκια αγιογραφούν το «θαρραλέο» πολιτικό της «αριστεράς» (ακόμα και ο Ανδριανόπουλος και η Διαμαντοπούλου) και εγκωμιάζουν τις «μεγάλες» πολιτικές του παρακαταθήκες: Την «τέχνη», δηλαδή, να μεταμορφώνεσαι από κομμουνιστής σε νεοφιλελεύθερο και γενίτσαρο της Νέας Τάξης…
Πράγματι, για τη Νέα Τάξη και τα ανδρείκελά της ο Κύρκος ήταν «μεγάλος», ακριβώς γιατί έβαλε τη σφραγίδα του στην ιστορική ΠΤΩΣΗ και καθεστωτική μόλυνση της Αριστεράς, στη μετάλλαξή της και στη θεμελίωση του χώρου της Συνασπισμένης «χρήσιμης ηλιθιότητας»: Τη «θεμελίωση» του «αριστερού», καθεστωτικού χωνευτηρίου μέσα στο οποίο μεταλλάσσονται οι Αριστερές Ιδέες σε νεοταξικό, φωταδιστικό ιδεολόγημα…
Στη «θεμελίωση» ποικίλων «αριστερών» χώρων και καθεστωτικών ειδώλων που παρέχουν το τεκμήριο και το άλλοθι στη νέα καπιταλιστική βαρβαρότητα και σε όλα τα ιδεολογήματά της: Της Νέας Τάξης…
Θρηνείστε τους νεκρούς σας, κύριοι. Ο κόσμος του Κύρκου και οι «πολυπλόκαμοι» συνεχιστές αυτού του χώρου είναι δικός σας κόσμος και δεν έχει καμία σχέση με τη Θεωρία και την Πράξη της αυθεντικής Αριστεράς, παρά μόνο με τις «αριστερές» εμπορικές φίρμες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου