Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει...

 

Του Χάρρυ Κλυνν  

Με τον συμπατριώτη μου, συναγωνιστή στους Ποντιακούς αγώνες, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, δε συναντηθήκαμε ποτέ. Ο Μιχάλης είχε τάξει τον εαυτό του να «υπηρετεί τα κοινά» μέσα από τις τάξεις του νεοσύστατου τότε ΠΑΣΟΚ και απορούσα λέγοντας, καλά, ο άνθρωπος αυτός και παιδεία έχει, ευφυής είναι και από πατριωτικά αισθήματα διακατέχεται, τι στο διάολο θέλει στο ΠΑΣΟΚ;  Δε βλέπει που οδηγούν τη χώρα τα τριτοδρομικά ιδεολογήματα και ο αφόρητος κουρελολαϊκισμός του Α. Παπανδρέου; Δεν πήρε πρέφα, όπως λέμε στη γλώσσα του λαού, τις ασυναρτησίες του Τσοχατζόπουλου και τις εκσυγχρονιστικές μπούρδες των λεγόμενων εκσυγχρονιστών; Το πεινασμένο μάτι των «κορυφαίων» συντρόφων του δεν το βλέπει;
Τελικά, ο Μιχάλης μάλλον έβλεπε ή κάτι υποψιάστηκε γι αυτό και φρόντισε, δεν ξέρω βέβαια αν ήταν έγκαιρα ή όχι, να κουνήσει το μαντήλι.... στους υπερσοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που στην πορεία αποδείχτηκαν, από την αρχή βέβαια μπαμ κάνανε, αντάξιοι του νεοφιλελευθερισμού της Θάτσερ και του Ρήγκαν…

Εγώ, ανένταχτος αριστερός, όπως με χαρακτηρίζει το Indymedia, έδινα τις μάχες μου από το δικό μου μετερίζι κυνηγημένος από αριστερούς, κομουνιστές, δεξιούς, πασόκους και δε συμμαζεύεται… Αν λες αλήθειες ή σε τελευταία ανάλυση, αν λες αυτά που πιστεύεις, μην υπολογίζεις καθόλου σε κομματικές λυκοφιλίες.  Ούτε ο πρώτος ήμουν, θα μου πείτε, ούτε ο τελευταίος. Τέλος πάντων….

Με τον Μιχάλη που κι αυτός όπως κι εγώ , Πόντιοι όντες,  δίνουμε τα τελευταία χρόνια συχνά-πυκνά τις μάχες μας για το «Ποντιακό ζήτημα». Αλλά, πως τα φέρνει καμιά φορά τα πράγματα η ριμάδα η ζωή, ούτε κι εδώ πάλι ήθελε να βρεθούμε, ίνα επαληθευθεί το ρηθέν, «ένας Πόντιος είναι λίγος, δυο Πόντιοι είναι πολλοί!»

Άκουγα «Ομάδα Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη» κι έλεγα, τι δουλειά έχω εγώ με ομάδες… Το πετσί μου βλέπετε το είχα κάψει με μια άλλη «ομάδα», αυτήν του Απόλλωνα Καλαμαριάς και την άλλη «ομάδα» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ως πρόεδρος της ΕΠΑΕ (Ένωση Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών)

Τα χρόνια περνούσαν «ευτυχισμένα» με πέντε πιστωτικές κάρτες στις τσέπες μας, με ξεχειλισμένο το καρότσι του σούπερ μάρκετ, με διακοποδάνεια, γαμοδάνεια, καταναλωτικά, στεγαστικά, δάνεια αλλαγής επίπλων, σπουδών, με δεύτερο αυτοκίνητο, εξοχικό, τηλεοράσεις πλάσμα, μοντελάκια σινιέ και… εις άλλα με υγεία και από ‘δω περάσαν κι άλλοι… Το σχέδιο υπερχρέωσης προχωρούσε με ρυθμούς υπέροχους… Αλλά βλέπεις θέλαμε περισσότερα γι αυτό μόλις ακούσαμε από τον υπέροχο ψεύτη «λεφτά υπάρχουν» τρέξαμε για να εισπράξουμε… για να εισπράξουμε εντέλει από τα τρία το μακρύτερο…

Τελευταία, που σφίξανε πολύ τα πράγματα και θα σφίξουνε ακόμα περισσότερο, έως εκεί που δεν πάει εύκολα κανενός το μυαλό,  «οι πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι» Έλληνες, αγωνιωδώς ψάχνουν (πέρα από τη δουλειά που δεν πρόκειται να βρούνε) και για ψυχολογικά δεκανίκια…
Βροχή τα e-mail, ιδιαίτερα από τους Πόντιους συμπατριώτες μας, «Χάρρυ κάντε κάτι με το Μιχάλη, χανόμαστε που χανόμαστε, να έχουμε κι εμείς κάπου να ακουμπήσουμε…»

Τι να τους απαντήσω, ότι τον Μιχάλη ούτε που τον είδα από κοντά ποτέ, ούτε που ποτέ δεν ανταλλάξαμε κουβέντα;

Σκέφτομαι να τους απαντήσω, «αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει…»