Του Βασίλη Βιλάρδου
Το μεγαλύτερο εμπόδιο σήμερα για τη σχεδιαζόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, για τη δικτατορία των αγορών δηλαδή, δεν είναι άλλο από την πατρίδα μας – ενώ η ελεγχόμενη χρεοκοπία είναι μία μεγάλη παγίδα
“Η «εσωτερική χρεοκοπία», μετά την αναβολή της απόφασης για την εκταμίευση της 6ης
δόσης είναι μάλλον γεγονός – ενώ η Ευρώπη φαίνεται να επιλέγει αυτόν το
δρόμο, για να επιβάλλει στην πατρίδα μας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των
παιδιών του Σικάγου”.
Άρθρο
Το αμερικανικό ινστιτούτο Strategic Forecast (STRATFOR), είναι γνωστό για την «εγγύτητα» των αναλυτών του, για τη στενή συνεργασία τους καλύτερα τόσο με τη CIA, όσο και με τις άλλες μυστικές υπηρεσίες. Εν τούτοις....
το καταστροφικό σενάριο, το οποίο συνέταξε πρόσφατα, σχετικά με το κόστος μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας για την Ευρωζώνη και τη Γερμανία, κυκλοφορεί στους υψηλότερους κύκλους της αμερικανικής πολιτικής – ενώ θεωρείται ότι, δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Η ιδιάζουσα ανάλυση του ινστιτούτου είναι σε γενικές γραμμές, σε ελεύθερη απόδοση και με πολλές δικές μας παρεμβάσεις, η εξής:
το καταστροφικό σενάριο, το οποίο συνέταξε πρόσφατα, σχετικά με το κόστος μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας για την Ευρωζώνη και τη Γερμανία, κυκλοφορεί στους υψηλότερους κύκλους της αμερικανικής πολιτικής – ενώ θεωρείται ότι, δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Η ιδιάζουσα ανάλυση του ινστιτούτου είναι σε γενικές γραμμές, σε ελεύθερη απόδοση και με πολλές δικές μας παρεμβάσεις, η εξής:
(α) Η Γερμανία είναι αναγκασμένη να συνεργάζεται με τις γειτονικές χώρες της,
επειδή αποτελούν τη μοναδική «αρένα», στην οποία είναι ακόμη
ανταγωνίσιμη. Δηλαδή, με δεδομένο ότι το 75% των εξαγωγών της Γερμανίας
οδηγείται στις χώρες της ΕΕ, ενώ η αδυναμία της να ανταγωνισθεί την Κίνα διεθνώς θεωρείται αυταπόδεικτη, είναι απολύτως εξαρτημένη από τις αγορές της Ευρώπης.
(β) Οι Γερμανοί θέλουν να περιορίσουν τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό αποκλειστικά και μόνο στην οικονομία
– επειδή, σε ένα πολεμικό πεδίο μάχης, δεν θα μπορούσαν ποτέ να
επικρατήσουν απέναντι σε μία ενδεχόμενη συμμαχία των υπολοίπων
ευρωπαϊκών κρατών. Επομένως, ένα πιθανό 4ο Ράιχ είναι δυνατόν να δημιουργηθεί, μόνο εάν χρησιμοποιηθούν οικονομικά όπλα.
(γ) Η Γερμανία χρησιμοποιεί τη μεγάλη οικονομική της δύναμη, για να ελέγξει την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Σαν αντάλλαγμα για τις χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις, τις οποίες
παρέχει στους «εταίρους» της, απαιτεί να διαμορφώσουν τις εσωτερικές
οικονομίες τους, κατά το γερμανικό πρότυπο. Έτσι, «μεταλλάσει» η
Γερμανία τις άλλες χώρες, σε γερμανικές αποικίες.
(δ) Τα χρέη της Ελλάδας είναι κατά πολύ υψηλότερα, από αυτά που θα είχαν τη δυνατότητα να αντέξουν τόσο το κράτος, όσο και οι πολίτες του –
οπότε μάλλον δεν θα εξοφληθούν ποτέ, ενώ υπάρχει κίνδυνος έντονων
κοινωνικών αναταραχών. Για να μπορέσει λοιπόν να επιβιώσει η Ευρωζώνη,
θα πρέπει η Ελλάδα να εγκαταλειφθεί στην τύχη της. Όμως, ο μεγαλύτερος
φόβος των κυρίαρχων του πλανήτη, ο εφιάλτης της παγκόσμιας ελίτ καλύτερα και της χρηματοπιστωτικής μαφίας, δεν είναι άλλος από τις μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις – οι οποίες θα μπορούσαν να κλιμακωθούν διεθνώς, με αφετηρία την Ελλάδα, εμποδίζοντας τη σχεδιαζόμενη δικτατορία των αγορών (παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση).
(ε) Η «ημέρα Χ», αυτή δηλαδή κατά την οποία η Ελλάδα θα αποχωρήσει από το Ευρώ, δεν πρόκειται να αποφευχθεί – με τεράστιες συνέπειες για το μέλλον του πλανήτη, εάν συμβεί με ενδεχόμενη άμεση πρωτοβουλία της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τη στάση πληρωμών εκ μέρους της.
(ε) Τα
280 δις €, από τα συνολικά 350 δις € των χρεών του Ελληνικού δημοσίου,
αφορούν κυρίως τράπεζες της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και
της Ιταλίας. Η «Ελληνική βόμβα» οφείλει λοιπόν να «απασφαλισθεί», αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Την
«ημέρα Χ», συνεχίζει η μελέτη, κατά την οποία η Ελλάδα θα αποχωρούσε
από το ευρώ, θα ήταν απαραίτητη η ύπαρξη ενός «επενδυτικού κεφαλαίου» (fund), το οποίο θα είχε τη δυνατότητα να κάνει ταυτόχρονα τα εξής τρία πράγματα:
(α) Να διαθέσει περί τα 400 δις €, με στόχο να προστατευθούν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, από τη «μετάσταση» της κρίσης
– για να μπορέσουν δηλαδή να αντιμετωπίσουν την απώλεια των ομολόγων,
καθώς επίσης όλων των λοιπών δανείων που έχουν δώσει στην Ελλάδα, αφού η
αξία τους πλέον θα μηδενιζόταν.
(β) Να διαθέσει 800 δις €, για να αποφευχθεί η κατάρρευση των ευρωπαϊκών τραπεζών – αφού την «ημέρα Χ» της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα προκαλούνταν μεταξύ άλλων καταστροφικές επιθέσεις (bank run) στις τράπεζες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας και της Γαλλίας. Οι τράπεζες αυτές θα χρειαζόντουσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια, για να διατηρήσουν ασφαλή τα χρήματα των καταθετών τους.
(γ) Να διαθέσει επί πλέον 800 δις €, για να καλύψει το κόστος χρηματοδότησης της Ιταλίας
για τα επόμενα τρία χρόνια – αφού οι αγορές θα αποσύρονταν αμέσως από
τις τοποθετήσεις τους σε ιταλικά ομόλογα, λόγω του ύψους του χρέους της
Ιταλίας (περί το 120% του ΑΕΠ – με «μεθόδους ΔΝΤ», αντίστοιχες με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα, ενδεχομένως άνω του 150% του ΑΕΠ).
Κατά την άποψη λοιπόν των αναλυτών, η Ευρώπη χρειάζεται για να διασωθεί περί τα 2 τρις € (κατά το οικονομικό περιοδικό Forbes απαιτούνται 3,72 τρις €). Κατά συνέπεια, για όσο χρονικό διάστημα δεν υπάρχει αυτό το ποσό στα «ταμεία» της ΕΕ (EFSF κλπ.), η Ελλάδα δεν μπορεί να εγκαταλείψει το Ευρώ (επομένως, δεν της επιτρέπεται ούτε καν να χρεοκοπήσει). Το τελικό συμπέρασμα τώρα της μελέτης είναι το εξής:
“Το
σημερινό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της Ευρωζώνης διαθέτει
μόλις 440 δις € - μία τεράστια διαφορά, σε σχέση με τα απαιτούμενα 2
τρις €, τα οποία χρειάζεται για να χρηματοδοτηθεί μία ενδεχόμενη έξοδος
της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι, οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει ξανά να συνεδριάσουν, για να αποφασίσουν τον πενταπλασιασμό των χρημάτων του EFSF”.
Όπως φαίνεται, η παραπάνω μελέτη του ινστιτούτου δεν συνυπολογίζει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα – ειδικά αυτά στο εξωτερικό. Είναι όμως μάλλον αδύνατον να χρεοκοπήσει μία χώρα, χωρίς να συμπαρασύρει τις επιχειρήσεις της – εγχώριες και ξένες, συμπεριλαμβανομένων των προμηθευτών τους.
Επίσης, η «διάγνωση» δεν έχει αποτιμήσει τα διάφορα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής (CDS κλπ.)
- με τα οποία στοιχηματίζουν οι κερδοσκόποι ανά τον κόσμο, υπέρ ή κατά
μίας ελληνικής χρεοκοπίας. Τέλος, δεν έχει λάβει καθόλου υπόψη τις
αντιδράσεις των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, με βάση την
προηγούμενη τρομακτική εμπειρία της Lehman Brothers.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, το κόστος θα μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει τα 5 τρις € - ένα ποσόν που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του παγκοσμίου ΑΕΠ ή πάνω από το 30% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ!
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, μας είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι, είναι δυνατόν να μας επιτραπεί το πείραμα της πτώχευσης, πριν δημιουργηθούν στην ΕΕ οι κατάλληλες συνθήκες – πόσο μάλλον της εξόδου από την Ευρωζώνη. Κάτι τέτοιο (εξαιρουμένων των πολιτικών συνεπειών, της πιθανής διάλυσης δηλαδή της ΕΕ), θα
σηματοδοτούσε το τέλος του κοινού νομίσματος - στο οποίο είναι
τοποθετημένο σχεδόν το 30% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Κατά την άποψη μας, η πολιτική εθνικής υποτέλειας δεν πρόκειται να μας οδηγήσει πουθενά – ενώ η εσωτερική χρεοκοπία είναι ήδη γεγονός, παρά τα «παραπλανητικά σχέδια «τύπου εύρηκα»,
με τα οποία απλά καθυστερεί το μοιραίο (ενώ η Ελλάδα απειλείται να
μεταλλαχθεί σε προτεκτοράτο). Εάν λοιπόν δεν ακολουθήσει η στάση
πληρωμών, με δική μας πρωτοβουλία, απλά θα δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος
προετοιμασίας σε όλους τους υπολοίπους – στη βάση του αμερικανικού
σεναρίου.
Για όσους δεν κατανοούν την ακριβή διαφορά μεταξύ της στάσης πληρωμών (ανεξέλεγκτη χρεοκοπία) και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας
(επιλεκτικής), ίσως να βοηθήσει ο (υπεραπλουστευμένος) παραλληλισμός με
μία επιχείρηση, η οποία αδυνατεί να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της,
λειτουργεί με μεγάλες ζημίες (ελλείμματα για το κράτος) και έχει χρέη,
τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ τον ετήσιο τζίρο της (ΑΕΠ για τα κράτη).
Η
ουσιαστικά χρεοκοπημένη αυτή επιχείρηση, για να μπορέσει να
προστατεύσει τα περιουσιακά στοιχεία της από τους πιστωτές της,
καταθέτει αίτηση στο δικαστήριο (υπαγωγή στο άρθρο 99), για τη ρύθμιση των χρεών της. Επειδή όμως για τα κράτη δεν υπάρχει ανάλογη νομοθεσία, καταφεύγουν στη στάση πληρωμών - η οποία τα προστατεύει από τους πιστωτές τους, αφού κάνουν χρήση των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας τους.
Κατ’ επέκταση, δεν μπορεί κανένας να αγγίξει τη δημόσια περιουσία τους (πόσο μάλλον την ιδιωτική), ακόμη και εκτός συνόρων. Αυτό συνέβη και στην Ιταλία, η οποία κατάφυγε στο δικαστήριο της Χάγης εναντίον της Γερμανίας (Δίστομο), επειδή δεν μπορούσε να κατασχέσει γερμανικά περιουσιακά στοιχεία εντός Ιταλίας - παρά το ότι είχε αμετάκλητη δικαστική απόφαση, καταδικαστική για τη Γερμανία.
Στη περίπτωση όμως της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, οι πιστωτές συμφωνούν μεν για τη ρύθμιση των δημοσίων χρεών, συνήθως όμως έναντι εμπράγματων εγγυήσεων – ενώ επιτρέπεται στους διεθνείς συνδίκους πτώχευσης, όπως στο ΔΝΤ, να λειτουργούν απόλυτα κυριαρχικά, με στόχο να «συνεισφέρουν» στην εξόφληση των χρεών τόσο οι δημόσιες επιχειρήσεις (ιδιωτικοποιήσεις), όσο και οι πολίτες (υπερβολικοί φόροι, αντίστοιχοι με δήμευση περιουσίας).
Επομένως η ελεγχόμενη χρεοκοπία (επιλεκτική ή μη), ειδικά για ένα υπερχρεωμένο κράτος, είναι μία παγίδα τεραστίων διαστάσεων - την οποία κανένας στον κόσμο δεν θα παράβλεπε (η σύγκριση με την Ουρουγουάη είναι παραπλανητική, αφού το χρέος της ήταν μόλις 5 δις € - όσο τα ελλείμματα μας για 2 μήνες!). Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι, η Ελλάδα δεν έχει τόσο καταστραμμένα «αντανακλαστικά», οπότε θα τη διακρίνει έγκαιρα και θα αποφύγει τις δυσμενείς, εάν όχι απόλυτα καταστροφικές επιπτώσεις της.
Είναι προφανές ότι μία τέτοια σοβαρή απόφαση, όπως η στάση πληρωμών, η οποία θα καταδίκαζε την Ελλάδα σε μία οδυνηρή περίοδο, (άρθρο μας), δεν είναι καθόλου εύκολο να ληφθεί από κανέναν.
Εν τούτοις, οι εναλλακτικές λύσεις μας περιορίζονται σχεδόν καθημερινά,
ενώ οι πιθανότητες να καταλήξουμε στο ίδιο σημείο, να χρεοκοπήσουμε
δηλαδή εντελώς λεηλατημένοι από τους συνδίκους του διαβόλου, πάμπτωχοι, εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι, αυξάνονται ανάλογα - ενώ δεν είναι ίσως εντελώς απίθανη, η «αναβίωση» ενός στυγνού απολυταρχικού καθεστώτος (δικτατορία)
Εάν
βέβαια είχαμε μία πολιτική ηγεσία, η οποία θα μπορούσε να δρομολογήσει,
μεθοδικά και σωστά, τη διάσωση της Ελλάδας, έχοντας στη διάθεση της τα
τεράστια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα που αναφέραμε, δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι να αυτοκτονήσουμε.
Δυστυχώς όμως, εμείς τουλάχιστον δεν βλέπουμε πουθενά μία τέτοια ισχυρή
πολιτική προσωπικότητα, όπως αυτή του καγκελαρίου της Γερμανίας, ο
οποίος κατάφερε το 1953 όχι μόνο να σώσει τη χώρα του, αλλά, παράλληλα,
να θέσει τις βάσεις για την οικονομική της παντοδυναμία.
Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να τονίσουμε ότι, το
μεγαλύτερο εμπόδιο σήμερα για τη σχεδιαζόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση,
για τη δικτατορία των αγορών δηλαδή, δεν είναι άλλο από την Ελλάδα. Για άλλη μία φορά η χώρα μας ευρίσκεται στο κέντρο των διεθνών εξελίξεων, έχοντας θέσει υπό σοβαρή αμφισβήτηση τόσο το κοινό νόμισμα (αναδεικνύοντας τα τεράστια ελαττώματα του, αλλά και τις κυριαρχικές βλέψεις της Γερμανίας), όσο και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα
– καθώς επίσης τις αγορές, οι οποίες δεν φαίνεται να είναι ορθολογικές,
όπως μέχρι στιγμής θεωρούνταν, αφού χρέωναν σχεδόν τα τελευταία δέκα
χρόνια χώρες όπως την Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γερμανία, με το ίδιο
επιτόκιο!
Συνέντευξη σε ραδιοφωνική γερμανοελληνική εκπομπή στη «West Deutsche Rundfunk»:
Αθήνα, 03. Οκτωβρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου