Η ατιμωρησία είναι σαράκι. Διαβρώνει την κοινωνία, υπονομεύει την πίστη των πολιτών στο Κράτος και τους θεσμούς. Σπάει το ηθικό του Λαού και πλήττει τις διαχρονικές αξίες του. Η ατιμωρησία διαταράσσει την φυσική τάξη. Είναι αφύσικο να έχουν την ίδια μεταχείριση οι τίμιοι με τους άτιμους, οι δειλοί με τους γενναίους, οι εργατικοί με τους φυγόπονους. Κι αν αυτό είναι αφύσικο, τότε πρόκειται για κακοήθη ανωμαλία, ηθικό και πολιτικό καρκίνο, όταν οι άτιμοι, οι δειλοί κι οι φυγόπονοι ανταμείβονται και τιμωρούνται οι άξιοι.
Σήμερα λοιπόν πέφτει πάνω στα κεφάλια μας το αίμα της Κύπρου. Κι εξηγούμαι γιατί αυτό που λέω δεν είναι υπερβολή αλλά μια ψυχρή, λογική σκέψη και συμπέρασμα. Τότε, μέσα από μια σειρά εγκληματικών, προδοτικών λαθών και παραλείψεων, εθνικό έδαφος, γη που την κατοικούσαν Έλληνες, κατακτήθηκε με τα όπλα....
Το 1922 ο Ελληνισμός υπέστη μια ακόμη μεγαλύτερη, αντίστοιχη σε φύση, καταστροφή. Υπήρξε όμως Νέμεση. Κάποιοι θεωρούν ότι άδικα, εγώ λέω δίκαια, από την πολιτική και ιστορική, όχι την νομική άποψη, οι Έξι στήθηκαν στον τοίχο. Υπήρξε Έγκλημα, ακολούθησε όμως κι η Τιμωρία. Οι όποιοι επόμενοι ήξεραν το τίμημα. Έτσι σε μισή γενιά, σε μόλις δεκαοκτώ χρόνια, ο Λαός μας ήταν ο πρωταγωνιστής ενός νέου Έπους στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στα Οχυρά, στην Αντίσταση και στην Βόρειο Αφρική.
Μετά το 1974 όμως κανείς δεν πλήρωσε πραγματικά, πλην των δυο δικτατόρων, του ενός που απέσυρε την Μεραρχία και του έτερου, που αφού άνοιξε την πόρτα στους Τούρκους, μετά δεν πολέμησε. Από την πλευρά των στρατιωτικών, δειλοί προήχθησαν, εξάντλησαν δε ορισμένοι την ιεραρχία. Γενναίοι κυνηγήθηκαν κι αποστρατεύθηκαν ή έμειναν στην αφάνεια και πήγαν αργότερα σπίτι τους, χωρίς ηθικές αμοιβές. Η δε πολιτική τάξη ενδιαφερόταν μόνο να εδραιώσει την αρχικά επισφαλή θέση της.
Αντί αυτή η προδοσία και η εξ αυτής στρατιωτική ήττα να συγκλονίσει τις πολιτικές δυνάμεις και πρώτο μέλημα της μεταπολίτευσης να είναι η παραδειγματική τιμωρία των υπαιτίων, πολιτικών και στρατιωτικών, μείναμε στα λόγια, που τα διέψευδαν οι πράξεις.
Η Ελλάδα λοιπόν τότε έχασε την Τιμή της αλλά επίσης υπονόμευσε μακροπρόθεσμα την ηθική βάση του δημόσιου βίου και την νομιμοποίηση του Κράτους στις συνειδήσεις των πολιτών.
Για πρώτη φορά, ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός, μια καταστροφή με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες κι αγνοούμενους, με διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες και το 40% της Μεγαλονήσου κατεχόμενο, δεν είχε Νέμεση. Πέρασε στα ευχολόγια, με τους εν Ελλάδι και Κύπρω ενόχους, αλώβητους. Αφού οι Ελλαδίτες σιγά – σιγά εξοικειωθήκαμε με την ιδέα, αφού θεωρήσαμε απολύτως φυσιολογικό να ξεπουληθεί και να σφαγεί η Κύπρος και να μην ανοίξει εδώ ρουθούνι, τότε όλα όσα ακολούθησαν ήταν απολύτως λογικές μεταστάσεις του κακού.
Με την μεγαλύτερη ατιμία ατιμώρητη, την «δεξιά» ενοχική, η «αριστερά» κατέλαβε εξ εφόδου τα πανεπιστήμια και βήμα-βήμα και τα ΜΜΕ. Στα αμφιθέατρα και στις σελίδες των αναλύσεων μέγας ο καημός για την Χιλή και την Παλαιστίνη, για το Πολισάριο και την Νικαράγουα. Όλα τα προβλήματα του κόσμου τα κάναμε προσωπική μας υπόθεση κι η σκέψη και δράση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας και της μπατιρημένης πνευματικά «διανόησης» επικεντρώθηκε εκεί, αρκεί να απείχε τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα από την Κύπρο και το μέτωπο αντιπαράθεσης του Ελληνισμού με τον τουρκικό επεκτατισμό.
Η ηθική και πολιτική ανωμαλία της ατιμωρησίας άπλωσε ρίζες παντού. Ποτισμένη με το αίμα της Κύπρου αναγεννήθηκε η κολοβή δημοκρατία μας. Γιατί θα σας πω ένα μυστικό: η αντίσταση της βαριάς «προόδου» την δικτατορία απλώς την σκούνταγε στον ώμο. Πλην ελαχίστων, «μαϊμού» ήταν οι περισσότεροι από τους επίδοξους Αρμοδίους και Αριστογείτονες. Ο Αλέκος Παναγούλης και λίγοι άλλοι ήταν η λαμπρή εξαίρεση σ’ έναν κανόνα ανοχής κι αποχής. Τρανή απόδειξη ότι κάποιοι ξεκίνησαν ένοπλο αγώνα το…1975! Η δικτατορία, αδέρφια πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου. Ο «Αττίλας» έδιωξε τον Ιωαννίδη κι όχι οι χιλιάδες όψιμοι «αντιστασιακοί», που ορισμένοι ήταν και εφαψίες της εθνοσωτηρίου κι από τύχη δεν πήραν και Υπουργείο.
Η κοινωνία λοιπόν, αφού εξοικειώθηκε μ’ ένα τόσο φρικώδες έγκλημα και την ατιμωρησία του, εύκολα μετά δέχθηκε κι όσα ακολούθησαν. Τις στρεβλώσεις στα πρότυπα και στις αξίες. Την κυριαρχία των επιτήδειων. Όταν αφήνεις να ξεπουλούν την Πατρίδα σου και τους προδότες ατιμώρητους, τότε σου κάνουν λιγότερη εντύπωση οι ταπεινοί μεγαλοαπατεώνες και οι κοινοί κλέφτες. Έτσι ο Λαός κέρδισε εισιτήριο πρώτη θέση για εξοικείωση με τον αμοραλισμό. Μαζί με το «του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ», πάει τότε πακέτο και το «άρπαξε να φας και κλέψε να’ χεις». Αρκεί να μην σε πιάσουν. Αλλά κι αν σε πιάσουν, έχεις την ελπίδα να την γλυτώσεις, όπως άλλοι χειρότεροι από σένα και μετά από λίγα χρόνια «αγρανάπαυσης» να ξαναβγείς στα κόλπα και στην πιάτσα.
Εκεί λοιπόν ξεκινούν οι σάπιες ρίζες της μεταπολιτευτικής παράγκας μας. Εκεί πάτησε και θέριεψε η ανομία, η λεηλασία της χώρας, του πλούτου της. Εκεί άρχισαν να πολλαπλασιάζονται τα καρκινικά κύτταρα της ατιμίας, του κοινωνικού δαρβινισμού, της αδίστακτης συσπείρωσης κάθε πολιτικής και οικονομικής κλίκας που στόχο είχε την αρπαγή. Η ηθική κι αξιακή υπονόμευση, προηγήθηκαν της πολιτικής και οικονομικής παρακμής και κατάρρευσης.
Αν και αυτή η νέα κι εξίσου μεγάλη καταστροφή που είναι η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και η ποδηγέτηση της στο Μνημόνιο, μείνουν ατιμώρητες, τότε έπονται κι άλλα. Έχει και παρακάτω το πηγάδι. Και μ’ ένα παράδοξο αλλά ιστορικά προβλέψιμο παιχνίδι, ξαναγυρίζουν όλα εκεί που άρχισαν: ο Αττίλας και πάλι καραδοκεί.
Ο Ελληνισμός όμως είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων στα πεδία της Ιστορίας αλλά και του μέλλοντος. Παρά τα αλλεπάλληλα πλήγματα, την επί δεκαετίες αποδόμηση από μισθοφορικά ΜΜΕ και μια ανύπαρκτη ηθικά «πνευματική» ηγεσία, χωρίς ίχνος ακεραιότητας, οι πολλοί, οι απλοί και τίμιοι άνθρωποι διαισθάνονται την αλήθεια. Βλέπουν και νοιώθουν την ουσία του προβλήματος, που δεν έχει μόνο τεχνοκρατικές, οικονομικές διαστάσεις. Η Νέμεση είναι προϋπόθεση της σωτηρίας κι επιστροφή στην Φιλοτιμία θα συνεγείρει την φρουρά απέναντι σ’ αυτούς που πάλι καραδοκούν να πέσουμε, για ν’ αρπάξουν ένα κομμάτι από τα πλευρά μας. Παλιά τους τέχνη…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στις 27/42011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου