Από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα ο κ. Βενιζέλος
χορεύει πλέον τον «χορό των καταραμένων» καλύτερα και απ' τον κ.
Καρατζαφέρη! Ομως, παρ' ότι μήνες τώρα επιφανείς Πρωτοπασόκιοι δεν
φείδονται επαίνων για τον κ. Καρατζαφέρη, κοινώς τον «γλείφουν», εντός
κι εκτός Βουλής, αίφνης χθες γινήκανε στο Κοινοβούλιο φαιά μαλλιά και
πράσινα κουβάρια... Τι έγινε; πρόκειται για μιαν ακόμα κωλοτουμπίτσα;
για ένα καυγαδάκι όπως αυτά ανάμεσα στα ζευγαράκια ή για κάτι πιο
σοβαρό; κάτι που επηρεάζει του Κουτρούλη τον γάμο δυσμενώς και χολοσκάει
τη νύφη...
Ισως ορισμένοι να έχετε δει το φιλμ «Η θάλασσα μέσα του», όμως
πολύ περισσότεροι παρακολουθούμε, μάλλον βιώνουμε, την τραγωδία «η
ξεφτίλα μέσα μας»...
Ποιων;
Ημών των εργαζομένων...
Πάει πολύς καιρός τώρα που οι κυβερνώντες,
τα γκόλντεν μπόυς,
ένιοι των δημοσιογράφων
πολλοί απ' τους εργοδότες
και κάποιοι από χόμπυ μισάνθρωποι
μιλούν για τους εργαζόμενους σαν να 'ναι σαρδέλες τελαριασμένες στον πάγκο του ψαράδικου.
Μάλιστα για τις μισές απ' αυτές τις σαρδέλες, όταν πρόκειται για τους δημοσίους υπαλλήλους, ομιλούν σαν να 'χουν κι όλας βρωμίσει.
Πάει καιρός
που οι έχοντες και οι σμπίροι τους φέρονται στους εργάτες και τους παραγωγούς σαν να 'ναι άχθος αρούρης. Η «αηδία της ζωής» προσωποποιημένη.
Κι εμείς, οι εργαζόμενοι, πάει καιρός τώρα που σκύβουμε το κεφάλι. Καταπίνουμε τις προσβολές
και ογκώνει μέσα μας ο βάλτος.
Αν στο «Η θάλασσα μέσα του» παραλυμένος ο πρωταγωνιστής είδε ξανά τη ζωή του σαν ποιητής και φιλόσοφος,
το ίδιο παραλυμένοι πλέον και μεις βλέπουμε την «ξεφτίλα μέσα μας» όχι φιλοσοφημένοι και σοφότεροι, αλλά όλο και πιο τρομαγμένοι οι πολλοί, όλο και πιο αγριεμένοι οι υπόλοιποι.
Χωρίς παραμυθία, χωρίς έλεος, χωρίς ελπίδα και χωρίς οδό -αλλά, έτσι δεν ήταν πάντα οι εργάτες; πάντα μόνον τις αλυσίδες τους δεν είχαν να χάσουν;
Οχι ακριβώς.
Τον 20όν αιώνα οι εργάτες με το αίμα τους σε δύο Μεγάλους Πολέμους, μιαν Επανάσταση και πολλές θυγατέρες της, με τα κόμματά τους και τα συνδικάτα τους, με τις τέχνες και τα γράμματα συμμάχους,
κέρδισαν μια θέση στον ήλιο. Δηλαδή στη μόρφωση, την περίθαλψη, τη στέγαση, απέκτησαν υπόσταση στα κράτη, εξανθρώπισαν την πολιτική -με έναν λόγο με τους αγώνες τους και τις επιτυχίες τους ευεργέτησαν όλες τις άλλες τάξεις, ακόμα και την αστική.
Τώρα οι εργάτες τα χάνουν όλα.
(Τους) γυρίζουν πίσω στον 19ον αιώνα.
Από απασχολήσιμοι που κατά πρώτον έγιναν, κατάντησαν στη συνέχεια αναλώσιμοι, ενώ καθημερινώς, με την ευλογία των ευφημισμών της κυρίαρχης προπαγάνδας (όπως «εργασιακή εφεδρεία», «ευέλικτη εργασία» κι άλλα) κατεβαίνουν ένα - ένα τα σκαλιά στου ξεπεσμού τη σκάλα
και γίνονται άνεργοι, άστεγοι, απόκληροι, άφραγκοι -τρώνε το στερητικό άλφα με το καντάρι- ώσπου εξουθενώνονται.
Κάποτε στη Γερμανία απεργούσαν οι καθαρίστριες και κατέβαζαν τους διακόπτες οι μεταλλεργάτες.
Σήμερα, «η θάλασσα μέσα μας» είναι
γεμάτη χολή, άλλος εργάτης υπήρξε πελάτης του κράτους, άλλος χρημάτισε τσιράκι του αφεντικού, άλλος πούλησε την ψυχή του στον διάβολο για ένα τραπέζι πίστα στο λάιφ στάιλ, κι άλλος πούλησε το παιδί του στο κόμμα για να το διορίσει κάπου γενίτσαρο. Αλλος
έκλεψε διότι «όλοι κλέβουν», άλλος ανεπαισθήτως εκμαυλίστηκε
κι έφθασε «η θάλασσα μέσα μας» να μας πνίγει, βρώμικη
σαν την παθολογία την οποίαν μας πρότειναν κι εμείς ενδώσαμε.
Τώρα, αυτήν την παθολογία χρησιμοποιούν εναντίον μας. Καγχάζουν και μας πετσοκόβουν -κάνουν τον κάθε Κώστα που σνόμπαρε το συνδικάτο με τα κρεμμυδάκια. Και δεν είναι λίγες οι φορές οπού το μαχαίρι το κρατούν οι συνδικαλιστές, τους οποίους για κάθε άλλον λόγο κι όχι το εργατικό συμφέρον έχουμε οι ίδιοι ψηφίσει.
Τώρα, στην Ελλάδα κι όλη την Ευρώπη, οι Υπατοι μιλάνε σε μας τους εργαζόμενους με τον ιταμό τρόπο που αξίζει στους πληβείους εκείνους από απεκδύθηκαν του δικαιώματος να διαθέτουν Δήμαρχο και Βέτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου