Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο δινόταν το μεγαλύτερο μάθημα πολιτικής αξιοπρέπειας…

Σαν σήμερα, τον Οκτώβρη του 2010 πριν από τις αυτοδιοικητικές, ο Βασίλης Μιχαλολιάκος συνεπής στην ηθική του δέσμευση, παραιτήθηκε από το βουλευτικό του αξίωμα για να διεκδικήσει τον δήμο Πειραιά.
Η ενέργεια αυτή ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία σε ένα πολιτικό σύστημα που αργά διολίσθαινε μέσα στις ατραπούς του συμβιβασμού και της προσωπικής “τακτοποίησης”. Είναι δεκάδες οι τ. συνάδελφοι του που διεκδίκησαν δημοτικά αξιώματα, ουδείς όμως τόλμησε να πράξει...
κάτι παρόμοιο. Ναι, είναι “νόμιμο” να διατηρείς το βουλευτικό σου αξίωμα την ίδια στιγμή που διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου ότι “θα δώσεις και την ψυχή σου για την πόλη”. Δεν είναι όμως ηθικό, όταν δεν τολμάς να διακινδυνεύσεις την θαλπωρή της καρέκλας ενώ την ίδια στιγμή προβάλλεσαι ως “ανιδιοτελής μαχητής”.
Η παραίτηση όμως του Βασίλη Μιχαλολιάκου ήταν και το ύπατο δείγμα πολιτικής ανδροπρέπειας, αφού οι συνθήκες που επικρατούσαν θα απέτρεπαν τον οποιονδήποτε να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικά την ώρα που κατείχε υψηλότατο κομματικό αξίωμα. Ο χρόνος ήταν ελάχιστος. Τα ΜΜ”Ε” τον πολεμούσαν λυσσαλέα, οι πολιτικές καφετζούδες τον έδειχναν τρίτο στις δημοσκοπήσεις. Ήταν φανερό ότι το “φιλέτο” που λέγεται Πειραιάς έπρεπε να πέσει σε χέρια οικεία, στα μακρυά χέρια των συμφερόντων…
Αναλογιστείτε μόνο, ποιούς προωθούσαν μανιωδώς οι βαρώνοι του τύπου και των δημοσκοπήσεων. Που βρίσκονται αυτοί σήμερα και θα καταλάβετε τα βέβηλα σχέδια που εξυφαίνοντο και τον οχετό λάσπης και συκοφαντίας που δέχτηκε ο άνθρωπος που έμελλε να αλλάξει τον Πειραιά.
Εκεί όμως μίλησε ο Πειραϊκός λαός. Εκεί ακριβώς που απευθύνθηκε ο Μιχαλολιάκος από την πρώτη στιγμή, απαξιώνοντας τις βουβουζέλες των “8″ και τις εταιρείες του Κολωνακίου. Ο Πειραιάς ψήφισε με γνώμονα την ανδρεία, την αξιοπρέπεια, την ηθική. Με γνώμονα την αξία και όχι τις σκοπιμότητες των αξιωμάτων. Οι πολίτες του Πειραιά επέλεξαν το συμφέρον της Πόλεως από το εφήμερο ατομικό. Αυτή είναι η διαμάχη που ταλανίζει την δημοκρατία, διότι όταν το εκλογικό σου κριτήριο είναι το “Λεφτά υπάρχουν”, το πιθανότερο είναι να απωλέσεις και τα λεφτά και την πατρίδα σου.
Σήμερα λοιπόν, ο Πειραιάς αποτελεί το φωτεινό παράδειγμα σε μία χώρα που βασιλεύει η κατάθλιψη και η πολιτική θηριωδία. Σήμερα ο Πειραιάς δίνει το παράδειγμα του άλλου δρόμου, του δρόμου της πολιτικής υπερηφάνειας και του θριάμβου της συναίνεσης. Συναίνεση για την πόλη και όχι για την εκποίηση της. Η ευθύνη των πολιτών συνάντησε την πολιτική τόλμη και το άρθροισμα τους ήταν η σημερινή δημοτική αρχή.

Εάν ο Ελληνικός λαός ψηφίσει με αντίστοιχα κριτήρια στις επόμενες Εθνικές εκλογές, δεν χρειάζεται να φοβάται ούτε Τρόικες, ούτε εξωγενείς μπαμπούλες, ούτε ντόπιους ολιγάρχες της τρομολαγνείας. Είναι σίγουρο ότι η δημοκρατία θα ξαναγίνει “κράτιστη”*

*“Κρατίστην είναι δημοκρατίαν όπου τοις πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν και τοις αγαθοίς ουκ έξεστιν μη άρχειν.” Πιττακός ο Μυτιληναίος, 650 π.χ.

(Ισχυρότατη είναι η δημοκρατία εκείνη  όπου στους μεν πονηρούς δεν επιτρέπεται να κυβερνούν, στους δε καλούς δεν επιτρέπεται να μην κυβερνούν.)