Η κατάθλιψη, θα την έλεγα, που έχει πιάσει τις τελευταίες δύο ημέρες πολλούς από τους σχολιαστές που εγκαλούν το Σαμαρά για χάσιμο της “μοναδικής” ευκαιρίας, για υποχωρητικότητα, απώλεια πλεονεκτήματος, απαράδεκτο συμβιβασμό, μνημονιακή στροφή και τα ρέστα οφείλεται περισσότερο στην ανυπομονησία τους να βγει ο Σαμαράς πρωθυπουργός και λιγότερο στην ψυχρή αποτίμηση των γεγονότων.
Όταν δημιουργήθηκε η αναταραχή από τον Παπανδρέου με την επονείδιστη εξαγγελία για δημοψήφισμα η οποία προξένησε παγκόσμιες αντιδράσεις και οδήγησε τη χώρα...
να απειλείται με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία αλλά και άνοιξε συζητήσεις στην Ε.Ε. για έξοδό μας από το ευρώ, όλοι μας πιστέψαμε ότι ήρθε πράγματι η ώρα που θα πέσει ο Παπανδρέου και θα πάμε άμεσα σε εκλογές. Λέγαμε, “πέφτει ο φαύλος” όπως τότε παλιά, με τον πατέρα του επί εποχής σκανδάλου Κοσκωτά.
Όμως στην τωρινή περίπτωση υπήρχε ένα νέο δεδομένο. Είμαστε στο ευρώ και όχι στη δραχμή, και ο Γ. Παπανδρέου ψήφισε το Μνημόνιο και έμπασε το ΔΝΤ στη χώρα οπότε οι εταίροι μπορούν να μας σπρώξουν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους (κυρίως μ’ αυτές) στη χρεοκοπία.
Τί να έκανε με αυτά τα δεδομένα ένας πατριώτης ηγέτης σαν τον Σαμαρά; Θα μετέτρεπε τη ΝΔ σε μπλέ ΚΚΕ και γαία πυρί μιχθήτω; Ασφαλώς όχι. Δεν θα του το επέτρεπε η συνείδησή του έστω και αν αυτό του στοίχιζε τις ψήφους ορισμένων πιο … θερμόαιμων.
Έτσι, προτάσσοντας το καλό τις χώρας, στάθμισε τα υπάρχοντα δεδομένα, συμβουλεύτηκε τη συνείδησή του, έκανε την προσευχή του (“στον πόλεμο δεν υπάρχουν άθεοι”) και πήρε την απόφαση που όλοι ξέρουμε. Να οδηγήσει με προσωπικό κόστος τη χώρα με ομαλό τρόπο σε εκλογές και σε σύντομο χρονικό διάστημα μέσα από μια μεταβατική κυβέρνηση.
Ο μόνος τρόπος για να γινόταν εφικτή η ομαλή προσφυγή στις κάλπες ήταν να πείσει (και να επιβάλει στο τέλος) στον γαντζωμένο στην καρέκλα του Παπανδρέου να παραιτηθεί. Πράγμα όχι εύκολο όπως όλοι είδαμε αφού ο Παπανδρέου έκανε τα πάντα (ως και ψήφο εμπιστοσύνης ζήτησε) για να έχει έστω ένα πρόσχημα για να παραμείνει στα πράγματα σαν ρυθμιστής και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Για να γίνει, λοιπόν, δεκτή η λύση της παραίτησης από τον Παπανδρέου έπρεπε να συσταθεί μια μεταβατική κυβέρνηση για να μπορεί να παραδώσει σε αυτήν και όχι να φύγει ταπεινωτικά οδηγούμενος άμεσα στις εκλογές γιατί έτσι δεν θα μπορούσε να κρύψει την αποτυχία του (άσχετα ότι αυτή δεν κρύβεται, τουλάχιστον τώρα έχει ένα ψευτο-πρόσχημα).
Έτσι, ο Σαμαράς, προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα από τον καταστροφικό Παπανδρέου, υποστήριξε το σχέδιο της μεταβατικής κυβέρνησης επιβάλλοντας τους περισσότερους από τους περιορισμούς που ζήτησε: Σύντομη θητεία, περιορισμένο πολιτικό αντικείμενο, όχι νέα μέτρα και νέα Μνημόνια από αυτήν και ταυτόχρονα με τη στάση του απέκρουσε τον εκβιασμό του Όλι Ρεν για δήλωση υποταγής.
Το γιατί δεν θα μπορούσε ο Σαμαράς να επιβάλει την μη εφαρμογή των ΗΔΗ ψηφισθέντων μέτρων με τα οποία είχε διαφωνήσει το καλοκαίρι όταν είχε έρθει το Μεσοπρόθεσμο είναι ευνόητο γιατί αυτή η μεταβατική κυβέρνηση υποστηρίζεται και από το ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου δεν μπορεί το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να δεχτεί την μη εφαρμογή του ψηφισθέντος δικού του εφαρμοστικού νόμου του Μεσοπρόθεσμου. Όταν με το καλό γίνει αυτός πρωθυπουργός με μια νέα ανανεωμένη βουλή θα καταργήσει ότι μπορεί να καταργήσει και τα υπόλοιπα θα τα διαπραγματευτεί με κάθε τίμημα ώστε να αλλάξουν, όπως έχει πολλές φορές δηλώσει σε όλους τους τόνους.
Ενώ όμως όλα αυτά είναι λογικά, το αίσθημα της ματαίωσης κυριάρχησε κατά μεγάλο ποσοστό της λογικής. Πολλοί από εμάς αναπτύξαμε υπέρμετρες και ουτοπικές για την συγκυρία προσδοκίες όταν πρωτοκαταλάβαμε ότι πλησιάζει με πρωτοβουλία του Σαμαρά η απαλλαγή της χώρας από τον Παπανδρέου. Το ότι δεν μετουσιώθηκαν οι κινήσεις του Σαμαρά σε άμεση ανάληψη της κυβέρνησης από τον ίδιο δημιούργησε μια απογοήτευση αλλά αυτή ήταν και είναι αβάσιμη.
Ο Σαμαράς κέρδισε αρχικά μια μάχη: την μη παραμονή του Παπανδρέου στην εξουσία, επιβάλλοντάς του να παραιτηθεί.
Μετά κέρδισε μια ακόμα μάχη: η μεταβατική κυβέρνηση να οδηγήσει σύντομα τη χώρα σε εκλογές και να μην δεσμευθεί ούτε να διανοηθεί να φέρει νέα μέτρα και νέο Μνημόνιο με αφορμή την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Θα βόλευε το ΠΑΣΟΚ και τους πρόθυμους να φέρει νέο Μνημόνιο η μεταβατική κυβέρνηση γιατί έτσι θα έμπαινε και η συνεργαζόμενη ΝΔ στο μνημονιακό κάδρο. Δεν τα κατάφεραν.
Αυτό που έχασε ο Σαμαράς είναι κάποιες εντυπώσεις στο ριζοσπαστικοποιημένο τμήμα των υποστηρικτών του. Δεν τα έκανε λαμπόγυαλο, ούτε πήρε με γιουρούσι την εξουσία εξολοθρεύοντας τον πολιτικό αντίπαλο ή οδηγώντας τον ταπεινωτικά στον αφανισμό και τη χλεύη. Αυτό όμως διόλου δεν αναιρεί το γεγονός ότι κατάφερε θανάσιμο πλήγμα στο σύστημα ΠΑΣΟΚ, οι μέρες του οποίου είναι πια μετρημένες. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Ξεχνάμε ότι ο Σαμαράς και η νέα ΝΔ με όλες τις άλλες δυνάμεις που μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από τον ηγέτη αυτόν, ανεξάρτητα από κομματικές ταμπέλες του παρελθόντος και με γνώμονα μόνο το πατριωτικό συμφέρον, δεν έχουν σκοπό να έρθουν στα πράγματα για μια πρόσκαιρη γεύση εξουσίας. Έρχονται για να τα αλλάξουν όλα στη βάση του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Και τούτο προϋποθέτει υπευθυνότητα και πρωτίστως επιμονή και υπομονή από την ηγεσία με προσήλωση στον στόχο της εθνικής αναγέννησης.
Γι’ αυτό και η ώρα που θα γίνει πραγματικότητα θα έρθει όταν πρέπει. Όχι με αφορμή μια τυχοδιωκτική στραβοτιμονιά των απερχόμενων.
Όπως ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς έχει πει εύστοχα με λόγια μεστά πολιτικής και ποιητικής παιδείας:
Ψηλά το κεφάλι!
Όποιος πιστεύει ότι θα γονατίσουμε θα διαψευσθεί.
Είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει!
ΜΑΝΩΛΗΣ Μ.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου